Την πρώτη φορά, τριών μόλις μηνών, κοιμήθηκε αρκετές ώρες στο καρότσι και μόλις ξύπνησε ήταν όλο γελάκια. Έπαιζε με όλο τον κόσμο, θήλασε 2 φορές, χόρεψε με το γαμπρό και τη νύφη!!
Η αλήθεια είναι πως το τραπέζι ήταν σε κτήμα που διέθετε καναπέδες οπότε του είχα απλώσει το σεντονάκι του και καθόταν. Το καρότσι δυστυχώς δεν είναι το φόρτε μας ακόμη. Ήταν τόσο καλό και χαρούμενο μωρό, που όταν μίλησα με το ζευγάρι μου είπαν πως όλος ο κόσμος είχε ξετρελαθεί με το μπέμπη.
Τώρα, τη δεύτερη φορά, 5μιση μηνών από την ώρα που φτάσαμε στο κέντρο – αίθουσα δεξιώσεων – δε σταθήκαμε στιγμή. Εκτός ότι δεν καθόμαστε στο καρότσι, θέλουμε αγκαλιά αλλά να’μαι κι εγώ όρθια, όχι καθιστή παρακαλώ. Δηλαδή πείτε μου, ποια η διαφορά να’μαι καθιστή και όχι όρθια, αφού και πάλι αγκαλιά τον έχω. Δεν ξέρω πόσες ώρες καθίσαμε αλλά μου φάνηκαν πάαααααααααρα πολλές, αφού τη βγάλαμε αγκαλιά κάνοντας βόλτες και πιάνοντας κουβέντα με τους σερβιτόρους του catering. Αχ! τι γλυκούλι και τι όμορφο και τι καλό, έλεγαν. Όλα αυτά επειδή ήταν αγκαλιά, αν τον έβλεπαν στο καρότσι θα άλλαζαν γνώμη.
Το συμπέρασμα.. όσο μεγαλώνουμε βγάζουμε παραξενιές! Αχ αχ αχ τι έχω να δω ακόμη!
