#payitforward
Κλεισμένη μια εβδομάδα πλέον αφότου έφερα στη ζωή το δεύτερο αντράκι μας!! Φοβερό! Εκεί που οι τελευταίες μέρες της εγκυμοσύνης μου φαίνονταν ατελείωτες, όχι απλά πέρασαν αλλά ούτε που τις θυμάμαι!
Πραγματικά τις τελευταίες ημέρες δεν άντεχα από το βάρος της κοιλιάς και την κούραση! Θα μου πεις ποια κούραση αφού και μια μέρα πριν γεννήσω έκανα γενική στο σπίτι για να είναι όλα έτοιμα και για τα αντράκια μου που θα έμεναν πίσω και για το νέο μέλος! Για να μην πω για τα δωράκια, που αν δε γεννούσα δε θα σταματούσα να ετοιμάζω για το μικρό! Χειροποίητο Quiet Book, Felt playmat – Τα δικά μας 3 γουρουνάκια, τσόχινα δαχτυλοκουκλάκια, τσόχινα κουκλάκια από τη Ντόρα την εξερευνήτρια και σοκολατένιες λιχουδίτσες κρυμμένες σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Κάποιες τις ανακάκλυψε μόνος του, κάποιες του τις μαρτυρούσα όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο και κάποιες δεν τις βρήκε..
Και αυτή τη φορά γέννησα φυσιολογικά και πάλι με πρόκληση. Αυτή τη φορά δε χρειαζόταν ήταν όλα μια χαρά. Ήταν καθαρά δική μας απόφαση, αφού έδωσε και ο γιατρός το οκ. Γιατί ? Γιατί με τον Άγγελο δεν έχουμε αποχωριστεί ποτέ, δεν έχει κοιμηθεί ποτέ χωρίς εμένα και με άγχωνε όλο αυτό αν συνέβαινε κάτι απρόοπτο μέσα στη νύχτα. Εγώ θα ήμουν μέσα σε πανικό, οι γιαγιάδες το ίδιο, ο Άγγελος αν ξυπνούσε και δε με έβρισκε το ίδιο, οπότε δε δυσκολεύτηκα να πάρω την απόφαση αν και για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα εφόσον δεν υπήρχε πρόβλημα να γινόταν στην ώρα του.
Κλεισμένες λοιπόν οι 39 εβδομάδες και με ημερομηνία 07-05 στις επτά το πρωί, έπρεπε να ήμουν στο μαιευτήριο. Η διαδικασία γνωστή… Και όπως φάνηκε και η γέννα το ίδιο. Η μόνη διαφορά στην ώρα 11:41 την πρώτη φορά, 11:51 τώρα. Τα υπόλοιπα εξελίχθηκαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και στην πρώτη γέννα!
Αυτό που ήταν τόσο διαφορετικό τώρα ήμουν εγώ. Γεμάτη χαρά για το όλο συμβάν αλλά και γεμάτη άγχος για το μικρό που έμενε πίσω πρώτη φορά τόσο πολύ χωρίς εμένα. Ευτυχώς ο μπαμπάς ανέλαβε δράση και τις 3 αυτές ημέρες και το πέρασε όσο πιο ανώδυνα γινόταν.
Η επιστροφή στο σπίτι ήταν το επόμενο θέμα που με απασχολούσε και για την αντίδραση του μεγάλου πλέον αλλά και για το πως θα τα κατάφερνα εγώ. Από τη στιγμή που ήρθε μπαμπάς και γιος να με παραλάβουν από το μαιευτήριο η χαρά μου μεγάλη αφού επιτέλους πήρα την πιο σφιχτή αγκαλιά από τον Άγγελο που με έχει κάνει ποτέ. Ανυπομονούσε να με πάρει πίσω σπίτι. Η χαρά μου πολλαπλασιάστηκε όταν τα αδερφάκια αντίκρυσαν για δεύτερη φορά ο ένας τον άλλο. Η πρώτη ήταν ακριβώς μετά τη γέννα. Οι αντιδράσεις του μεγάλου και τις δυο φορές ίδιες. Τρελαμένος με το μικρό πλασματάκι, το νινί, όπως λέει, να προσπαθεί να το χαϊδέψει παντού, να το φιλήσει και να χοροπηδάει από χαρά. Αυτό ήταν για μένα…! Κλάμα και κλάμα και κλάμα….
Λίγες ημέρες πλέον όλη η οικογένεια στο σπίτι και το μόνο που κάνω είναι διαρκώς να συγκινούμαι, με το μικράκι, με τον Άγγελο, με τον άντρα μου!
Σε αυτές τις καθημερινές στιγμές κρύβεται η ευτυχία, σε όσα δε φαντάζεσαι ούτε περιμένεις να σου προκαλέσουν τόση χαρά. Σε όσα δεν αγοράζεις με χρήματα αλλά είναι ανεκτίμητα και δε θα αντάλλαζες με όλα τα λεφτά του κόσμου αλλά ούτε θα μπορούσες να τα αγοράσεις…
