Για να είμαι ειλικρινής για τη γειτόνισσα και φίλη Μαρία δε σας έχω μιλήσει ποτέ. Μάλλον δεν έτυχε επειδή τόσο καιρό ήταν όλα καλά. Τώρα όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν, μετακομίζει – όχι γιατί χωρίζει – ευτυχώς.
Τη Μαρία τη γνώρισα όταν αγοράσαμε το σπίτι μας, όχι σαν απλή γειτόνισσα, γιατί είμαι και λίγο ξυνή και δεν ασχολούμαι και πολύ με τους γύρω γύρω αλλά επειδή είχε ζαχαροπλαστείο δίπλα από το σπίτι μας. Τα δυο πρώτα χρόνια, είχαμε τα τυπικά γειτόνισσας-πελάτισσας. Άντε σιγά σιγά και καμιά κουβέντα παραπάνω. Εγώ βλέπεις δεν ήμουν και πολύ του σπιτιού, όλο δουλειά, γυμναστήριο, βόλτες και όταν ήμουν έκανα δουλειές και καιγόμουν στο ίντερνετ.
Έρχεται όμως η εγκυμοσύνη και αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο, γιατί και εγώ είχα ανάγκη να μοιραστώ όλα αυτά που ζούσα και αυτή ενδιαφερόταν. Μιλούσαμε τόσο που καθόμουν ώρες στο ζαχαροπλαστείο και της έκανα παρέα. Και μένει και αυτή έγκυος! Φοβερό. Αρχίσαμε να τα ζούμε επί δύο! Έρχεται και η άδεια εγκυμοσύνης και πλέον ήμουν πολλές ώρες στο σπίτι, χωρίς δουλειά και γυμναστήριο οπότε που με έβρισκες που με έχανες, στο ζαχαροπλαστείο να χαϊδεύουμε τις κοιλιές μας!!!
Γέννησα πρώτη, εκεί χαθήκαμε λιγάκι γιατί έπηξα τους πρώτους μήνες με το μωρό και το θηλασμό, γέννησε κι αυτή και κάποια στιγμή μπήκαμε πάλι σε ρυθμούς καθημερινής σχεδόν επαφής. Είχαμε πάλι να μοιραζόμαστε εμπειρίες και καταστάσεις, χαρές, κούραση, παράπονα για τους γύρω μας – βλέπε πεθερές, χαχαχαχα. Αλλά και απίστευτες καροτσάδες με τα μωρά όλο το χειμώνα, βόλτες σε πολυκαταστήματα με το αμάξι, σούρτα φέρτα στα σπίτια μας, ανταλλαγή γλυκών και φαγητών..! Σαν να την ήξερα από πάντα. Σα να ζούσα σε επαρχία και είχα την παιδική μου φίλη. Μια μέρα μου ανακοινώνει ότι το καλοκαίρι θα βαπτίσουν τη μπέμπα και της ρίχνω την ιδέα να της ετοιμάσω εγώ μπομπονιέρες, στολισμό, ότι χρειαστεί. Εξάλλου τις κατασκευές μου τις έβλεπες ζωντανές μπροστά της. Δέχεται και αυτό μας έδεσε ακόμη περισσότερο. Πραγματικά ήθελα να ετοιμάσω κάτι πολύ όμορφο για να μείνει ευχαριστημένη. Ήταν μεγάλο άγχος για μένα να τα καταφέρω για να μην χαλαστούν οι καρδιές μας και συνεπώς και η φιλία μας. Κάθε τι που σκεφτόμουν, της ετοίμαζα δείγμα, της χτυπούσα τηλέφωνο να βγει στο μπαλκόνι και της το έδινα να το δει. Συμφωνούσε σε όλα, είχε άποψη σε κάποια πράγματα και την άκουγα. Πραγματικά δε με δυσκόλεψε καθόλου. Η συνεργασία μας ήταν εύκολη, διασκεδαστική, απολαυστική. Το αποτέλεσμα μας δικαίωσε και τις δυο. Εμένα για τις εμπνεύσεις μου και αυτή για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε.
Δυστυχώς η βάπτιση τελείωσε και αυτό σημαίνει ότι η Μαρία θα μετακομίσει. Πραγματικά χαίρομαι που θα πάνε σε μεγαλύτερο σπίτι, ιδίως τώρα που η μπουμπού στριφογυρίζει μέσα στα πόδια τους. Θα έρχονται και θα πηγαίνουμε. Όμως αυτή η αμεσότητα, “τώρα σε θέλω βγες στο μπαλκόνι” θα χαθεί. “Άσε το σίδερο και πάμε καροτσάδα”, θα ανήκει στο παρελθόν. – πρέπει να βρίσκω άλλη δικαιολογία όταν θα βαριέμαι να σιδερώσω – Δε θέλω να το κάνω πιο μελό γιατί δεν πάνε και στην άκρη του κόσμου, δυο περιοχές πιο πέρα. Απλά αυτή η καθημερινότητα που είχαμε η μια την άλλη όποτε θέλαμε, θα χαθεί.
Δε γράφω άλλο γιατί ήδη βούρκωσα, γιατί κάθε φορά που το σκέφτομαι βουρκώνω. Με τον καιρό βέβαια θα συνιθίσουμε τη νέα μας καθημερινότητα, που θα παει…
