Βράδυ μελαγχολίας με τη θύμισή μου στον παππού μου γι’αυτό αποφάσισα να του αφιερώσω αυτό το άρθρο.
Είναι 4μιση χρόνια τώρα που έχει φύγει από τη ζωή αλλά ποτέ δε φεύγει από τη σκέψη μου.
Τι να πρωτοθυμηθώ. Τα παιχνίδια που κάναμε παρέα, πόσο με αγαπούσε, πόσο καμάρωνε για μένα! Μιλάμε για πολύ καμάρι. Δεν ξέρω αν αυτό συνέβαινε επειδή είμαι το πρώτο εγγόνι ή επειδή είμαι το μοναδικό κορίτσι ή απλά επειδή είμαι αυτή που είμαι. Αλλά δε με νοιάζει.
Αν κάνω τώρα ένα flashback θυμάμαι που τον περίμενα να επιστρέψει από το καφενείο – δεν πρέπει να πήγαινα καν δημοτικό – και του έκανα κομμωτική. Στα λιγοστά λευκά μαλλιά και την καράφλα. Τον γέμιζα με ταλκ, πολύ ταλκ και στη συνέχεια τον χτένιζα.
Μετά οι φορές που ερχόταν να με πάρει από το σχολείο, αναρωτιόμουν κάθε φορά αν θα φτάσουμε σπίτι – τόσο καλά οδηγούσε!
Οι μοναδικές διακοπές που είχαμε πάει με παππού και γιαγιά, τα τρία μας! Που? Στην Αιδηψό!!!!! Να κάνει λουτρά η γιαγιά! Ακόμη θυμάμαι το φόρεμα με τα κρόσια στο τελείωμα που μου είχαν αγοράσει – κάπου θα είναι θαμμένο – ευκαιρία να το ξεθάψω!
Μετά η πρώτη μου παρέλαση ως παραστράτια και η επόμενη ως σημαιοφόρος, εκεί να δεις καμάρι!!! – δημοτικό μιλάμε – τα επόμενα χρόνια μόνο διμοιρίτρια, 1,80 βλέπεις! Κι εκεί όμως καμάρωνε! Καμάρωνε κι όταν φορούσα παραδοσιακές στολές και χόρευα.
Μαφία με ανέβαζε, μαφία με κατέβαζε! Τι να ζητούσα και να μην το έκανε! Καλύτερα και από πατέρας! Μέχρι και στο πανεπιστήμιο αυτός με πήγε να γραφτώ! Περίμενε το πτυχίο όπως τα παιδάκια τον Άγιο Βασίλη την Πρωτοχρονιά.
Πρωτοχρονιά ήταν όταν μάθαμε ότι ήταν άρρωστος. Από τι άλλο..?
Και ήρθε το Πάσχα, θα μαζευόμασταν όλοι, ξαδέρφια, θείοι… Όλοι στην αυλή του παππού και της γιαγιάς όπως παλιά, να σουβλίσουμε αρνί, να τσουγκρίσουμε αυγά, να πετάξει ο παππούς δυναμιτάκια. Τι σύμπτωση την Κυριακή του Πάσχα είχα και γενέθλια! Τέλεια!!
Μεγάλη Δευτέρα μιλάμε στο τηλέφωνο, ακούγεται πιο κουρασμένος από ποτέ αλλά μου υπόσχεται να μου ετοιμάσει αυτός το κοκορέτσι που τόσο μου αρέσει. Μ. Τρίτη μπαίνει στο νοσοκομείο. Δε μπαίνω σε άλλες λεπτομέρειες, Μ. Σάββατο μεσημέρι, παραμονή των γενεθλίων μου… πάει… κρατώντας μου το χέρι…
Όσο μακάβριο κι αν ακούγεται ακόμη χαίρομαι που ήμουν εκεί, που με κρατούσε μέχρι τελευταία στιγμή.
Ακολούθησαν στιγμές τραγικές για μένα. Έχασα το στήριγμά μου.
Κρίμα που δεν πρόλαβε να έρθει στην ορκομωσία, που δε με είδε νυφούλα, που δεν πρόλαβε το πρώτο δισέγγονό του. Ελπίζω να τα βλέπει από εκεί που είναι και ακόμη να με καμαρώνει!
