Κάποια στιγμή σας είχα αναφέρει πως ασχολιόμουν με το χορό. Έχω ασχοληθεί με διάφορα ήδη μπαλέτο, oriental, latin και τη μεγάλη μου αγάπη τον παραδοσιακό χορό. Για αυτή μου την αγάπη θα σας μιλήσω σήμερα..!
Ξεκίνησα περίπου όταν ήμουν 5 χρονών και σταμάτησα στα 21!! Με το ξεκίνημα λάτρεψα τους χορούς που μάθαινα. Ήμουν πολύ καλή όσο αναφορά ρυθμό και βήματα και αμέσως ο δάσκαλος με έβαλε πρώτη!! Μεγάλη χαρά για ένα 5χρονο. Ακόμη θυμάμαι τον πρώτο καβαλιέρο μου, φανταστείτε ότι είναι φίλος του κουμπάρου μου και ακόμη τα λέμε – έτσι είναι όταν μεγαλώνεις σε επαρχία, όσο και να χάνεσαι με κάποια άτομα πάντα κάπου θα τα πετυχαίνεις.
Πάντα περίμενα με λαχτάρα το μάθημα της εβδομάδας και τις πρόβες για τις παραστάσεις!! Τα χρόνια περνούσαν και ενώ ανέβαινα επίπεδα επειδή ήμουν πολύ καλή δε μπορούσα να φορέσω παραδοσιακή στολή στις παραστάσεις γιατί ήμουν μικρή και συνήθως επέλεγαν παιδιά γυμνασίου. Τελικά τα κατάφερα και ενσωματώθηκα στη ‘μεγάλη’ ομάδα ενώ πήγαινα μόνο Πέμπτη δημοτικού!! Θυμάμαι ακόμη ότι στην πρώτη παράσταση με στολή δε χόρευα απλά, αλλά πετούσα!!!
Επόμενος στόχος ήταν να συμμετέχω σε φεστιβάλ του εξωτερικού με την ομάδα, επίσης δύσκολος στόχος. Όχι τόσο ότι από την ομάδα επέλεγαν μόνο 8-9 κορίτσια αλλά ότι έπαιρναν από 15 χρονών και πάνω για να είναι σχετικά μεγάλα παιδιά και να μη δυσκολεύουν τους συνοδούς. Έγινε όμως και εδώ η έκπληξη. Ο δάσκαλος με ενσωμάτωσε σε αυτή την ομάδα από τα 13 μου. Αυτό κι αν ήταν κατόρθωμα. Δε θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μου ταξίδι, τις παραστάσεις, το ατελείωτο χειροκρότημα από το κοινό και φυσικά τα παιδιά που με πρόσεχαν σα το μικρό τους αδελφάκι. Ανησυχούσαν αν θα φάω, αν περνούσα καλά, να μη μείνω μόνη μου και χαθώ, αν μου έλειπαν οι δικοί μου!
Τα χρόνια περνούσαν και κάναμε κι άλλα ταξίδια, γνωρίζαμε νέα μέρη, νέα άτομα, νέες συνήθειες, νέους χορούς και κουλτούρες. Βλέπετε κάθε βράδυ μετά την παράσταση ακολουθούσε πάρτυ για τα μέλη των χωρών που συμμετείχαν. Κάθε βράδυ οικοδεσπότης ήταν και μια διαφορετική χώρα. Η κάθε χώρα μαγείρευε τοπικά φαγητά, έδειχνε τους δικούς της χορούς, όλοι γινόμασταν ένα ανεξαρτήτου γλώσσας και εθνικότητας. Και σε κάθε ταξίδι πάντα υπήρχαν άτομα από άλλα γκρουπ που έκανες πιο πολύ παρέα και που κρατούσες επαφή μέσω αλληλογραφίας – βλέπετε τότε τα email στη χώρα μας δεν ήταν και τόσο διαδεδομένα, άαααααλλη εποχή!
Θα μπορούσα να αναλύσω κάθε παράσταση με εξαιρετική λεπτομέρεια αλλά δε θα σας κουράσω. Θα μιλήσω μόνο για μια. Το 2000 στο Βέλγιο, την πρώτη φορά που παρουσιάσαμε χασαποσέρβικο και συρτάκι. Μιλάμε για χιλιάδες κόσμος – ίσως ο περισσότερος από κάθε άλλη φορά. Τα παλαμάκια και ο ενθουσιασμός ξεκίνησαν πολύ νωρίς, με το άκουσμα και μόνο της μουσικής του χασαποσέρβικου, με αποκορύφωμα στο συρτάκι. Είχαμε κατέβει από τη σκηνή και τα παλαμάκια δε σταματούσαν. Όποτε αναπολώ αυτή τη στιγμή είναι σα να τα ακούω ακόμη τόσο ζωντανά στα αυτιά μου!
Από χορούς όλα αυτά τα χρόνια αν δεν έμαθα τα πάντα, έμαθα σχεδόν τα πάντα! Από ποντιακά, θρακιώτικα, μακεδονικά, ηπείρου, στερεάς ελλάδας, πελοποννήσου, κρήτης, ιονίου, δωδεκανήσων, κυκλάδων, ανατολικού αιγαίου, μικράς ασίας, καππαδοκίας. Κάθε χορός και μια ιστορία αλλά για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι και πολλά για τον καθένα και φυσικά δε θυμάμαι όλους όσους έχω διδαχτεί. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι ανατριχιάζω κάθε φορά που ακούω χάλκινα, ποντιακή λίρα, γκάιντα ή κλαρίνο (βαρύ ηπείρου).
 |
 |
 |
Με τόσα χρόνια ενασχόλησης καταλαβαίνετε ότι θα μπορούσα να γράψω σελίδες…. αλλά νομίζω αυτή η περίληψη ήταν αρκετή για να μάθετε αλλά και για να μη γίνω κουραστική!!
Και εννοείται αν χρειαστείτε ποτέ δάσκαλο εδώ είμαι!!!
