Θυμάμαι ήταν δύο μηνών το μικράκι μου, όταν άρχισε ο άντρας μου, να επιμένει να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω καμιά βόλτα. Να πάω, ναι, αλλά με το μικράκι στο πίσω κάθισμα, δεν το θεωρούσα και εύκολη υπόθεση.
Μία μέρα με “ανάγκασε” να πάω να τον πάρω από τη δουλειά. Ξεκίνησα αρκετή ώρα πριν το σχόλασμά του, για να είμαι σίγουρη ότι θα φτάσω κάααααποια στιγμή, μιας και φοβόμουν μην αρχίσει τα κλάματα ο μικρός και περάσει η ώρα με εμένα σταματημένη με alarm πάνω σε κανά πεζοδρόμιο!
Τον έβαλα στο καθισματάκι του, κάθισα στη θέση του οδηγού, έκανα το σταυρό μου μην αρχίσει τίποτα τσιρίδες, μιας και με έχει συνιθίσει δίπλα του και ξεκίνησα.
Πιο αγχωμένη και από την πρώτη φορά που βγήκα στην εθνική με αυτοκίνητο. Αρχικά άκουγα τα παιχνιδάκια, που του είχα δώσει, όχι ότι καταλάβαινε να παίξει, παρ’όλα αυτά τα άκουγα. Από κάποια στιγμή και μετά δεν τον ξανά άκουσα. Υπέθεσα πως κοιμήθηκε. Το επιβεβαίωσα μόλις έφτασα. Μου φάνηκε τόσο εύκολο. Άδικα ήμουν αγχωμένη.
Την επόμενη πήγαμε τα δυο μας σούπερ μάρκετ και ψωνίσαμε δέκα σακούλες πράγματα. Ε! μετά και από αυτό ξεθαρέψαμε και πάμε όπου θέλουμε και αν κάνουμε και καμιά γκρίνια, αρχίζει η μαμά το τραγούδι και ξεχνιόμαστε!
