Γέλια που κάνουμε…

Δεν ξέρω ποιο από όλα τα γέλια του έχω ευχαριστηθεί περισσότερο. Ανά εβδομάδες γελάει με διαφορετικά πράγματα και με διαφορετικό τρόπο.Τις πρώτες εβδομάδες γελούσε στον ύπνο του, ακόμη γελάει δηλαδή όταν κοιμάται, αλλά τους πρώτους δύο μήνες περίπου το έκανε απίστευτα συχνά.Μετά το δίμηνο έριξε το πρώτο συνειδητό χαμόγελο και τι να κάνω έλιωσα η μάνα. Παρθενική φορά, το άξιζε. Τότε ήταν που τον κοιτούσα και περίμενα με λαχτάρα να μου ξαναχαμογελάσει – συνειδητά.Πως πέρασαν οι μέρες κι άρχισε να γελάει με διάφορα που έβλεπε και προφανώς του φαίνονταν αστεία? περίεργα? διαφορετικά? δεν ξέρω τι αντιλαμβάνεται και γελάει.Μέχρι που μια μέρα τον γαργάλισα και ξελιγώθηκε. Αυτό ήταν κάθε μέρα από τότε αν δεν τον ξελιγώσω 3 φορές την ημέρα δεν ησυχάζω. Πολλές φορές ξεκαρδίζεται πριν καν τον ακουμπήσω, μόνο στην ιδέα πως θα το κάνω. Πόσο ευτυχισμένη με κάνει! Μπορεί να γελάσει απλά αν του γουρλώσω τα μάτια.Χαρούμενος και ευτυχισμένος άνθρωπος. Το μεταδίδει και σε εμάς, αυτό είναι το μαγικό. Εγώ τόσους μήνες μαζί του, δε σκέφτομαι τίποτα, δε με αγχώνει τίποτα, όλα καλά! Όσο και να κουράζομαι κάποιες φορές, ζω σε συννεφάκι και δε θέλω να πέσω είναι ωραία!