Έχεις ένα σπίτι 100+ τ.μ. με σαλόνια, μπάνια, κρεβατοκάμαρες, playroom, ντουλάπες, αποθηκευτικούς χώρους, αποθήκες που όσες και να έχεις δε σε φτάνουν ποτέ. Ζεις στην πρωτεύουσα ή σε μια μεγάλη πόλη άρα τα έχεις όλα στα πόδια σου και πρέπει να είσαι ευτυχισμένος με τις παροχές και όσα μπορείς να έχεις. Δε γνωρίζεις το διπλανό αλλά τι έγινε μωρέ λες και θα ανταλλάσατε κουβέντα αν πέφτατε πρόσωπο με πρόσωπο. Τρέχεις να προλάβεις τα πάντα… Ποια? Ούτε εσύ ξέρεις καλά καλά. Το μόνο που είσαι προγραμματισμένος για να νιώθεις ότι είσαι καλά είναι να έχεις άγχος για τα πάντα. Ακόμη κι αν μετά τη δουλειά θα προλάβεις τη μανικιουρίστα. Έχεις κι ένα μπαλκονάκι, στην καλύτερη μπαλκονάρα που βγαίνεις να πάρεις τον αέρα σου βρε παιδί μου, δηλαδή το καυσαέριό σου.. Έχεις και φίλους και γνωστούς πολλούς πάρα πολλούς αλλά δεν καταφέρνετε να βρεθείτε, μπορώ εγώ, δε μπορείς εσύ και το ανάποδο. Ααα επιτέλους μπορείτε και οι δύο και για να τα πείτε μια ώρα χρειάζεστε δύο ώρες στα δρομολόγια. Μπορεί να νιώθεις και φόβο για το που μένεις, τι θα σου συμβεί, για το που κυκλοφορείς, για το πόσο πρέπει να προσέχεις τα παιδιά όταν είστε έξω. Η χαρά και το αίσθημα πληρότητας για το πόσα μπορεί να σου προσφέρει αυτή η πόλη μερικές φορές γίνεται κόμπος στο στομάχι.
Έχεις ένα σπίτι 50 τ.μ. με μία δηλαδή κρεβατοκάμαρα, κουζινάκι, μπάνιο, σαλόνι-παιδική κρεβατοκάμαρα, χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς πολυκαταστήματα, σουπερ μάρκετ, λούνα παρκ και παιδότοπους. Ζεις σε ένα χωριό που ξέρεις και σε ξέρουν οι πάντες. Ίσως γνωρίζετε περισσότερα από όσα θα θέλατε ο ένας για τον άλλον. Δεν έχεις άγχος, μπορεί να μην ξέρεις καν τι είναι αυτό. Και να μην έχει μεροκάματο σήμερα θα πας στον κήπο να μαζέψεις τα λαχανικά σου, τα αυγά από τις κοτούλες σου και όλα καλά. Έξω από το σπιτάκι η αυλή σου, τεράστια γεμάτη γλάστρες και δέντρα από αυτά που σου προσφέρουν καθαρό αέρα και σου διαπερνάει το σώμα και δε θες να σταματήσεις να εισπνέεις. Κι αν πιάσει και βροχούλα εξτρά άρωμα από χώμα. Αν είσαι τυχερός έχεις και θαλασσίτσα δίπλα σου. Το καλοκαίρι για τα μπάνια σου και το χειμώνα για να αδειάζει ο εγκέφαλος μιας και η λέξη spa δεν έχει φτάσει ακόμη στο χωριό. Φίλοι σου? Σχεδόν όλοι. Δε χρειάζεται καν τηλέφωνο για να επισκεφθείς κάποιον, ούτε χρόνος να χαραμίσεις σε δρομολόγια και ο καφές μπορεί να διαρκέσει ώρες και τελικά να καταλήξετε να φάτε όλοι σε ένα σπίτι. Και πιθανόν να νιώθεις φόβο αλλά όχι φόβο να αφήσεις το παιδί σου να τρέξει πιο μπροστά από σένα. Νιώθεις ελεύθερος κι εσύ και το παιδί σου. Γεμάτος και πλήρης.
Μέσα από τα δικά μου μάτια τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι υπερβολή είναι απλά η δική μου ματιά.
Δύο κόσμοι που μετά τα παιδιά εναλλάσσονται και ζούμε πότε στον έναν και πότε στον άλλο. Αν μας ρωτήσεις προτιμάμε το δεύτερο κόσμο αυτόν χωρίς πολυτέλειες αλλά γεμάτο ζωή. Χώμα, λάσπη, αλμύρα, οξυγόνο. Αν μας ρωτήσεις γιατί δε μένουμε εκεί μόνιμα, από το ‘φόβο΄ της σιγουριάς που μας παρέχει ο πρώτος κόσμος.
