Δεκέμβρης, κάτι λίγο πριν τα Χριστούγεννα και επειδή γιορτές «επιβάλλονται» φέτος στην Αθήνα με τις γιαγιάδες και τους παππούδες, φύγαμε για διακοπές λίγο νωρίτερα. Γενικά ήξερα ότι ο χειμώνας είναι δύσκολος στο νησί. Κρύο αρκετό, μαγαζιά κλειστά αλλά αν έχεις όρεξη κάνεις δραστηριότητες. Με το μικρό λοιπόν το φανταζόμουν πιο δύσκολο! Τελικά τα ίδια είναι, ίσως και λίγο καλύτερα, γιατί δε μουχλιάζω λέγοντας θα πάω για περπάτημα άλλη ώρα. Τον έχω όλο καροτσάδες, παιχνίδια στην παραλία – που τσακωνόμαστε για να μη μπει στη θάλασσα. Βέβαια είμαστε και τυχεράκια. Κάνει κάτι λιακάδες…. Κρύο ναι, ήλιο ναι, βροχή όχι, οπότε το απολαμβάνουμε.
Ακόμη απολαμβάνουμε – μάλλον μόνο απολαμβάνω – αφού ο Άγγελος δεν καταλαβαίνει ακόμη, τον παππού και τη γιαγιά να τσακώνονται – άτιμα γηρατειά.. Βέβαια έχουν ξετρελαθεί με το μικράκι, πέμπτο δισέγγονο αλλά συμπεριφέρονται σα να είναι το πρώτο!! Μεγάλη ευτυχία!!
Πως πέρασαν οι μέρες ούτε που κατάλαβα. Επιστρέψαμε στην Αθήνα! Αν και μου είχε λείψει το σπιτάκι μου πολύ θα ήθελα να μην είχα επιστρέψει. Βλέπετε είχα και καλή παρέα. Μια φίλη με τη μπέμπα της – 5 μηνών – όλο το πρωί καροτσάδες και το απόγευμα παιχνίδια με τα μικρά – παράλληλα με κους κους – περνούσε και το απόγευμα χαλαρά, ήσυχα, όμορφα…
Πως να το κάνουμε η ζωή μακριά από την πόλη είναι ποιοτικότερη για όλους, μικρούς και μεγάλους! Δεν υπάρχει άγχος, έχεις τη δυνατότητα να κάνεις δραστηριότητες διαρκώς, δε σε ταλαιπωρούν οι αποστάσεις, ούτε η φασαρία, αναπνέεις καθαρό αέρα, τρως φρούτα και λαχανικά από τον κήπο σου, αυγά από τις κότες του γείτονα, βλέπεις όποια στιγμή θέλεις τους φίλους σου χωρίς κανονίσματα που στο τέλος μπορεί να ακυρωθούν, δε χρειάζεσαι κινητό – κι όταν τύχει και το χρειαστείς δεν έχεις σήμα!!!!!!!!
Ααααααχ! Άτιμη πόλη!
Καταστάσεις που παρατήρησα…
– Έχουν στολίσει ελάχιστοι, αν στολίζουν κι όλοι δηλαδή. Πόσο διαφορετικά από μια πόλη, που τέτοιες μέρες έχει χιλιάδες λαμπάκια να αναβοσβήνουν μέρα νύχτα!
– Τακτικές οι κυρίες στην εκκλησία είτε είναι γιορτή, είτε Κυριακή.
– Τα δρομάκια γύρω στις 11 το πρωί μοσχοβολάνε από τα μαγειρευτά φαγητά!
– Σου μιλάει όλος ο κόσμος ακόμη κι αν μέσα σε μια ώρα τον συναντήσεις ξανά και ξανά!
– Ανησυχούν μην κρυώσει ο μικρός που είμαστε διαρκώς στο δρόμο – για να πω δεν το περίμενα, νόμιζα ότι είναι πιο χαλαροί με κάτι τέτοια!
– Μπορείς να επισκέπτεσαι όποιον φίλο-γείτονα θες, ότι ώρα θες, πάντα κάποιος θα είναι στο σπίτι να σε δεχτεί με χαρά και να σε κεράσει χειροποίητα γλυκά!
– Παιδιά – έστω κι αυτά τα λίγα που έχουν απομείνει – να παίζουν στο δρόμο, χωρίς κανένα φόβο, μη νυχτώσει, μην τα κλέψουν, μη συμβεί το οτιδήποτε. Επικρατεί η αθωότητα και η εμπιστοσύνη που επικρατούσε και στις πόλεις πριν πολλά χρόνια. Χαίρομαι που την πρόλαβα κι εγώ αυτή την κατάσταση για λίγο, γιατί δυστυχώς τα δικά μας παιδιά, τα παιδιά των πόλεων δε θα τη ζήσουν ποτέ.
Υ.Γ Αυτό το άρθρο το ξεκίνησα κατά τη διάρκεια των διακοπών αλλά το τελείωσα τώρα που επέστρεψα! Γιατί? Γιατί δεν είχα σήμα καμπάνα 🙂
