Ήμουν 21 (καλέ ναι ήμουν και τόσο) όταν ξεκίνησα να εργάζομαι full time 10-12 ώρες την ημέρα, plus η σχολή. Τότε ήταν που παράτησα το χορό που ασχολιόμουν από τα 5 μου. Τότε ήταν που ο μεταβολισμός μου βγήκε off ή καλύτερα τον έβγαλα off. Τόσα χρόνια καύσεις και ξαφνικά το σώμα ‘αράζει’ σε μια καρέκλα γραφείου και μάλιστα με κάθε είδος τσιμπολόγημα, όχι από αυτά που είχε συνιθίσει τόσα χρόνια αλλά κουλουράκια, σοκολάτες, σφολιάτες συν junk food τα μεσημέρια, μην πω και τα βράδια. Το θέμα ήταν ότι ενώ παρατηρούσα ότι τα τζιν είχαν αρχίσει και με δυσκόλευαν στο να καθίσω ή ένιωθα την κοιλιά μου πρισμένη δεν έδινα σημασία. Το εγκεφαλικό το έπαθα όταν πήγα να φορέσω ένα εφαρμοστό φόρεμα που ήδη είχα. Όχι απλά δεν κούμπωνε αλλά ούτε χωρούσα να μπω. Τότε ήταν που ανέβηκα στη ζυγαριά. Το αποτέλεσμα σε 3 μήνες, +13 κιλά! Με νούμερα? Γιατί συνήθως εκεί κολλάμε, στα νούμερα τα 57 είχαν γίνει 70. Όμως με 1,80 και στα 70 καλά ήμουν απλά πιο καμπυλάτη, ίσως για αυτό δεν έδινα και σημασία…
Τότε όμως αποφάσισα πως κάτι έπρεπε να κάνω.. Το πρόβλημα με μένα ήταν και ακόμη είναι πως δε μπορώ να μην τρώω, δε μπορώ να μην τσιμπολογάω και γενικώς νιώθω μια διαρκή πείνα που δε μπορώ να με ελέγξω ή δε θέλω.. και απλά τρώω. Ήμουν και μαθημένη τόσα χρόνια και εκείνη την ώρα μου φαινόταν αδιανόητο να ράψω το στόμα μου. Για κάποια δραστηριότητα ο χρόνος ήταν απλά ανύπαρκτος. Αποφάσισα λοιπόν να ‘φτιάξω’ τη διατροφή μου. Για κάποιο διάστημα τη θέση από τις σοκολάτες και τα κουλουράκια πήραν οι μπάρες δημητριακών. Επιλέον τσιμπολογήματα έκανα μόνο με φρούτα και προσπαθούσα να τρώω σπιτικό φαγητό. (Οι συνάδελφοί μου σίγουρα θα θυμούνται τα ταπεράκια μου, ταπεράκια με φαγητό, με σνακ, με φρούτα)
Συνίθισα και δε μου κακοφαινόταν, ίσα ίσα είχα μπει σε μια διατροφή που έκανε καλό και στην υγεία μου. Κάπως έτσι ξέχασα το νούμερο της ζυγαριάς και τον πανικό που είχα πάθει εκείνο το βράδυ. Το φόρεμα το ξαναδοκίμασα αλλά δε μου έκανε όπως πρώτα. Έφτασα 25 για να πάρω απόφαση να μπω σε γυμναστήριο. Βαριόμουν απίστευτα όμως τα όργανα και ειδικά το διάδρομο. Μιλώντας με τους γυμναστές με παρότρυναν να ανέβω στις αίθουσες με τα ομαδικά. Ε αυτό ήταν…
Ξεκίνησα με power yoga*. Βουνό στην αρχή όμως σιγά σιγά το σώμα λύθηκε, το πνεύμα χαλάρωνε και ένιωθα άλλος άνθρωπος. Σε δυο μήνες είχα χάσει πόντους και είχα αρχίσει να γραμμώνω με τρία 50λεπτα την εβδομάδα. Έτσι είπα να δοκιμάσω και πιο αερόβια προγράμματα. Μπήκα στην αίθουσα που έκαναν body combat* (έντονο αερόβιο με πολεμικές κινήσεις). Επίσης δυσκολεύτηκα στην αρχή λόγω αντοχής. Ευτυχώς δεν είχα θέμα συγχρονισμού λόγω του χορού. Μόλις έμαθα και τις κινήσεις έγινε το αγαπημένο μου πρόγραμμα. Είχα όμως και σούπερ trainer τη Σόνια δε θα την ξεχάσω ποτέ.. Με μύησε κυριολεκτικά τόσο που έκανα και εκπαίδευση στο πρόγραμμα. Όχι με σκοπό να διδάξω αλλά να μάθω. Παράλληλα ξεκίνησα και πρόγραμμα με βάρη body pump*. Είχα γίνει άλλο σώμα. Και ξέρετε πόσα κιλά? 70! Ναι δεν είχα χάσει γραμμάριο! Τα νούμερα που λέγαμε… Το ίδιο νούμερο που με είχε κάνει να βαρέσω εγκεφαλικό, το ίδιο νούμερο με έκανε να νιώθω απίστευτη χαρά.
