Μέχρι να μου συμβεί ή καλύτερα μέχρι να διαβάσω και να μάθω ότι συμβαίνει σε πολλές θηλάζουσες μανούλες απλά το αγνοούσα. Ας ξεκινήσω λοιπόν από το τι είναι το agitation. Είναι η αρνητική αίσθηση που νιώθει η μαμά κατά το θηλασμό του μεγαλύτερου παιδιού στην εγκυμοσύνη ή κατά την περίοδο παράλληλου θηλασμού. (δεν ξέρω αν δίνω τον ακριβή ορισμό, το δίνω όπως το βίωσα και το βιώνω εγώ). Ξεκίνησα να το νιώθω στην εγκυμοσύνη, να μη θέλω κάποιες στιγμές να θηλάζει το μικράκι μου. Αρχικά λοιπόν σκέφτηκα πως έφταιγαν οι ορμόνες μου λόγω της εγκυμοσύνης, στη συνέχεια όμως ο Άγγελος πιθανόν και λόγω μείωσης της παραγωγής μείωσε σε επαναλήψεις αλλά και σε διάρκεια τους θηλασμούς του οπότε και δεν ένιωθα καμία ενόχληση.
Αν και δεν είχα θέμα άρχισα να διαβάζω εμπειρίες άλλων γυναικών, που πραγματικά με σόκαραν. Πως μπορεί κάποια μαμά να θηλάζει και παράλληλα να μη θέλει το παιδί πάνω της. Το κατάλαβα, όχι έτσι ακριβώς, αφότου γέννησα και αφότου ο Άγγελος άρχισε να ζητάει να θηλάζει πιο πολύ και από το νεογέννητο. Δε με ενοχλούσε το παιδί αλλά η πράξη. Και θα μου πεις, ε και τότε γιατί δεν αποθήλαζες να ησυχάσεις. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Όταν έχεις αποφασίσει να θηλάσεις ένα νήπιο, έχεις αποφασίσει μέσα σου ότι θα αποθηλάσει μόνο του. Τουλάχιστον εγώ. Δε θα βιάσω την κατάσταση. Όσο υπάρχει ανάγκη η μαμά είναι εδώ. Έχω τη γνώση και την ικανότητα τις περισσότερες φορές να κάνω υπομονή. Ακόμη και τις φορές που το agitation μου δίνει και καταλαβαίνω και μπορεί να πω 2 λεπτά ακόμη σε παρακαλώ ξέρω ότι δε μου φταίει το παιδί αλλά κάτι άλλο. Ευτυχώς υπάρχουν και οι φορές που με μια ωραία σκέψη κάπως ξεχνιέμαι κι όλα καλά. Βέβαια υπάρχουν και οι στιγμές που σφίγγομαι και δαγκώνομαι και λέω που θα πάει θα τελειώσει..
Μπορεί σε κάποιους να ακούγεται τρελό το ότι πιέζομαι κάποιες στιγμές, το ότι ‘ανέχομαι’ μια κατάσταση κάποιες φορές διόλου υποφερτή. Και πιστέψτε με αν δεν το έχετε νιώσει δεν έχετε ιδέα πως είναι. Πριν λοιπόν κρίνετε, σκεφτείτε για πόσα άλλα κάνουμε υπομονή και πόσα ανεχόμαστε που δε μας αρέσουν, επειδή όπως λέμε δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Λάθος, επειδή δεν έχουμε το θάρρος να αλλάξουμε την κατάσταση. Οπότε ναι για τα μικράκια μου θα ‘ανεχτώ’ κάποιες τέτοιες στιγμές.
Ξέρετε κάποιες μανούλες δίνουν έμφαση στη διατροφή, άλλες στη συμπεριφορά, άλλες στην ψυχολογία. Προσωπικά προσπαθώ να κρατάω μια ισορροπία, με έμφαση στην ψυχολογία και στο πως θα αναπτυχθούν όσο το δυνατόν με λιγότερες ανασφάλειες και βιώματα που θα τους ακολουθούν μια ζωή. Ναι πειράζει να κλάψει λιγάκι, πειράζει να σε χρειάζεται και να το αφήνεις προσπαθώντας να το κάνεις ανεξάρτητο από μηνών. Αυτή η παρένθεση γιατί ακούω πολλά. Όπως εξελίσσεται η τεχνολογία, βλέπε τηλεόραση κουτί που έγινε flat, έχουμε υπολογιστές, laptop, κινητά και tablet εξελίσσεται και η ψυχολογία και ο τρόπος ανατροφής των παιδιών, που εκτός από το ένστικτο το οποίο κάποιες φορές είναι ότι έχει περάσει στο υποσυνείδητο από τα δικά μας παιδικά χρόνια χρειάζεται και λίγη μελέτη, να γνωρίσεις το δικό σου εαυτό για να μπορέσεις να ετοιμάσεις το μικράκι σου όσο το δυνατόν πιο καλά.
Επανέρχομαι λοιπόν, για τη συγκεκριμένη κατάσταση δεν έχω μιλήσει σε κανέναν παρά μόνο στην Αντωνία. Γιατί ξέρω πως θα ακούσω αυτό που θέλω, θα με στηρίξει, χωρίς να με ζαλίσει με αποθηλασμούς κλπ κλπ. Σήμερα αποφάσισα να το βγάλω προς τα έξω. Ίσως επειδή πλέον ξέρω τι μου γίνεται, έχω καταφέρει να το ελέγχω όσο μπορώ – λέμε τώρα. Ίσως γιατί είμαι πιο έτοιμη να ακούσω αρνητικές σκέψεις χωρίς να με καταβάλλουν γιατί ξέρω τι θέλω και πως να το υπερασπιστώ.
Ο απολογισμός μέχρι τώρα? (39 μήνες θηλασμού από τους οποίους οι 14 παράλληλου)
Οι στιγμές που νιώθω ευλογημένη είναι τόσες πολλές συγκριτικά με αυτές που με πιάνει το agitation, που ναι δεν το αλλάζω. Το να μάθεις να κάνεις υπομονή γίνεται, εγώ το έμαθα από τη στιγμή που γέννησα τον Άγγελο. Όλα γίνονται αρκεί να υπάρχει διάθεση.
Εδώ να πω πως μοιράστηκα λίγες σκέψεις. Είναι ένα θέμα που αν το βιώνεις παίρνει συζήτηση και φυσικά είμαι εδώ για όποια το αντιμετοπίζει και θέλει κάποιον απλά να την ακούει κάποιες στιγμές και να τη στηρίζει.
