Και μαθαίνω μια μέρα πως είμαι πάλι έγκυος. Τρελή χαρά δεν το συζητώ γιατί το θέλαμε πάρα πολύ! Και πάνω εκεί στη χαρά το σύμπαν συνομοτεί για να στην κόψει. Γιατί μωρέ?
Οκ έχω και άλλο παιδάκι. Η πρώτη είμαι ή η τελευταία? Εκεί που μέσα μου αρχίζω αν και νωρίς να κάνω όνειρα ακούω μη σηκώνεις το μικρό δεν κάνει, σταμάτα το θηλασμό δεν κάνει, θα εξαντληθείς, να αρχίσει να κοιμάται συνεχόμενα τη νύχτα για να ξεκουράζεσαι, τι θα γίνει μόλις βγει το μωρό έτσι που έχεις το μικρό, μην κάθεσαι στο πάτωμα να παίζεις μαζί του θα μεγαλώσει η κοιλιά και δε θα μπορείς και ένα σωρό άλλες κουβέντες που δε σε αφήνουν να ζήσεις αυτό που νιώθεις.
Από τη μία να προσπαθώ να μη δίνω σημασία και από την άλλη μάλλον είχαν περάσει τόσο πολύ στο υποσυνείδητο που άρχισα να βλέπω άσχημα όνειρα. Με αποκορύφωμα ότι γέννησα πολύ πρόωρα τόσο που αν δεν ήταν όνειρο απλά δε θα ζούσε το μωρό. Αγχώθηκα, για λίγες μέρες πάλεψα να κόψω τις ‘κακές’ μου συνήθειες ώσπου μου γύρισε το μυαλό ανάποδα. Και για τον Άγγελο μου έλεγαν κάνε αυτό έτσι κάνε εκείνο αλλιώς και τελικά κάνοντας αυτό που νομίζω εγώ σωστό μια χαρά μεγαλώνει το παιδάκι μου. Έτσι και τώρα έκλεισα τα αυτιά μου και άρχισα να κινούμαι όπως νομίζω, θέλω και μπορώ.
Μέχρι ώρας λοιπόν πάνε όλα καλά. Διανύω την 23η εβδομάδα και ο μικρός από μόνος του δε ζητάει να τον παίρνω αγκαλιές όταν είμαι όρθια λες και καταλαβαίνει. Από μόνος του κάποια στιγμή ξεκίνησε να θηλάζει πρωί-μεσημέρι-βράδυ και να κοιμάται συνεχόμενα 10ωρα το πολύ πολύ ξυπνώντας και ζητώντας καμιά αγκαλιά.
Κάθε βράδυ την ώρα που ξαπλώνουμε έρχεται σηκώνει τη πυτζάμα και λέει: Μπέμπη, Άνια, παπώ τόοοοοοτο, ατέγια, δίνει φιλιά και αγκαλιάζει την κοιλιά μου. (Μπέμπη, είμαι ο Άγγελος, σ’αγαπώ τόοοοοοσο, μέχρι τα αστέρια—να πω ότι από την αρχή που του είπα ότι έχω νινί στην κοιλιά άρχισε να το φωνάζει μπέμπη, θα το επιβεβαιώσουμε σε λίγες ημέρες). Μέσα στην ημέρα έρχεται σηκώνει τη μπλούζα και δίνει στην κοιλιά και καλά ότι φρούτο τρώει και αυτός. Άλλες πάλι στιγμές έρχεται βάζει το αυτάκι του και μου λέει, τατία τουκ τουκ τουκ, ότι ακούει την καρδιά του μπέμπη!!
Ήδη από πριν την εγκυμοσύνη με βοηθούσε να στρώσουμε τραπέζι, μου έβγαζε και μου έδινε στο χέρι τα πλυμένα πιάτα από το πλυντήριο και σε γενικές γραμμές κάνει ότι του ζητήσω. Τι παραπάνω λοιπόν να ζητήσω από ένα παιδάκι 22 μηνών?!
Προχωράμε χωρίς άγχος, όπως εμείς νιώθουμε, χωρίς να πιέζουμε καταστάσεις και όλα καλά θα πάνε. Καταλαβαίνω ότι μπορεί μόλις έρθει το μωρό να βγάλει ζήλια αλλά είναι φυσιολογικό. Κάνω και θα κάνω ότι μπορώ για να το περάσουμε όσο πιο ανώδυνα μπορούμε. Πάντα με θετική σκέψη και κάνοντας αυτό που εμείς οι γονείς θεωρούμε σωστό όλα καλά θα πάνε και ότι βγει στην πορεία θα ξεπεραστεί ομαλά!
Καλή μου λευτεριά λοιπόν!!!!!
Υ.Γ.
Η φώτο είναι από την πρώτη εγκυμοσύνη-ίδια περίοδο- κάπως έτσι είναι και τώρα η κοιλουμπίτσα!!!
