Ευχαριστώ, παρακαλώ, συ(γ)γνώμη… Τρεις λέξεις με τόσο μεγάλη σημασία που όμως ή δε χρησιμοποιούμε καθόλου ή χρησιμοποιούμε από συνήθεια και όχι επειδή κατανοούμε το νόημα και τη σημασία τους. Αναρωτιέμαι λοιπόν, όταν δεν τις ‘νιώθουμε’ εμείς οι ίδιοι αυτές τις έννοιες, πως έχουμε την απαίτηση από τα παιδιά μας να τις νιώθουν? Ή μας αρκεί να τις λένε από συνήθεια?
Οι σκέψεις αυτές μου γεννήθηκαν πριν λίγους μήνες, κάπου εκεί που ο Άγγελος έκλεινε τα 2, μια ημέρα που δεχτήκαμε επίσκεψη από φίλη με το κοριτσάκι της. Εμείς λοιπόν έχουμε παιχνίδια και στο σαλόνι, χωρισμένα σε κουτιά ανά είδος-τουλάχιστον τις ώρες που δεν παίζουμε! Αν και τις περισσότερες φορές πριν αδειάσουμε μια κούτα, μαζεύουμε την προηγούμενη. Εκείνο το πρωί έτυχε να είναι νωρίς και να είναι όλα στη θέση τους. Με το που ήρθε το κοριτσάκι άρχισε να πιάνει τις κούτες μια μια και να τις αδειάζει. Ο ‘Αγγελος φώναζε να μην τα πετάει όλα κάτω… Εγώ δε μιλούσα, περίμενα να μιλήσει η άλλη μαμά, αλλά τίποτα. Κι όλο ερχόταν ο Άγγελος και παραπονιόταν που τα πετούσε όλα κάτω, του έλεγα πως θα τα μαζέψουμε στο τέλος όλοι μαζί και να καθήσουν να παίξουν αλλά δεν ηρεμούσε, και στο τέλος, την έσπρωξε. Παγωτό εγώ, γιατί δε χτυπάει και μάλιστα έχει τύχει και 2-3 φορές να τον χτυπήσουν και δεν αντιδράει, έρχεται σε μένα και το λέει.
Τον πήρα στην άκρη να μιλήσουμε όπως κάνουμε κάθε φορά που δεν κάνει κάτι ‘σωστό’ και μόλις επιστρέψαμε η μαμά ζητούσε και ξαναζητούσε από τον Άγγελο να πει συγνώμη στην κόρη της που την χτύπησε. Ο Άγγελος, ειδικά αν προσπαθείς να του επιβάλλεις κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνει. Εγώ δε μίλησα καθόλου κια άρχισε να του λέει πως δε θα ξαναέρθουν να παίξουν. Τελικά με παρότρυνσή μου τη χάιδεψε και τη φίλησε. Και κάπου εκεί έληξε… Και όχι δεν το συζήτησα με τη φίλη μου, θα το κάνω κάποια άλλη φορά γιατί εκείνη την ώρα ήταν νευριασμένη και αφού δεν ακολουθεί τον τρόπο που μεγαλώνω εγώ τον Άγγελο δε θα με άκουγε ουσιαστικά.
Που θέλω να καταλήξω με όλο αυτό?
Στο ότι ένα βράδυ μου ζήτησε να κάνουμε πικ νικ στο σαλόνι και στρώσαμε τραπεζομάντηλο και τα σχετικά στο χαλί για να κάνουμε ότι τρώμε στην εξοχή. Αφού φάγαμε, το ποτήρι μου είχε δυο δάχτυλα νερό. Το πήρε και το έχυσε κάτω. Δε μίλησα καθόλου διότι δεν είχα γεννήσει και νευρίαζα πολύ εύκολα λόγω κούρασης, οπότε κρατήθηκα για να μην κάνω υστερίες. Μάζεψα και αρχίσαμε να παίζουμε. Κάποια στιγμή άρχισε να κλαίει και να μου λέει ‘συγνώμη μαμά’ εγώ γεμάτη απορία προσπαθούσα να καταλάβω για ποιο λόγο το έλεγε και τελικά μου είπε για το νερό που έχυσε. Ένιωσα τόση χαρά και πιο πολύ που δεν του είχα φωνάξει ή μαλώσει. Αν τον είχα μαλώσει, ή δε θα μου ζητούσε συγνώμη ή θα το έκανε και θα γινόμουν ράκος.
Πλέον όταν μου ζητάει κάτι και του δίνω μου λέει ευχαριστώ ή αν του πω ευχαριστώ θα μου απαντήσει παρακαλώ. Ή ακόμη και αν τον ρωτήσω αν θέλει κάτι και δε θέλει, λέει: Όχι μαμά, ευχαριστώ μαμά! Χαίρομαι και βουρκώνω κάθε φορά και θέλω να τον πνίξω από αγάπη… Και αυτό που με χαροποιεί περισσότερο είναι γιατί δεν τον πρίζω ‘πες ευχαριστώ’ ‘πες παρακαλώ’ αλλά έμαθε να τα χρησιμοποιεί και καταλαβαίνει πότε πρέπει να τα χρησιμοποιήσει.
Η μαμά κουκουβάγια σταματάει κάπου εδώ… Απλά με όλα τα παραπάνω ήθελα να πω, πως σε τίποτα δε χρειάζεται πίεση και υστερία από τη μεριά μας για να δείξουμε ότι έχουμε το ‘καλό και σωστό’ παιδί. Όλα στην ώρα τους.
