Τι κοινό έχει ο Άγγελος με το μικρό λυκάκι? Όπως και το λυκάκι έτσι και ο Άγγελος έχει μάθει να μην πετάει σκουπίδια κι αν δε βρίσκει κάδο, τα βάζει στην τσάντα μας. Πλέον σα μεγάλος αδελφός εξηγεί και στο μικράκι μας, το οποίο ψάχνει κι αυτό για κάδο όταν βρισκόμαστε έξω. Από τη στιγμή που το βιβλίο ήρθε στα χέρια μας δεν υπάρχει βράδυ που να μην το διαβάσουμε πριν τον ύπνο. Ταυτίστηκε τόσο πολύ!
Το μικρό λυκάκι ζητάει και τη βοήθεια των φίλων του για να μαζέψει όσα οι άνθρωποι πέταξαν στο δάσος κι αν στην αρχή η αγαπημένη του μικρή λύκαινα δε χάρηκε και πολύ με την ιδέα αυτή τελικά τον βοήθησε με χαρά και μαζί μετέφεραν όλα τα σκουπίδια μέχρι το σκουπιδότοπο. Κι εκεί ανακαλύπτουν τους δικούς τους μικρούς θησαυρούς.
Το μικρό λυκάκι εκτός από τη συνείδηση του να είναι το περιβάλλον και το μέρος που ζούμε καθαρό έχει και χιούμορ. Έτσι καθώς το διαβάζω σχεδόν σε κάθε σελίδα ακούω και λίγα χαχανητά.
– Γιατί γελάς Άγγελε?
– Ε είναι αστειούτσικο αυτό το λυκάκι!
Αστειούτσικο μεν, το περνάει το μήνυμά του όμως!
Σα μαμά έχω να παρατηρήσω πως το κείμενο είναι απλό, κατανοητό για ένα παιδάκι 4 ετών. Περνάει ξεκάθαρα το μήνυμα του να μην πετάμε σκουπίδια στο περιβάλλον. Οι εικόνες του όμορφες, δείχνουν τόσα όσα, ώστε το μάτι να μην κουράζεται αλλά να παρακολουθεί ευχάριστα.Ένα βιβλίο που βάζει το δικό του λιθαράκι με τον τρόπο του.
Το κείμενο και η εικονογράφηση ανήκουν στον Antoon Krings. Την απόδοση στα ελληνικά έχει κάνει ο Φίλιππος Μανδηλαράς για τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
