Τις σκέψεις που ακολουθούν αποφάσισα να τις γράψω μετά από παρότρυνση της Μαμάς Πετούνιας όταν είχα σχολιάσει το άρθρο της Είναι φορές…
Ο κάθε γονιός αποφασίζει να αναθρέψει κάπως το παιδάκι του, συνήθως ενστικτωδώς χρησιμοποιεί ακριβώς τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποίησαν και οι δικοί του. Είτε αυτοί ήταν οι γονείς του είτε οι παππούδες. Άλλες πάλι φορές προσπαθεί να λειτουργήσει διαφορετικά αλλά ο περίγυρος και οι παππούδες τον κρίνουν τόσο πολύ που τον κάνουν να νιώθει τύψεις και να θεωρεί πως είναι λάθος. Κι εκεί κάνουμε το λάθος. Γιατί να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με τις ίδιες ανασφάλειες με εμάς? Ας προσπαθήσουμε να μην αφήσουμε συναισθηματικά κενά που θα τα βρουν μπροστά τους μεγαλώνοντας.
Οι περισσότεροι πριν γίνουμε γονείς παρατηρούσαμε συμπεριφορές φίλων προς τα παιδιά τους, τις κρίναμε και τελικά τις βρήκαμε μπροστά μας! Πλέον εγώ είμαι αυτή που λέω πως η ανατροφή των παιδιών δεν έχει οδηγίες χρήσεις. Ο κάθε γονιός όπως και το κάθε παιδάκι είναι διαφορετικά άτομα άρα χρίζουν και διαφορετικής αντιμετώπισης. Διαφορετικής αντιμετώπισης, σε ένα πλαίσιο που έχει αποφασίσει ο γονιός και για μένα αυτό το πλαίσιο έχει να κάνει με το πως να μπαίνουμε στη λογική-σκέψη του κάθε παιδιού.
Αυτό λοιπόν, το να προσπαθώ να καταλάβω τι νιώθει το παιδί μου και γιατί αντιδρά σε κάποια πράγματα όπως και πολλά ακόμη με βοήθησαν να το καταλάβω μια ομάδα που συμμετέχω στο facebook και λέγεται ενσυναίσθηση. Η αλήθεια είναι πως είχα πολλά κοινά με όσα λένε για παράδειγμα ότι δε θέλω να αφήνω το παιδί να κλαίει ή ότι δε χρειάζεται όλο απαγορεύσεις ‘όχι’ και ‘μη’ και πολλά άλλα, στα οποία όμως βρήκα τον τρόπο να λειτουργώ σωστά. Δε σημαίνει πως είμαι αλάνθαστη αλλά διαρκώς προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη. Έκανα και τον ίδιο μου τον εαυτό καλύτερο. Για μένα το σύνολο μετράει και λάθη όλοι θα κάνουμε, το θέμα είναι να μαθαίνουμε. Βέβαια πέρα από την ομάδα άρχισε το ψάξιμο και το διάβασμα.
Και έρχεται ο περίγυρος και σε κρίνει για το πιο απλό τις αγκαλιές, θα κακομάθει, θα κάνει, θα… θα… θα… Εγώ όμως ήμουν έτοιμη και δεν ένιωθα τύψεις και είχα την απάντηση στο τσεπάκι. Όποιος καταλάβαινα ότι ενδιαφερόταν του εξηγούσα τη λογική μου, όποιος ήξερα ότι δεν…. απλά δεν έδινα σημασία. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα γιατί όσο μεγαλώνει ένα παιδί τόσο πιο δύσκολες γίνονται οι καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Αλλά έμαθα να πιστεύω στον εαυτό μου και στις αποφάσεις που έχω πάρει περί ανατροφής και ο γιος μου κάθε μέρα μου το δείχνει. Βλέπεις όταν το κάθε παιδάκι είναι καλό, ευδιάθετο και κάνει ότι του λες τότε όλα καλά, μόλις γκρινιάξει ή κάνει κάτι που δε θεωρείται ‘σωστό’ αμέσως να κρίνουμε και φυσικά να του φωνάξουμε όχι να ψάξουμε τι του φταίει! Ας βάλουμε μια φορά τον εαυτό μας στη θέση του. Για να αντιδρά κάτι φταίει. Εμείς γινόμαστε καλύτεροι όταν μας φωνάζουν? Νιώθουμε ντροπή και ή ξεσπάμε περισσότερο ή μαζευόμαστε στο καβούκι μας. Χρειάζεται πολύ υπομονή, πολλές αγκαλιές και ψάξιμο από το γονιό για να βρεθεί η πηγή του προβλήματος.
