Θυμάμαι ήταν πέρυσι τέτοια εποχή στα πρώτα γενέθλια του μικρού που ήρθε αδελφικός φίλος του άντρα μου μας πήρε αγκαλιά και μας ρώτησε αν θέλαμε να βαπτίσουμε το μπέμπη – έγκυος ακόμη τότε η γυναίκα του. Σκεφτήκαμε εσάς, συζητήστε το και μας λέτε. Εγώ – που κλαίω και με ταινίες του Κωνσταντάρα όπως έχω ξαναπεί – δεν κοίταξα ούτε τον άντρα μου λέω ναιιιιι και βάζω τα κλάματα.
Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα συνειδητοποιήσει τι ακριβώς σημαίνει, πόσο ευθύνη έχεις εκτός των τυπικών δώρων κλπ κλπ. Βέβαια κάθε φορά που σκεφτόμουν – αλλά και σκέφτομαι – εκείνη τη στιγμή ακόμη συγκινούμαι.
Και πέρασε ο καιρός και η Ραλλίτσα μας γέννησε 09 Ιουλίου 2014, όμως εμείς βρισκόμασταν εκτός Αθήνας από τέλη Ιουνίου και θα επιστρέφαμε τέλη Αυγούστου. Μη νιώθοντας πολύ καλά για την απουσία μας, έστειλα τη μαμά μου ως αντιπρόσωπο της οικόγενειας, έτσι για να νιώσω λίιιιγο παρούσα. Πριν φύγω είχα ήδη αγοράσει μια καρφιτσούλα ματάκι και είχα ετοιμάσει μόνη μου μαξιλαράκι για να την τοποθετήσω.
Τελικά τον είδαμε το μπέμπη το Σεπτέμβρη κι εκεί που κανονίζαμε βάπτιση για το Μάιο, μαθαίνω ότι είμαι έγκυος και κάπου μέσα στο Μάιο θα είμαι στο μαιευτήριο για τα γεννητούρια. Αλλαγή σχεδίων και κανονίζουμε τη βάπτιση 1 Μαρτίου! Πέρασαν οι μήνες, μπήκε το 2015 και αρχίσαμε να ψάχνουμε για βαπτιστικά και τα σχετικά. Ευτυχώς εύκολη η κουμπάρα τα κανονίσαμε όλα πολύ γρήγορα και έφτασε η μεγάλη μέρα!
Το προηγούμενο βράδυ μου ήταν αδύνατο να κοιμηθώ, άρχισε το μυαλό μου να σκέφτεται για το τι ευθύνη έχουμε ουσιαστικά απέναντι σε αυτό το παιδί και όλα τα σχετικά. Επιτέλους ξημέρωσε και άρχισα να ετοιμάζομαι και να ετοιμάζω τα δυο μου αντράκια!! Κουκλάκια όλοι – γιατί είμαστε και μετριόφρων – ξεκινήσαμε για την εκκλησία!
Εκεί αντικρύσαμε το μπέμπη – 8 μηνών – τόσο χαμογελαστό και ευδιάθετο. Να πηγαίνει σε όλες τις αγκαλιές και να μη σταματάει να χαμογελάει!!! Κι αφού τελειώσαμε υπογραφές και όλα τα τυπικά ξεκίνησε το μυστήριο. Είχα πει πως δε θα ήθελα να τον κρατήσω αγκαλιά λόγω της προχωρημένης μου εγκυμοσύνης και των κιλών του – 9,800 παρακαλώ! Που να ήξερα όμως πως το δικό μου μικρό αντράκι θα έβγαζε ζήλια κι έτσι θα έπρεπε να κρατήσω αυτόν αγκαλιά!!! Έτσι ο άντρας μου κρατούσε το βαπτηστήρι κι εγώ τον Άγγελο – 15 κιλά!
Σε όλη τη διάρκεια του μυστηρίου ο μικρός χαμογελούσε. Μόλις τον έγδυσαν και ενώ τον κρατούσε ο παπάς έκανε και τσισάκια…. Του βάλαμε λαδάκι, τον βάπτισε ο παπάς και την ρίτη φορά του έκλεισε τη μύτη και του βούτηξε το κεφάλι μέσα στο νερό. Πήρα μια τρομάρα – περιμένω να δω το βίντεο – και βγαίνει έξω ο μικρός και ξελιγώθηκε στο γέλιο!!!!! Αυτά είναι!!! Η κούρασή του φάνηκε αφότου τον έντυσαν, έριξε και το κλαματάκι του στη χαιρετούρα και τον ύπνο του την ώρα των φωτογραφιών!!!
Συνέχεια είχαμε σε ταβερνάκι με τα παιδάκια να χορεύουν στην πίστα και τον Άγγελο να κάνουμε βόλτες τα τετράγωνα έξω από την ταβέρνα γιατί βαριόταν! Και κάπως έτσι η ημέρα της βάπτισης έφτασε στο τέλος και ένας νέος κύκλος ξεκίνησε για την οικογένειά μας!!!
