Είναι εκεί κάπου στην πρώτη εγκυμοσύνη που νιώθεις πιο πολύ άγχος και ανασφάλεια από ποτέ. “Θα τα καταφέρω..? Δε θα τα καταφέρω..? Θα είμαι καλή μαμά..?” Και εννοείται οι περισσότεροι από όσους συναναστρέφεσαι έχουν άποψη, τη ζητήσεις δεν τη ζητήσεις. Κι εσύ κάθεσαι και τους ακούς και αρχικά πελαγώνεις όμως κάποια στιγμή δε μπορεί θα σταματήσεις να δίνεις σημασία αλλιώς πάει την έχασες τη μαγεία να απολαύσεις το νέο ταξίδι που έχει ξεκινήσει. Κάπως έτσι κι εγώ..
Κάποια στιγμή αφού είχα ακούσει τα πάντα, τη γνώμη του καθενός ανάλογα με την εμπειρία του, είπα αρκετά. Άρχισα να εναντιώνομαι σε ότι θεωρούσα πως δεν ταιριάζει σε μένα και τότε ξεκίνησε καινούρια ‘καραμέλα’ καλά όλοι τα ίδια λέγαμε και στο τέλος τίποτα δεν κάναμε από αυτά’. Τότε ήταν που άρχισα να υποστηρίζω ακόμη περισσότερο όσα είχα στο μυαλό μου πως θα κάνω ή δε θα κάνω και πάλι όμως κουράστηκα, να προσπαθώ να αποδείξω τι και σε ποιον?
Δυόμιση χρόνια μετά δε με νοιάζει να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν. Νιώθω καλά, πράγματι έχω κάνει όσα υποστήριζα με τον τρόπο που υποστήριζα ακόμη κι αν κάποιες φορές δεν τα κάνω όπως θέλω γιατί χάνω τον αυτοέλεγχο, όμως γρήγορα συνετίζομαι…
Από όσα λοιπόν μου έχουν πει δυο θυμάμαι πιο έντονα. Στον Άγγελο, σαν πρώτο παιδί ήμουν διαρκώς από πάνω του και τον είχα και πολλές ώρες αγκαλιά. Για να μην πω ότι 3 μήνες που υπέφερε από κολικούς κοιμόταν πάνω μου μεσημέρι βράδυ – ναι ναι όλα τα βράδια!! Είχα ακούσει… Και θα μάθει και δε θα κοιμάται μόνος και … και … και ….
Και αποτέλεσμα ο Άγγελος είναι 2.5 χρονών έχουμε νεογέννητο στο σπίτι και κοιμάται σε δικό του κρεβάτι και δωμάτιο χωρίς καμιά πίεση.
Το δεύτερο ήταν με την έλευση του δεύτερου μωρού. Έχεις τον Άγγελο και δε θα έχεις τον ίδιο χρόνο και δε θα τον κάνεις τις ίδιες αγκαλιές και δεν… και δεν… και δεν…
Το άκουγα από όλους μα όλους όμως τόσο πολύ που το είχα πιστέψει. Ε σας πληροφορώ υπάρχουν πρωινά που ο μπέμπης μπορεί να θέλει τρεις ώρες αγκαλιά, τις νύχτες μια ώρα για να κοιμηθεί. χώρια τις ώρες που θηλάζει. Ε λοιπόν δεν του έχω στερήσει τις αγκαλιές ίσα ίσα. Παίζω με τον Άγγελο και έχω αγκαλιά το μπέμπη. Μόλις προχθές ο μπέμπης θήλαζε, αυγόκοβα το φαγητό και τάιζα τον Άγγελο (από εδώ και η έμπνευση του τίτλου ‘πολυεργαλείο’). Να είναι καλά το ολοκαίνουριο και φοβερό μου ring sling που είναι σα να έχω κι άλλα χέρια!! Το μωρό πάνω μου να με νιώθει και τα χέρια μου ελεύθερα για δουλειές και για να ασχολούμαι με τον Άγγελο!
Αρχικά μπορεί να δυσκολευτείς με ένα ring sling όμως είναι καθαρά θέμα συνήθειας. Κάθε αρχή και δύσκολη που λένε… Ε, αν του πάρεις τον αέρα δεν το ξεκολλάς από πάνω σου ούτε το μάρσιπο ούτε το μωρό! Αυτό που με έχει ξετρελάνει είναι ότι το μωρό μπορεί μέσα στο μάρσιπο να θηλάζει κι έτσι εκμεταλλεύομαι το χρόνο για δουλειές ή παιχνίδι με τον Άγγελο.
Πριν λίγες μέρες μάλιστα που πήγαμε στο χωριό το χρησιμοποιούσα για να μην κουβαλάω το καρότσι στη θάλασσα. Πηγαίναμε με τα πόδια, ο μπέμπης στο μάρσιπο και ο Άγγελος στο ποδήλατό του!!!
Να μην πω για μια γρήγορη βόλτα στο σούπερ μάρκετ. Μαθημένη με ένα παιδί που το άρπαζα και πεταγόμουν για το παραμικρό μιας και είναι δίπλα μας, τώρα θα έπρεπε να κουβαλάω και καρότσι. Όχι πια, ring sling ολέ!!!
Κι αν ανησυχείς μήπως και δεν κάνει από τους πρώτους μήνες, μπορείς να κρατάς την πλατούλα για υποστήριξη αλλά ξέρεις πως μόλις χρειαστείς τα χέρια σου μπορείς να το αφήσεις. Μα δεν είναι φοβερή ανακάλυψη?!!
Λυπάμαι πολύ που δεν έχω φώτο να σας δείξω αλλά ποιος να με τραβήξει, ο Άγγελος?
Ο μάρσιπός μου λοιπόν είναι χειροποίητος, από τα χεράκια της Ευαγγελίας, από το Pantou mazi slings η οποία αποφάσισε να ξεκινήσει να ετοιμάζει μάρσιπους για την ίδια και τις φίλες της και τελικά για όλες εμάς! Ξέρω ξέρω η ιδέα μπορεί να ξενίζει αλλά μόλις αντιληφθείτε πόσα μπορείτε να κάνετε αγκαλιά με ένα μωρό θα ξετρελαθείτε..! Γιατί όλες μας είμαστε πολυεργαλεία και μάλιστα τα πιο ανθεκτικά!! 🙂 🙂