Κι εδώ σταματώ γιατί θα μπορούσα να γράψω σελίδες…. θα σας γράψω κάτι που είπε μια γνωστή και τη βρίσκω απολύτως σωστή, η οποία το αφιερώνει στους παππούδες και τις γιαγιάδες αλλά προσωπικά θεωρώ πως αφορά όλους όσους έρχονται σε επαφή με παιδιά ειδικά αν και οι γονείς είναι της ίδιας φιλοσοφίας! Και φυσικά ο καθένας μπορεί να προσθέσει κι άλλα..!
Το κείμενο που ακολουθεί είναι της Κατερίνας Μάλλιου…
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΓΙΑΓΙΑ… ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΠΑΠΠΟΥ
Να θυμάσαι πάντα ότι το εγγονάκι σου χρειάζεται…
…να του δίνουμε χώρο και ελευθερία…
…να επικοινωνούμε μαζί του, να του εξηγούμε με υπομονή και καλή διάθεση …
…να μη το φοβόμαστε…Το “μη το αφήσεις να σε κάνει ότι θέλει” δείχνει τις δικές μας αδυναμίες, που μας κάνουν να έχουμε ανάγκη να επιβληθούμε στο παιδί…
…να το αφήνουμε να επιλέγει αν θέλει να πλησιάσει κάποιον και πώς. Φιλιά και αγκαλιές με το ζόρι μαθαίνουν στο παιδί ότι πρέπει να δέχεται τη σωματική επαφή ακόμα κι όταν του είναι δυσάρεστη…
…να αντιμετωπίζουμε με ηρεμία, κατανόηση και τρυφερότητα τα ξεσπάσματά του…
…να νιώθει ότι έχει πάντα την αγάπη μας και την αποδοχή μας, ακόμα κι όταν δεν συμφωνούμε με μια πράξη του…
…να αποδεχόμαστε τα συναισθήματά του και να μη τα μειώνουμε, ούτε να τα αγνοούμε…
…να του φερόμαστε με σεβασμό. Είναι ένας άνθρωπος και όχι “απλά ένα παιδί”…
…να μαθαίνει χωρίς απειλές ή δωροδοκίες…
…να μη το συγκρίνουμε με άλλα παιδιά/αδέρφια…
…να μην έχει ταμπέλες…Αν ένα παιδί ακούει ότι είναι “γκρινιάρικο” ή “δύσκολο”, τότε το πιστεύει και γίνεται αυτό που του λέμε ότι είναι…
…να θηλάζει και να κοιμάται με τους γονείς του, μέχρι το ίδιο να είναι έτοιμο να αποθηλάσει και να ζητήσει να κοιμάται μόνο του…
…να του δίνουμε χρόνο για να μαθαίνει και να εφαρμόζει κάτι…
…να το βοηθάμε να μαθαίνει πώς να λύνει τα προβλήματά του και όχι να του τα λύνουμε εμείς, ούτε να το τιμωρούμε επειδή έχει προβλήματα…
…να έχουμε πάντα ανοιχτή την αγκαλιά μας…Όχι δεν θα κακομάθει Τα παιδιά δεν κακομαθαίνουν με την αγκαλιά μας. Είναι βιολογικά προγραμματισμένα να χρειάζονται την αγκαλιά μας, όπως χρειάζονται τροφή και ύπνο…
…να τρώει φυσικές, ανεπεξέργαστες, θρεπτικές τροφές. Τα συμβατικά γλυκά, τα πατατάκια και τα γαριδάκια δεν εξαγοράζουν την αγάπη του αλλά επιβαρύνουν τον οργανισμό του με τοξικές ουσίες, ενώ παράλληλα του στερούν τα θρεπτικά συστατικά που θα έπαιρνε από πραγματικές τροφές και του μαθαίνουν κακές διατροφικές συνήθειες, που το συνοδεύουν σε όλη του τη ζωή…
Το εγγονάκι σου δεν χρειάζεται…
…να ακούει συνέχεια “όχι” και “μη”…
…να γίνεται πιόνι σε παιχνίδια εξουσίας…
…να το πιέζει κανένας για να είναι “καλό παιδί” ή να το μαλώνει επειδή ήταν “κακό παιδί”…
…να του λένε συνέχεια τι να πει και τι να κάνει…
…να μαθαίνει την τροφή σαν μέσο επιβράβευσης ή τιμωρίας…
…να δέχεται καμία μορφή βίας. Το παιδί δεν μαθαίνει με τη βία. Με τιμωρίες το παιδί μαθαίνει να είναι εκδικητικό. Με τις φωνές μαθαίνει να φωνάζει. Με τα χαστούκια μαθαίνει να φέρεται βίαια. Με συναισθηματικούς εκβιασμούς, μαθαίνει να είναι ενοχικό.
