Πρόσφατα ήμαστε καλεσμένοι σε γάμο Ευαγγελικών! Κάνουμε παρέα με ένα ζευγάρι που δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι όπως εμείς, αλλά Ευαγελικοί. Θα μου πεις τώρα τι είναι αυτό? Για να είμαι ειλικρινής ούτε εγώ ξέρω ακριβώς γιατί τα παιδιά αυτά δε μιλούν ποτέ για τη θρησκεία τους εκτός κι αν ρωτήσεις κάτι. Κι εγώ δε ρωτάω γενικά μάλλον δεν είμαι και πολύ περίεργη. Κάποιες ερωτήσεις περί του μυστηρίου του γάμου έκανα αλλά ουσιαστικά κατάλαβα αφού έγινε ο γάμος.
Δε θα αναφερθώ στις διαφορές των πιστεύω των δύο, δεν είναι άλλωστε αυτός ο σκοπός της ανάρτησης. Θα αναφερθώ στο μυστήριο και στο πόσο διαφορετικά τελείται από τους Ορθόδοξους γάμους, σύμφωνα με τη δική μου οπτική.
Φτάσαμε στην «εκκλησία» τους λίγο πριν την έναρξη του μυστηρίου. Μη φανταστείτε δεν είναι εκκλησία όπως εμάς* με καμπαναριά και βιτρό και τρούλους. Ένα απλό κτίριο με μεγάλα παράθυρα και ένα σταυρό απ’έξω. Μπαίνοντας στο εσωτερικό ήταν ένα απλό κτίριο με αίθουσα – τύπου αναμονής – και έμπαινες στο χώρο της εκκλησίας ανοίγοντας μια μεγάλη πόρτα. Με το που περνούσες την πόρτα απλωνόταν ένας μακρύς διάδρομος και δεξιά και αριστερά σειρές με παγκάκια – ακριβώς όπως τα βλέπουμε στις ξένες ταινίες. Για κάθε άτομο υπήρχε και ένα βιβλίο, προφανώς για να μπορεί να συμμετέχει ο καθένας, διαβάζοντας. Στο βάθος και ακριβώς απέναντι από την πόρτα ήταν αυτό που εμείς θα λέγαμε «ιερό» αλλά καμία σχέση με ιερό. Υπήρχε ένα έδρανο, δύο μεγάλες καρέκλες και μικρόφωνα. Αν κοιτούσες πίσω και πάνω υπήρχε ένας χώρος – τύπου γυναικονύτη – αλλά μπορούσε να καθήσει όποιος θέλει, άντρας, γυναίκα, παιδί και ένα τεράστιο όργανο. Πουθενά δεν έβλεπες τοιχογραφίες, εικόνες, μανουάλια.
Ξαφνικά ακούω να παίζει μουσική – ναι ναι το γνωστό πάλι από τις ξένες ταινίες τα τα τα τα τα, τα τα τα τα, τα τα… – όλα τα βλέμματα στρέφονται προς την πόρτα, η οποία ανοίγει, εμφανίζεται η νύφη συνοδευόμενη από το μπαμπά της να προχωράει αργά αργά προς το «ιερό» όπου ο γαμπρός την περιμένει κρατώντας την ανθοδέσμη. Αφού ο μπαμπάς έδωσε τη νύση στο γαμπρό ξεκίνησε το μυστήριο. Άρχισε ο «παππάς» να διαβάζει από την Αγία Γραφή αλλά σε απλά ελληνικά. Για να πω την αλήθεια μου αυτό μου άρεσε περισσότερο απ’όλα γιατί ήταν η πρώτη φορά σε μυστήριο που καταλάβαινα όλα τα λόγια. Ενδιάμεσα από την ομιλία υπήρχε και μια μικρή χορωδία, που απαρτιζόταν από τους ίδιους τους καλεσμένους, οι οποίοι έψελναν ύμνους. Κι εκεί που νόμιζα τα είχα δει όλα, κατεβαίνει ο πρώτος ομιλητής και έρχεται ένας άλλος, ο οποίος απευθυνόταν στο ζευγάρι και τους γονείς του, μας είπε χρησιμοποιώντας τα ονόματα των παιδιών δυο λόγια για τις ζωές του και πάλι ακούστηκαν ύμνοι.. Ώσπου είπε και το κλασσικό «Γωγώ δέχεσαι για άντρα σου το Γιάννη…. και το ανάποδο» και κάπου εκεί τελείωσε το μυστήριο για μένα μιας και ο μικρός δε στεκόταν καθόλου πλέον, ήδη είχαμε αλλάξει θέσεις, ειχαμε ανέβει πάνω, είχαμε βγει έξω… Στην έξοδο είχε τα κλασσικά χαιρετούρες και μπομπονιέρες.
Συνέβη και κάτι ακόμη, όταν πήγαμε στη δεξίωση. Αφού ήρθε το ζευγάρι και έκανε τα καθιερωμένα, τούρτα-σαμπάνια-χορό, σηκώθηκε κάποιος καλεσμένος και ζήτησε την προσοχή μας για λίγο. Είπε πως όπως συνιθίζουν κάθε μέρα έτσι κι εκείνη τη βραδιά έπρεπε πριν ανοίξει ο μπουφές να κάνουμε την προσευχή μας. Ξεκίνησε να ευχαριστεί το Θεό για όσα έχουμε και επανέλαβε κανά δυο φορές πως πρέπει να μοιραζόμαστε όσα έχουμε. Εγώ μιας και ο μικρός έκανε τα δικά του, βρήκα ευκαιρία να ρίξω και κανά βλέφαρο τριγύρω. Παρατήρησα λοιπόν πως όλοι μα όλοι ήταν σε θέση προσευχής με το κεφάλι σκυμμένο και μόλις τελείωσε η προσευχή δεν έκαναν, όπως κάνουμε εμείς το σταυρό μας.
Αυτά παρατήρησα εγώ από το γάμο των Ευαγγελιστών.
Εσείς έχετε παραβρεθεί σε κάποιο μυστήριο-γεγονός που είναι διαφορετικό από τα συνιθισμένα για εμάς?
* μιλάω σε πρόσωπο που εκπροσωπεί όσους είναι ορθόδοξοι, μιας και είναι πιο βολικό για μένα να γράψω έτσι.
