Από την ώρα που έμαθα πως είμαι έγκυος στο μυαλό μου τριγυρνούσαν οι ίδιες σκέψεις συνέχεια. Να πάνε όλα καλά στην εγκυμοσύνη, να πάρω στα χέρια μου ένα υγιές μωρό αλλά και να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ένα όμορφο και όσο το δυνατόν χωρίς γκρίνιες και ζήλιες περιβάλλον για το μεγάλο μου αντράκι.
Τις τελευταίες ημέρες το άγχος μου είχε επικεντρωθεί στη συμπεριφορά και αντίδραση του μεγάλου. Για τη γέννα ήμουν σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά – και ευτυχώς δε διαψεύτηκα!! Τις δυο πρώτες φορές που ήλθαν σε επαφή σας τις είχα περιγράψει εδώ. Το επόμενο θέμα ήταν η συγκατοίκηση με το νέο μέλος.
Δεν έχω κανένα παράπονο. Ο μικρός για καλή μου τύχη είναι κυριολεκτικά μαμ, κακά και νάνι και έτσι έχω αρκετό χρόνο να ασχολούμαι με το μεγάλο και να μη νιώθει παραμελημένος. Από την άλλη όταν ο μπέμπης θηλάζει τον σέρνω μαζί μου στα πατώματα για να μη σταματάω το παιχνίδι με το μεγάλο.
Ευτυχώς και ο μεγάλος καλά το έχει πάρει. Εννοείται βγάζει κάποιες ζήλιες και αντιδραστικές συμπεριφορές αλλά τα είχα φανταστεί πολύ χειρότερα τα πράγματα. Ιδίως αν λείπει ο μπαμπάς συνεργαζόμαστε άψογα. Ε, αν είναι ο μπαμπάς στο σπίτι χαϊδεύεται λίγο περισσότερο… Αλλά δε με πειράζει καθόλου. Είναι μωρό κι αυτός, μόλις 2 χρονών…
Το πρωί που ξυπνάει θα πει, “μαμία μπέμπη” (καλημέρα μπέμπη). Μετά μέσα στην ημέρα του μιλάει, αναφέροντας “όχι μιαμ μιαμ μπανάνα μπέμπη, νινί” (δε μπορεί να φάει μπανάνα ο μπέμπης είναι νινί). Ε αν τύχει και νιαουρίζει ο μπέμπης ακούει και κανά “νινάν μπέμπη τώα” (κάνε νάνι μπέμπη τώρα) – πολύ μας ενόχλησες με τη φωνή σου!!!! Την ώρα που παίζει με τα αυτοκινητάκια του θα μας αναφέρει και τους 4 ότι πάμε βόλτα… Κάποια στιγμή που θα πετύχει το μπέμπη στα πόδια μου θα έρθει να τον χαϊδέψει και να τον φιλήσει. Με αποκορύφωμα το βράδυ που τρελαίνεται να τον κάνουμε παρέα μπάνιο. Θα με βοηθήσει να τον ζυγίσουμε, θα βάλει σαπουνάκι στα χέρια του για να του τρίψει τα πόδια, θα τον ξεβγάλει με νερό, θα έρθει να βάλει οινόπνευμα στον αφαλό του και για το τέλος θα θηλάσουν παρέα. Περιμένει να πιάσει ο μπέμπης πρώτα το στήθος, για να σβήσει το φως και να πιάσει και αυτός. Μέχρι να κοιμηθεί τον χαϊδεύει και τον κοιτάει…
Αυτά σε γενικές γραμμές αυτές τις λίγες ημέρες συγκατοίκησης. Περάσαμε και ένα περιστατικό βέβαια. Μόλις έχει επιστρέψει ο μπαμπάς από τη δουλειά και ο Άγγελος με το που τον ακούει κάνει σαν τρελός από τη χαρά του. Τη χαρά όμως αυτή έρχεται να κόψει ο μπαμπάς, άθελά του. Ασχολείται ούτε δυο λεπτά με τον Άγγελο και μετά τρέχει στο μπέμπη. Ε τρέχει και ο Άγγελος και του ρίχνει μια στο μάγουλο!!!!! Σοκ εγώ… δε μίλησα για να μην παραφερθώ και κάνω τα πράγματα χειρότερα. Ευτυχώς το μωρό δεν έκλαψε οπότε δεν το πήρα αμέσως αγκαλιά. Πρώτη φορά αντιμέτοπη με τέτοιο συμβάν και πιάστηκα απροετοίμαστη, δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Όλο το απόγευμα το μυαλό μου είχε κολλήσει… Το συζητήσαμε και έδειξε να καταλαβαίνει ότι κανείς δεν κάνει ντα ντα τον άλλο. Δε θα ήθελα να το ξαναπεράσουμε αν και νομίζω δε θα τη γλιτώσουμε..! Το βράδυ όμως την ώρα του θηλασμού μου λέει ο Άγγελος “Άγγελος μα μπέμπη” (ήθελε να τον φιλήσει). Τον άφησα να τον φιλήσει και μετά άρχισε τα καθιερωμένα χάδια του στο μπέμπη λέγοντάς μου “Μπέμπη μιμί, κάτω άγγελος ντα ντα” (ο μπέμπης έχει μιμί γιατί όταν ήμασταν κάτω – μένουμε σε μαιζονέτα – ο Άγγελος τον βάρεσε) και βούρκωσε. Καταλαβαίνω ότι θα ρτο ξανακάνει πιθανόν αλλά δείχνει και να καταλαβαίνει όσο και να μη μπορεί να το διαχειριστεί ακόμη!
Και κάτι που νομίζω δε θα ξεχάσω ποτέ ή τουλάχιστον θα θυμάμαι μέχρι το αντίστοιχο επόμενο συμβάν. Είναι βράδυ και ακουμπάω το μπέμπη στο κρεβάτι για να φτιάξω τα σκεπάσματα. Επειδή πεινούσε πολύ αρχίζει αμέσως να κλαίει. Με μεγάλη έκλπηξη και χαρά βλέπω τον Άγγελο να τον πλησιάζει, να του χαϊδεύει το κεφάλι και να του λέει “μην καις μπέμπη τώρα α σου δώσει μαμά μιαμ μιαμ”
Κι εγώ λιώνω και περιμένω την επόμενη ημέρα για να τους ζήσω πάλι.. Και με όλες αυτές τις στιγμές οι ζήλιες που μπορεί να βγουν είναι άκρως κατανοητές…
