Πέρασε κιόλας 1 χρόνος και κάτι από τότε που έγινα μαμά για δεύτερη φορά! Αν με ρωτήσεις τώρα τι θυμάμαι, πιο έντονα από όλα στο κεφάλι μου είναι το τρελό άγχος που είχα για το Άγγελο τις ημέρες που θα έμενε χωρίς εμένα, τη συγκατοίκηση με το νέο μέλος, ο παράλληλος θηλασμός. Ίσως το πιο σίγουρο από όλα στο κεφάλι μου ήταν ότι θα τα κατάφερνα και με τους δυο. Ήξερα πως θα αγαπήσω και το μικράκι τόοοοσο πολύ, που θα καταφέρει και ο Άγγελος να το αγαπήσει. Ήξερα πως ο Άγγελος είναι συνεργάσιμος και θα τα καταφέρναμε, αυτό που ίσως με άγχωνε, όχι τόσο επειδή το σκεφτόμουν εγώ αλλά επειδή μου το έλεγαν οι απ’έξω είναι με ποιο τρόπο θα εξέφραζε τη ζήλεια του προς το μωρό. Προσωπικά θεωρώ πως ο παράλληλος θηλασμός μας έσωσε. Όλο το ξέσπασμα βγήκε εκεί. Μπορεί αυτό να σημαίνει περισσότερη κούραση για μένα αλλά μεγαλύτερο δέσιμο για όλους μας και τα αδερφάκια. Χωρίς υστερίες, νεύρα, ξύλο και άσχημες συμπεριφορές όπως άκουγα. (Και αναφέρομαι σε όσους με παρότρυναν και με παροτρύνουν ακόμη να αποθηλάσω μόνο τον Άγγελο-φυσικά και ένα παιδάκι που έχει αποθηλάσει νωρίτερα δε θα έχει θέματα συμπεριφοράς εάν έχει την απαιτούμενη προσοχή). Μπορεί να βοήθησε και το ότι προσπαθούσα και προσπαθώ να μη νιώθει ότι ασχολούμαι περισσότερο με το μικρό. Είμαι εκεί να τον ταϊσω κι αυτόν όταν ζητάει, κι ας είναι 3 κι ας τρώει μόνος του από 1,5. Επιβεβαίωση θέλει.
Αν τα βάλω κάτω λοιπόν, ένα χρόνο μετά.. Δε χρειαζόταν να είμαι τόσο αγχωμένη για εκείνες τις ημέρες απουσίες μου. Ο μπαμπάς μια χαρά τα κατάφερε. Καλύτερα από ότι περίμενα. Η συγκατοίκηση με το νέο μέλος και οι μέρες που πέρασαν ήταν υπέροχες, μοναδικές και δε γυρίζουν πίσω. Αγαπηθήκαμε και δεθήκαμε μεταξύ μας ακόμη περισσότερο. Ο Άγγελος έχει φερθεί και φέρεται άψογα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχει κι αυτός τις άσχημες στιγμές του. Φυσικά και θα μου ζητήσει να πάρω το μωρό για να παίξει με την ησυχία του – αφού όλη μέρα είναι από πίσω του. Κάνει κυριολεκτικά ότι και ο Άγγελος. Από τη στιγμή που άρχισε να καταλαβαίνει και να παίζει δεν έπαιξε με τίποτα μωρουδιακό αλλά κατευθείαν με αυτοκίνητα και playmobil. Ενός έτους και πιάνει δυο δυο τα ανθρωπάκια και κάνει ότι περπατάνε, πολεμάνε, μπαίνουν σε αυτοκίνητο, ανεβαίνουν σε κάστρα. Ενός έτους και ανεβαίνει στην πλάτη του καναπέ χωρίς δυσκολία. Ζητάει να του ανοίξουμε το ψυγείο για να μας δείξει τι θέλει να φάει.
Ο Άγγελος είναι προστάτης. Σε παιδικό πάρτυ παιδάκι άρπαξε παιχνίδι από τα χέρια του μικρού, το πήρε πίσω αμέσως και το έδωσε στο μικρό. Στο καρότσι αν πάει παιδάκι κυρίως να τον πειράξει δεν αφήνει. Στο σπίτι αν κάποιο άλλο παιδάκι έρθει και πειράξει παιχνίδια του μικρού, ιδίως στην αρχή που δεν ήθελα να τα αγγίζουν για τα μικρόβια, με ύφος έλεγε αυτά είναι του μικρού και να μην τα πειράζει.
Για να μην πω για φορά που πήγαμε για ψώνια, αφού διάλεξε τα δικά του ρούχα – ναι μόνο 3 αλλά έχει άποψη. Είδε και ρούχα για μωρά και άρχισε να με ρωτάει, αυτό να το πάρουμε για το μικρούλι μας? Κι αυτό? Κι αυτό?
Νιώθω σαν ο μεγάλος να ωρίμασε λίγο πιο πολύ για την ηλικία του και ο μικρός να μεγάλωσε πιο γρήγορα.
Ξαναδιαβάζω την ανάρτηση, αλλάζω τον τίτλο, για αλλού ξεκίνησα και οι σκέψεις στο μυαλό μου αλλού με οδήγησαν. Μπερδεμένες σκέψεις από στιγμές που με γεμίζουν χαρά και μόνο. (Κι αν δε νύσταζα θα μπορούσα να γράψω κι άλλα.) Και με κάνουν μαμά κουκουβάγια! Και χαίρομαι ακόμη πιο πολύ!! Γιατί πρέπει να ντραπώ ή να νιώσω ‘κάπως’ που νιώθω ότι τα παιδιά μου είναι τα μοναδικά?! Ναι για μένα είναι τα μοναδικά! Όπως και για κάθε μαμά τα δικά της παιδιά είναι μοναδικά!
Απολαύστε όσα σας κάνουν και χαίρεστε, μοιραστείτε τα χωρίς φόβο για το τι θα πει ο διπλανός. Κανονικά θα έπρεπε να χαίρεται και αυτός.. Διαφορετικά βρείτε κάποιον που χαίρεται..
