Πέρασαν όμορφα αν και λίγο κουραστικά οι ημέρες στο μαιευτήριο, λόγω των πολλών επισκέψεων, έφτασε η μέρα που μάνα και γιος πήραν εξιτήριο. Μπήκαμε στο αμαξάκι μας για πρώτη φορά και ο μπαμπάς μας, μας οδήγησε σπίτι. Όλα καλά μέχρι που μπήκαμε σπίτι, καθήσαμε στον καναπέ με το μωρό στην καλαθούνα του, κοιταχτήκαμε γεμάτοι τρόμο και ψιθυρήσαμε: Και τώρα τι κάνουμε????
Ακούγεται αστείο αλλά πρώτη φορά μόνοι στο σπίτι με ένα μωρό!! Καθόμασταν όλη την ώρα από πάνω του και το παρατηρούσαμε. Που και που έκανε και κάτι γκριμάτσες, πλάκα είχε.Να και το πρώτο κλάμα, τον παίρνω αμέσως αγκαλιά αλλά δεν ηρεμεί, τι να κάνω, τον βάζω στο στήθος. Το βρήκαμε το φάρμακο για την ώρα. Έπειτα έρχεται το ρέψιμο. 15-20 λεπτά λένε στον ώμο. Στη συνέχεια αλλαγή πάνας. Η πρώτη αλλαγή πάνας στο σπίτι ήταν επεισοδιακή. Φοβόμασταν να τον γδύσουμε, να τον πλύνουμε, μην τον πονέσουμε. Τον κρατούσαμε και οι δυο, όπως ένα αυγό, μην μας πέσει και διαλυθεί.Νομίζω πως ιδίως αυτές τις πρώτες στιγμές θα τισ θυμόμαστε με τον άντρα μου και θα γελάμε μετά από χρόνια!
