Η φίλη που θα σας μιλήσω απόψε καταρχήν να πω πως είχε γενέθλια πριν 2 ημέρες και δεν την πήρα να της ευχηθώ ούτε της έστειλα μήνυμα. Ήλπιζα πως θα είχα γράψει αυτή την ανάρτηση εκείνο το βράδυ αλλά δεν τα κατάφερα. Ξέρω θα αναρωτιέται ή μπορεί και να νομίζει πως με την καθημερινότητά μου απλά την ξέχασα. Απόψε τη διαψεύδω κι ελπίζω να χαρεί. Δε θα αποκαλύψω το όνομά της, αν θέλει ας μιλήσει η ίδια, γιατί αν και δεν της φαίνεται είναι ντροπαλή..
Απόψε λοιπόν που της αφιερώνω αυτή την ανάρτηση παραμονή Χριστουγέννων θα ήθελα να περιγράψω, όσο θυμάμαι, πως γνωριστήκαμε, κάτω από ποιες συνθήκες και πως τελικά αγαπηθήκαμε. Γιατί σε λίγα χρόνια θα θέλω ακόμη να θυμάμαι και θα ανατρέχω εδώ.
Ήρθε σαν υπάλληλος και αυτή στην εταιρεία που δούλευα. Σε διαφορετικό τμήμα από μένα οπότε είχαμε μείνει στις τυπικές χαιρετούρες, σε καμιά κουβέντα σε κανά διάλειμμα. Ήρθαν και οι στιγμές, ελάχιστες μεν αλλά που έπρεπε να συνεργαστούμε. Καλέ το ένιωθα στο βλέμμα της πόσο ξινή* με θεωρούσε, δεν ήθελε ούτε να μου μιλάει. Μάλλον δε θα ήθελε ούτε να αναπνέω εκεί μέσα. Έτσι λοιπόν ούτε εγώ την πολυήθελα αλλά οκ συνάδελφοι ήμασταν και μάλιστα χωρίς καθημερινή συνεργασία, σε διαφορετικά γραφεία.
Και να που ένα χειμώνα έφυγαν πολλά άτομα από το τμήμα μου και το δικό της και ‘αναγκαστήκαμε΄να έχουμε κοινό διάλειμμα και ‘αναγκαστήκαμε’ να μιλάμε και σιγά σιγά η ξινίλα έφυγε, βγήκαμε για τα καφεδάκια μας, ήπιαμε τις μπυρίτσες μας και η όποια παρεξήγηση είχε δημιουργηθεί ήταν καθαρά θέμα επαγγελματικού προφίλ.
Τα χρόνια πέρασαν, άτομα πέρασαν κι έφυγαν εμείς οι δυο εκεί. Μέχρι που σταμάτησα με άδεια εγκυμοσύνης και νααααα τα δάκρυα την ώρα που έφευγα και χαιρετούσα… Ποιος να το περίμενε, ε? Και όλο ερχόταν και με έβλεπε τη φουσκωμένη κοιλιά και ήρθε και στο μαιευτήριο και δεν ξεκόλλαγε από δίπλα μου! Και με έκανε πολύ χαρούμενη. Ερχόταν και μας επισκεπτόταν με τον τότε μηνών Άγγελο. Κι όλο να μου λέει πόσο της έλειπα.. Κι ακόμη ότι θέλω εδώ είναι.. Τσουπ τα λέμε..
Οι ζωές μας εκπέμπουν σε διαφορετικά μήκη, εκείνη απλά σε σχέση, καριερίστα, με μεταπτυχιακό να τρέχει, με σεμινάρια, με.. με.. με.. Εγώ full time mommy εντελώς άλλος κόσμος! Όμως είναι εδώ και τη νιώθω εδώ. Και πάντα με βοηθάει. Και πάντα θα την ευχαριστώ!
Χρόνια πολλά κορίτσι μου, να ζήσεις! Να έχεις πάντα την υγεία σου, όρεξη να κάνεις πράγματα και να μη χάσεις ποτέ το χαμόγελό σου!!
Υ.Γ. Είναι και ταλέντο, αγαπά το θέατρο και πραγματικά το έχει.. Τη θυμάμαι να μου παίζει σκηνές στα διαλείμματα και να μη μπορώ να το πιστέψω πόσο καλή είναι.
*Με τα χρόνια πάντως κι άλλοι συνάδελφοι βρήκαν το θάρρος να μου πουν πως όντως στη δουλειά ήμουν στεγνή και bitch και μόλις με γνώριζαν καλύτερα άλλαζαν γνώμη.
