Ευτυχία είναι και όλα αυτά που κάνει τις τελευταίες μέρες, φέρνοντας σε ισορροπία την κούρασή μου, αφού λόγω δοντιών κάνουμε κάτι ξενύχτια.. Αχ αχ αχ!
Καταφέρνει να ανέβει στο τζάκι, να μεταπηδήσει στο έπιπλο της τηλεόρασης και να μπουσουλήσει μέχρι να φτάσει στον τοίχο, απίστευτο μου φαίνεται ή μάλλον μου φαινόταν γιατί πλέον το κάνει για πλάκα!
Είναι και μερικές ημέρες τώρα που ξέρει μόνος του πως να βρει τα μεμέ για να πιει γάλα, τι γέλια κάνουμε! Άντε να αποθηλάσω. Όλο το λέω και όλο το αναβάλλω – έχω πει να θηλάσω μέχρι να χρονίσει και μετά… και μετά έχει ο Θεός!
Το παιχνίδι που κάνουμε κάτω από το τραπέζι και τις καρέκλες?! Πόσο γελάει μόλις με δει και μένα κάτω από καμιά καρέκλα και προσπαθεί να φύγει μην τον ακουμπήσω!
Για να μην πω τν πρώτη φορά που μου έδειξε σε πολυκατάστημα αυτά τα αυτοκιντάκια με το κέρμα. Τον έβαλα μέσα και τρελάθηκε, ούρλιαζε όπως όταν βλέπει γάτα ή σκύλο. Μόλις άρχισε να πηγαίνει πάνω κάτω
Τελευταία όμως δύο παιχνίδια μας με έχουν τρελάνει. Σηκώνει το ακουστικό του σταθερού τηλεφώνου, πατάει τα κουμπιά και μετά μιλάει, με το ακουστικό στο αυτί! Την πρώτη φορά που το έκανε τρελάθηκα, δεν το πίστευα…
Βέβαια αυτό που με έχει συνεπάρει είναι που τραβάει τις κουρτίνες και κρύβεται. Δεν του μιλάω, αρχίζει να φωνάζει, κάνω ότι τον ψάχνω και μόλις τον βρω ξεκαρδίζεται!!!!!
Σίγουρα ξεχνάω κι άλλα παιχνίδια μας, με βλέπω να επανέρχομαι με Γ’ μέρος, δείτε και το Α’ μέρος αν το χάσατε.
Άραγε τι να σκέφτεται..? Πολλές φορές έχω την απορία αυτή κατά τη διάρκεια που γελάει, που μιλάει, που με κοιτάει, που τρώει!
Και να υποθέσω πως όλοι οι γονείς νομίζουμε ότι μόνο το δικό μας παιδί τα κάνει αυτά και όλοι χαιρόμαστε με παρόμοιες ή πανομοιότυπες καταστάσεις!!
 |
 |
 |