Δύο χρόνια μετά από εκείνη την πρώτη ημέρα στο γυμναστήριο μαθαίνω πως είμαι έγκυος και σταματάω μαχαίρι. Όχι γιατί μου το απαγόρεψε κάποιος αλλά γιατί φοβήθηκα. Ένιωθα τόσο κουρασμένη μετά τη δουλειά που δεν ήθελα να πιέζω κι άλλο τον εαυτό μου. Προτιμούσα περπάτημα στο βουνό κανά Σαββατοκύριακο. Πρώτη εγκυμοσύνη λοιπόν και στο τελείωμά της με βρίσκει +22, 92 ολόκληρα κιλά. Απίστευτο ε? Σοκαριστικό θα έλεγα. Σε λιγότερο από ένα χρόνο έφυγαν 25. Κι έρχεται και η δεύτερη εγκυμοσύνη και στο τελείωμά της με βρίσκει +20, 87 κιλά. Και σε 3 μήνες τα έχασα. Δε μπορώ να πω δεν έκανα τίποτα. Το σίγουρο είναι πως το φαγητό δεν το έκοψα. Όμως έκανα άσκηση από αυτή που ‘δε φαίνεται ‘ να το πω. Τα πάντα με το καρότσι, με ένα και στη συνέχεια με δυο παιδιά αγκαλιά.
4 χρόνια λοιπόν μετά την πρώτη γέννα και σχεδόν 2 μετά τη δεύτερη τα κιλά μου είναι 68-70 σταθερά. Το 70 καλέ, το έχω συνιθίσει και μου πάει. Και είμαι μια χαρά, τρώω σπιτικό φαγητό, πολλά φρούτα, (μερέντα με το κουταλάκι-αυτό δεν κόβεται) και τρέχω-παίζω όλη μέρα κυριολεκτικά και αυτός είναι ο τρόπος που εγώ διατηρούμαι.
Στα 32 μου σχεδόν και ξέρω πως σε εκείνο το φόρεμα δε θα ξαναμπώ, το έχω πάρει απόφαση. Το κρατάω έτσι για να θυμάμαι… Χαίρομαι που τότε σε μια περίεργη ηλικία δεν έμπλεξα με δίαιτες που υπόσχονται, χάνεις και ξαναπαίρνεις. Όχι για να μην ξαναπάρω αλλά γιατί πλέον γνωρίζω πόσο κακό θα είχα κάνει στον εαυτό μου και στην υγεία μου.
Να μάθουμε λοιπόν να μην τρομάζουμε με τα νούμερα. Υγεία και εμφάνιση. Χρειάζονται και τα δύο, για τον οργανισμό, για την ψυχολογία. Πρόσφατα μάλιστα ανακάλυψα και μια ομάδα που κυρίως μαμάδες μιλάνε για διατροφή και γυμναστική. Προβληματίζονται και αλληλοβοηθιούνται. Μοιράζονται γνώσεις και εμπειρίες. Όταν έχω να πω κάτι κι εγώ το λέω. Περισσότερο σε αυτή την ομάδα χαίρομαι τα κορίτσια που τη δημιούργησαν, τη Λίζα και τη Χριστίνα. Γιατί? Γιατί μου αρέσει η φιλοσοφία τους γενικότερα αλλά και ειδικά στο θέμα διατροφή-γυμναστική. Είναι ενημερωμένες. Θα απαντήσουν για να βοηθήσουν και όχι απλά για να κερδίσουν ένα ακόμη μέλος στην ομάδα τους. Η ομάδα λέγεται Fitmamades και μπορείτε να τη βρείτε εδώ!
*Η αναφορά των προγραμμάτων δεν είναι προωθητική με σκοπό το κέρδος, είναι καθαρά προσωπική άποψη επειδή τα συγκεκριμένα προγράμματα τα δούλεψα η ίδια.