—-
Κάποιες από τις φράσεις που βλάπτουν το εγγονάκι σου είναι…
«είναι κακομαθημένο/ανυπάκουο/χαζό/πανέξυπνο/πανέμορφο…»
«αν το παίρνεις αγκαλιά, θα το κακομάθεις»
«δεν πρέπει να το αφήνεις να περνάει το δικό του»
«πρέπει να πατήσεις πόδι»
«θέλεις να φας ξύλο;»
«μα δεν σου είπα να κάνεις το … ;»
«δεν είναι μεγάλο για να θηλάζει;»
«ακόμα κοιμάται μαζί σας;»
«γιατί το κάνεις αυτό; Θες να με τρελάνεις»
«αν δεν κάνεις αυτό που σου λέω, δεν σ’ αγαπάω»
«μα πώς κάνεις έτσι, τα άλλα παιδάκια δεν κλαίνε»,
«αν κάνεις το … , θα σου πάρω γλυκό/ δώρο»
«αν δεν φας όλο το φαγητό σου, δεν θα πάμε βόλτα»
«μα άμα δεν του φωνάξεις, πώς θα μάθει; »
«δεν είναι κακό να σε φοβάται και λίγο το παιδί, γιατί αλλιώς σε κάνει ότι θέλει»
«αν δεν με ακούσεις, θα στεναχωρηθώ πάρα πολύ»
«κλαίω γιατί δεν ήσουν καλό παιδί»
«αν το ξανακάνεις αυτό, δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει! »
«αν κάνεις το … , θα το πω στον μπαμπά»
«τώρα θα δεις τι θα πάθεις»
«γιατί μου το κάνεις αυτό; »
«θες να με πεθάνεις;»
«δώσε ένα φιλάκι στη θεία/ στο θείο»
«μα πόσες φορές θα σου το πω;»
«γιατί κάνεις έτσι;»
«ΜΑ ΓΙΑΑΤΙΙΙΙΙ ΦΩΝΑΑΑΑΖΕΙΙΙΙΣΣ;;;;;;;;;; ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΧΩ ΠΕΙ ΝΑ ΜΗΗΗΗ ΦΩΩΝΑΑΑΑΖΕΙΙΙΣΣ;;;;;;;;;;;;;ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ;;;;;;;;;;;;»
—-
Το παιδί μιμείται το παράδειγμά μας, δεν ακούει τα λόγια μας…
Ξέρει ότι το αγαπάμε, όχι όταν του προσφέρουμε υλικά αγαθά, αλλά όταν του προσφέρουμε την αγκαλιά μας, τον χρόνο μας, την καλή μας διάθεση, την προσοχή μας.
Ξέρει ότι το αγαπάμε όταν ανταποκρινόμαστε στις βιολογικές και ψυχοσυναισθηματικές του ανάγκες…
Ευχαριστώ πολύ την Κατερίνα Μάλλιου που με άφησε να χρησιμοποιήσω το κείμενό της και σας παραθέτω και δυο ακόμη άρθρα που βρίσκω συμβατά με όσα προανέφερα.
Αναθρέφουμε ανεξάρτητα βρέφη που γίνονται εξαρτημένοι ενήλικες της Φιλιώς Κατσαρού
Η ανάγκη για μαμά της Νίκης Λιώτη
