Αν και τον τελευταίο καιρό δεν πολυγράφω είναι τόσα πολλά αυτά που έχω που φοβάμαι μην τα ξεχάσω! Από που να πρωτοξεκινήσω… Δε θα πω για το περπάτημα, εντάξει περπατήσαμε, δε μπουσουλάμε “γρι” (καθόλου) που λένε και στο χωριό μου και αρχίσαμε πολά ωραία να κάνουμε.
Ταρζανοκατόρθωμα Νο1
Μιας και εργαζόμενη μαμά από το σπίτι, είναι αρκετές οι ώρες που περνάμε στο σπίτι και φυσικά στην κουζίνα. Δε δυσκολεύομαι τόσο να μαγειρεύω, αφού τον ανεβάζω στον πάγκο και παρακολουθεί ή βοηθάει, όσο να μαζέψω το νεροχύτη να βάλω τα πιάτα στο πλυντήριο. Με το που ανοίξει η πόρτα, τσουπ έρχεται και θέλει να χωθεί μέσα, να πειράξει ότι υπάρχει μέσα (καθαρό ή βρώμικο), δε διακρίνουμε ακόμη. Άρχισα λοιπόν να προσπαθώ να κάνω αυτή τη δουλειά την ώρα που κοιμόταν, αλλά διαπίστωσα ότι έχανα πολύτιμο χρόνο οπότε άλλαξα γνώμη. Κι εκεί μου ήρθε η ιδέα. Με το που ανοίγω την πόρτα, τον φωνάζω αν τύχει και δε με πάρει είδηση και του ζητάω να μου δώσει ένα ένα τα πιάτα (καθαρά πάντα). Χαίρεται πάρα πολύ, έχει και πλάκα γιατί αν είναι κανένα μεγάλο δυσκολεύεται και λίγο. Έτσι μέχρι να αδειάσει το πλυντήριο, έχει βαρεθεί να ασχολείται και μπορώ να το γεμίσω άπλυτα με την ησυχία μου!!
Ταρζανοκατόρθωμα Νο2
Είναι πρωί, μόλις έχουμε ξυπνήσει, αλλάζουμε την πάνα, βγάζουμε πυζάμες και βάζουμε ρουχαλάκια. Συνήθως η επόμενη κίνησή μας είναι να περπατήσουμε παρέα μέχρι το μπάνιο, να πετάξουμε την πάνα και να πλυθούμε. Ε, εκείνο το πρωί είπα να στρώσω πρώτα το κρεβάτι και μετά να πάμε στο μπάνιο. Βλέπω λοιπόν τον μικρό ταρζάν να παίρνει την πάνα και να πηγαίνει κορδωτός κορδωτός προς το μπάνιο. Τον άφηνα, ήθελα να δω τι θα κάνει και με έκλπηξη τον βλέπω να ανοίγει το καλαθάκι και να πετάει την πάνα! Η χαρά μου απερίγραπτη… Πλέον μόλις δει πάνα στο πάτωμα ή ακόμη και αν του τη δώσω στο χέρι την πάει στον κάδο!!
Ταρζανοκατόρθωμα Νο3
Μέχρι τώρα για να στρώσω το τραπέζι, μιας και δεν είναι μέσα στην κουζίνα, τις περισσότερες φορές έπρεπε να τον έχω αγκαλιά. Ένα μεσημέρι όμως πήρα τη “γενναία” απόφαση να του δώσω πράγματα να τα μεταφέρει αυτός στο τραπέζι. Ξεκίνησα με τις χαρτοπετσέτες, “Άγγελε, πάρε τις χαρτοπατσέτες και πήγαινέ τες στο τραπέζι για να φάμε”. Τις αρπάζει και με το φοβερό κορδωτό περπάτημα τις πήγε και τις άφησε. Συνέχεια είχε το ποτήρι του, το ψωμί, ότι γενικά δεν έχει φόβο να σπάσει ή να χτυπήσει.
Είμαι ξετρελαμένη, δε μιλάει αλλά καταλαβαίνει τα πάντα. Μου φαίνεται πολύ φοβερό! Για κάτι τέτοιες στιγμές ζω και από εδώ και πέρα γίνονται όλο και περισσότερες!!
