Ναι ναι πέρασαν και ούτε που το κατάλαβα και τώρα που η εγκυμοσύνη πλησιάζει στο τέλος τώρα το καταλαβαίνω και τώρα νομίζω πως δε θα τελειώσει ποτέ.
Μέχρι πριν δυο εβδομάδες πετούσα, κυριολεκτικά… (ευτυχώς πρόλαβα και έκανα το πάρτυ του μικρού – δεν ήθελα να τον αφήσω έτσι). Πλέον όμως η κούραση και τα νεύρα ώρες ώρες πιάνουν κόκκινο! Και τα νεύρα τα κοντρολάρω με την κούραση όμως δε μπορώ να κάνω τίποτα 🙁
Όχι δε με ενοχλούν τα κιλά μου, που πάλι κατάφερα και τα πήρα και με βλέπω να πιάνω το ρεκόρ της πρώτης εγκυμοσύνης – ελπίζω να μην το ξεπεράσω, 22 ήταν παρακαλώ – αλλά η κοιλιά μου πλέον είναι βαριά και με το παραμικρό τη νιώθω. Να μη μιλήσω για το έμβρυο που έχει τον ασταμάτητο, όλο κλωτσάει κλωτσάει… και κάνει κύματα η κοιλιά κι εγώ νομίζω θα ανοίξει και θα πεταχτεί έξω.
Και όταν αναπολώ την πρώτη εγκυμοσύνη θυμάμαι πως τα ίδια είχα περάσει μόλις είχα μπει στον 8ο δεν έβλεπα την ώρα να μπω στο μήνα μου και όχι απλά είχα μπει αλλά τον είχα ‘φάει’ όλο!!!!! Και τότε ήμουν μόνη μου, εννοώ χωρίς άλλο παιδί να με τρέχει. Βέβαια αυτή τη φορά δεν προλαβαίνω να βαρεθώ και δε σαπίζω στον καναπέ, περνάω πιο δημιουργικές ώρες! Αλλά ανάλογα με την κούραση της ημέρας μόλις πάει 7-8 το απόγευμα κυριολεκτικά φλερτάρω τον καναπέ.
Ευτυχώς έχουμε σκαρφιστεί διάφορα παιχνίδια και ο μικρός τρελαίνεται να τα παίζουμε πάνω στον καναπέ. Βέβαια έχει κι αυτός τις ώρες του και θέλει στο πάτωμα κι αν δεν την παλεύω και προσπαθώ να του εξηγώ ότι είμαι κουρασμένη, μου λέει ‘λίγο μαμανίμι’ και μου βάζει τα μαξιλάρια μου κάτω για να ακουμπήσω την πλάτη μου που έχει ‘μιμί’! Ε! πως να του χαλάσω χατίρι μωρέ…
Και τώρα που το σκέφτομαι ούτε τσάντα για το μαιευτήριο δεν έχω ετοιμάσει, ακόμη πλένω και σιδερώνω μωρουδιακά. Την προηγούμενη φορά τα είχα έτοιμα από τον 5ο-6ο μήνα η τρελή και τώρα ακόμη ετοιμάζω… Έτσι είναι την πρώτη φορά φοβάσαι για όλα περισσότερο, τη δεύτερη ξέρεις και φυσικά ελπίζεις και προσεύχεσαι για κάτι μη απρόοπτο.
Λένε πως η κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική από την άλλη. Χωρίς να λέω μεγάλες κουβέντες μέχρι τώρα είναι σχεδόν ολόιδιες. Η συμπεριφορά η δική μου είναι διαφορετική. Γιατί? Όχι γιατί ξέρω… Γιατί έχω ένα παιδί και εφόσον ακόμη μπορώ προσπαθώ να μην το δυσανασχετώ όσο καταφέρνω. Αν ήμουν μόνη μου πάλι θα σάπιζα σε έναν καναπέ αρκετές ώρες, πάλι δε θα έκανα ταρζανιές και θα πρόσεχα τι κάνω και πως το κάνω. Μέχρι πριν λίγο καιρό ξεχνούσα ότι είμαι έγκυος, πλέον η κοιλιά μου το υπενθυμίζει και ευτυχώς…
Μπαίνω στο μήνα μου κοντά σε πολύ σημαντικές ημέρες για τη ζωή μου. 18 Απριλίου ο θάνατος του παππού μου πριν 6 χρόνια που με έχει σημαδέψει και 19 Απριλίου τα γενέθλιά μου και τα πρώτα …άντα είναι εδώ… Και μέχρι 15 Μαϊου θα έχουμε γεννητούρια…!
Πρώτα ο Θεός λοιπόν θα αρχίσετε να με χάνεται σιγά σιγά και κάποια στιγμή πιθανόν να εξαφανιστώ εντελώς. Βέβαια επειδή είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, μέσα μου πιστεύω πως θα καταφέρω να ξεκλέβω λίγο χρόνο για να μοιράζομαι τις σκέψεις μου – από που θα τον ξεκλέβω δεν ξέρω…
Ο χρόνος θα δείξει…
