Αφού οι εξετάσεις αίματος επιβεβαίωσαν την εγκυμοσύνη, ήρθε και η ώρα του υπέρηχου! Επιτέλους!!!! Είδαμε το ρυζάκι μας – πραγματικά σαν κόκος ρυζιού ήταν, ακούσαμε την καρδούλα του, κρατιόμασταν χέρι χέρι με τον άντρα μου και κλαίγαμε παρέα! Η πιο συγκινητική στιγμή της ζωής μου μέχρι τότε!
6,7 χιλιοστά μου λέει ο γιατρός. Δεν το χωρούσε το κεφάλι μου, ότι αυτός ο κόκος ρυζιού θα γινόταν παιδί. Τώρα και μέχρι τον επόμενο υπέρηχο είχαμε κάτι να συζητάμε και να περιμένουμε.
Και αφού όλα φάνηκαν καλά στον υπέρηχο και στις εξετάσεις που είχα κάνει, άρχισαν τα «μη» και τα «πρόσεχε».
Σα νεοσύλλεκτο ψαρωμένο, σταμάτησα τη μεγάλη αγάπη μου το γυμναστήριο, φοβόμουν να κολυμπήσω – πλατσούριζα σαν τις γριες που δεν ξέρουν κολύμπι, ανεβοκατέβαινα τις σκάλες λες και πρώτη φορά περπατούσα. Κι όλα αυτά γιατί? Γιατί δε φτάνει το άγχος που έχεις, έχεις και τους γύρω σου να σε τρελαίνουν και να σε γεμίζουν με ενοχές πως αν συμβεί κάτι εσύ θα φταις που δεν πρόσεξες, αυτοί θα το είχαν πει. Και ποιοι είναι όλοι αυτοί? Μανάδες, θειάδες, πεθερές που έχουν κάνει παιδιά 20-30 χρόνια πριν, φίλες που δεν έχει τύχει να γίνουν ακόμη μανούλες και φίλοι που δεν πρόκειται να το περάσουν ποτέ. Άρα ποιος σε καταλαβαίνει? Αν έχεις καμιά φίλη που γέννησε πρόσφατα. Κι εγώ δυστυχώς δεν είχα καμία. 🙁
Συν ότι όση χαρά και να αισθανόμουν άρχισε να αλλάζει η ζωή μου και έπρεπε να προσαρμοστώ με αυτό, που να τολμούσω να ξεστομίσω πως ένιωθα πανικόβλητη με αυτό που μου συνέβαινε. Αααααχ!
6,7 χιλιοστά μου λέει ο γιατρός. Δεν το χωρούσε το κεφάλι μου, ότι αυτός ο κόκος ρυζιού θα γινόταν παιδί. Τώρα και μέχρι τον επόμενο υπέρηχο είχαμε κάτι να συζητάμε και να περιμένουμε.
Και αφού όλα φάνηκαν καλά στον υπέρηχο και στις εξετάσεις που είχα κάνει, άρχισαν τα «μη» και τα «πρόσεχε».
Σα νεοσύλλεκτο ψαρωμένο, σταμάτησα τη μεγάλη αγάπη μου το γυμναστήριο, φοβόμουν να κολυμπήσω – πλατσούριζα σαν τις γριες που δεν ξέρουν κολύμπι, ανεβοκατέβαινα τις σκάλες λες και πρώτη φορά περπατούσα. Κι όλα αυτά γιατί? Γιατί δε φτάνει το άγχος που έχεις, έχεις και τους γύρω σου να σε τρελαίνουν και να σε γεμίζουν με ενοχές πως αν συμβεί κάτι εσύ θα φταις που δεν πρόσεξες, αυτοί θα το είχαν πει. Και ποιοι είναι όλοι αυτοί? Μανάδες, θειάδες, πεθερές που έχουν κάνει παιδιά 20-30 χρόνια πριν, φίλες που δεν έχει τύχει να γίνουν ακόμη μανούλες και φίλοι που δεν πρόκειται να το περάσουν ποτέ. Άρα ποιος σε καταλαβαίνει? Αν έχεις καμιά φίλη που γέννησε πρόσφατα. Κι εγώ δυστυχώς δεν είχα καμία. 🙁
Συν ότι όση χαρά και να αισθανόμουν άρχισε να αλλάζει η ζωή μου και έπρεπε να προσαρμοστώ με αυτό, που να τολμούσω να ξεστομίσω πως ένιωθα πανικόβλητη με αυτό που μου συνέβαινε. Αααααχ!
