Απόψε που γράφω ο μπέμπης είναι δώδεκα ημερών μόλις και έχουμε μόνο εννιά ημέρες που θηλάζει παράλληλα με τον αδελφό του, 26 μηνών! Από όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος την περίμενα πως και πως αυτή τη στιγμή και είναι πιο μαγική από όσο φανταζόμουν!!
Ένα άγχος το είχα, σχετικά με τον μεγάλο, πως θα ‘ανεχόταν’ να μοιραστεί κάτι που τόσο καιρό είχε σε αποκλειστικότητα. Η μεγαλύτερη έκπληξη για μένα ήταν όχι ότι το δέχτηκε αλλά ότι δεν αύξησε τους θηλασμούς του. Θηλάζουν μαζί πρωί, μεσημέρι, βράδυ και όλη την υπόλοιπη ημέρα ο μεγάλος κοιτάει ή έρχεται να τον κάνω αγκαλιές εκείνες τις ώρες, ή διαβάζουμε παραμύθια ή παίζουμε στο πάτωμα. Του πρότεινα δυο-τρεις φορές αν θέλει και ο ίδιος και αρνήθηκε. Σε αυτό νιώθω πολύ τυχερή γιατί δεν είναι λίγες οι μανούλες που λένε πως τα μεγαλύτερα παιδιά φθάνουν να θηλάζουν περισσότερο από τα νεογέννητα. Το agitation εξαφανίστηκε μαγικά από την πρώτη στιγμή που θήλασε ο μεγάλος μετά τη γέννα – ευτυχώς!!
Και τώρα θα σας περιγράψω αυτό που ζω αυτές τις πρώτες ημέρες την ώρα που θηλάζουν παρέα. Πρώτα ξεκινάει ο μπέμπης μιας και χρειάζεται βοήθεια και αμέσως μετά ορμάει και ο Άγγελος. Κάνει πολύ χαρά, περισσότερη από πριν γεννήσω. Όλη αυτή την ώρα ζητάει να τον αγκαλιάζω και να τον χαϊδεύω κάτι που δεν ήθελε με τίποτα πριν. Προτιμούσε να με χαϊδεύει ο ίδιος αλλά εγώ να μην τον ακουμπάω… Μετά κλείνει τα μάτια και μάλλον απολαμβάνει, που και που τα ανοίγει, κοιτάει το μπέμπη, τον παίρνει αγκαλιά, του χαϊδεύει το κεφάλι, του πιάνει το χεράκι και το κρατάει…
Πως να μη βουρκώσω? Πως να μη νιώθω να πλημμυρίζω από ευτυχία? Πως να μη νιώσω πλήρης? Και φυσικά νιώθω ότι έκανα σωστή επιλογή που δε σταμάτησα βίαια το μεγάλο, μη τυχόν βγάλει ζήλια, πιει το γάλα του μικρού και διάφορα άλλα που άκουγα…
Και εδώ έρχεται το ερώτημα, αρκεί η σωστή προετοιμασία ή είναι στο χαρακτήρα του κάθε παιδιού? Γνωρίζοντας το δικό μου παιδί και μιλώντας από τη μικρή αλλά δική μου εμπειρία θεωρώ πως έχει να κάνει με τα μηνύματα που εμείς οι γονείς περνάμε στο παιδί, όπως σε όλα τα θέματα άλλωστε.
Κι ένα γεγονός που το επιβεβαιώνει. Είναι βράδυ και ακουμπάω το μπέμπη στο κρεβάτι για να φτιάξω τα σκεπάσματα. Επειδή πεινούσε πολύ αρχίζει αμέσως να κλαίει. Με μεγάλη έκλπηξη και χαρά βλέπω τον Άγγελο να τον πλησιάζει, να του χαϊδεύει το κεφάλι και να του λέει “μην καις μπέμπη τώρα α σου δώσει μαμά μιαμ μιαμ”
Το ταξίδι μας τώρα ξεκίνησε και ήδη είναι μαγικό…
