Το σημερινό τίτλο τον διάλεξε η ίδια η μαμά και δε θα μπορούσα να της χαλάσω χατίρι! Μια ιστορία που όσο και αν με έκανε να κλάψω στο τέλος έμεινα με χαμόγελο στα χείλη γιατί η δύναμη αυτής της μαμάς είναι αστείρευτη και ο Θεός στο τέλος της το ανταπόδωσε.
Καταρχήν πες μας λίγα πράγματα για σένα για να σε γνωρίσουμε.
Με λένε Σοφία και είμαι 43 χρονών. Πρόσφατα έγινα επιτέλους μανούλα και τώρα έχω έναν μπέμπαρο σχεδόν 12 μηνών. Είμαι 14 χρόνια παντρεμένη και συνολικά με τον σύζυγό μου 22 χρόνια μαζί. Περάσαμε πάρα πολλά μαζί, μεγαλώσαμε μαζί, περάσαμε το στρατιωτικό του, το πτυχίο του, το μεταπτυχιακό του, την πρώτη του δουλειά αλλά εκείνο που έμελλε να μας ενώσει ήταν ο αγώνας μας για ένα παιδί.
Μου ανέφερες ότι είσαι μανούλα μετά από πολλές προσπάθειες εξωσωματικής, θα ήθελες να μοιραστείς την ιστορία σου μαζί μας?
Όταν παντρευτήκαμε στην αρχή δεν θέλαμε αμέσως παιδί, περιμέναμε 2 χρόνια να αρχίσουμε τις προσπάθειες μόνοι μας (τρομάρα μας) και μετά από ένα χρόνο αποτυχίας ψαχτήκαμε λίγο παραπάνω. Το2004 με τους Ολυμπιακούς εμείς δεν πήραμε μετάλλιο ακριβώς αλλά την κρυάδα πως ο μόνος τρόπος για να αποκτήσουμε παιδί ήταν η εξωσωματική. Το πρόβλημα δεν ήταν κάτι αξεπέραστο αλλά ο χρόνος που δεν είχε επιτευχθεί εγκυμοσύνη ήταν αρκετός για να μας κάνει να ξεκινήσουμε αμέσως. Για εκείνες τις πρώτες ημέρες τι να σας πω……έζησα έναν μικρό θάνατο αλλό όπως αποδείxτηκε στην πορεία δεν ήταν τίποτα σε σχέση με όσα ζήσαμε στη συνέχεια. Για να μην τα πολυλογώ μιας και οι προσπάθειες ήταν πολλές (11 στο σύνολο), καταφέραμε μετά από 3 γιατρούς, 1 σαλπιγγογραφία, 3 υστεροσκοπήσεις, 1 λαπαροσκόπηση, 5 θετικά, 2 αποξέσεις, άπειρες εξετάσεις και από τους δυο μας και πολλή κατάθλιψη, να αποκτήσουμε αυτό που ευτυχώς για τους περισσότερους είναι αυτονόητο. Ένα αγγελάκι, που μετά από πολλές προσευχές, πολύ πολύ κλάμα αλλά καθόλου απαισιοδοξία, μας επέτρεψε ο Θεός να το μεγαλώσουμε με όλη μας την αγάπη.
Πλέον με ένα παιδάκι ή έχεις κι άλλα? Πως νιώθεις και για αυτό αλλά και για τη δική σου τη ζωή?
Το να ρωτάς μια γυναίκα υπογόνιμη αν θέλει άλλο παιδί με έκανε να χαμογελάσω. Ακόμα και τρίδυμα να είχα η απάντηση θα ήταν η ίδια. Έχω ένα μόνο παιδί ευτυχώς και δυστυχώς. Ευτυχώς γιατί δεν είμαι αχάριστη και χαίρομαι που το έζησα και δυστυχώς γιατί πολύ θα ήθελα να έχω και άλλα. Πως νιώθω για αυτό τώρα………νιώθω τρομερά συγκινημένη όποτε το συζητάω και δεν μπορώ να μιλήσω για τον γιο μου χωρίς να κλάψω. Ήμουν τυφλή και βρήκα το φως μου την στιγμή της γέννας, τότε άρχισα να ζω και απέκτησε χρώμα η μονόχρωμη ζωή μου. Θεωρώ πως εμείς οι βετεράνοι στην υπογονιμότητα δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ τι περάσαμε και παρόλο που δεν θα ήθελα να γεμίσω το παιδί μου τύψεις για το πόσο δύσκολα το απέκτησα, δεν μπορώ να νιώσω όπως οι άλλες μανάδες. Νιώθω και είμαι διαφορετική, όχι καλύτερη απλά διαφορετική. Πιο συγκροτημένη, πιο περήφανη και πιο συνειδητοποιημένη και ας με συγχωρέσουν οι υπόλοιπες μανάδες αν ακούγομαι αλαζονική. Μόνο κάποια που έχει περάσει από υπογονιμότητα και εξωσωματική μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι λέω και γιατί το λέω. Θεωρώ πως οι δυσκολίες στην ζωη μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους και ειλικρινά αν είχα μια μηχανή του χρόνου και μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, τίποτα δεν θα άλλαζα και ας ακούγεται τρελό αυτό. Δεν θα άλλαζα τίποτα γιατί αυτό μου το ταξίδι με έφερε στην «Ιθάκη» μου, στον Μάριό μου που άξιζε κάθε πόνο και κάθε δάκρυ και κάθε στιγμή δυστυχίας που ζήσαμε με το άντρα μου. Άλλωστε τι σημασία έχει το ταξίδι όταν ο προορισμός είναι τόσο τέλειος όπως ένα παιδί? Κάποια στιγμή ρώτησα τον σύζυγο πως αισθάνεται που κάναμε παιδί και μου είπε «καμιά φορά στην δουλειά που κοιτάω τις φώτο του μωρού μας μου έρχεται να βάλω τα κλάμματα από χαρά». Πως να μην αισθάνομαι λοιπόν περήφανη που εκεί που με είχαν ξεγράψει όλοι, εκεί που κανείς δεν περίμενε να γίνουμε οικογένεια τους αποστόμωσα με το πείσμα μου και την επιμονή μου? Ξέρετε τι είναι να έχεις χάσει όλους τους φίλους και γνωστούς γιατί αυτοί προχώρησαν στην ζωή τους και εσύ να είσαι πίσω και να μην σε καλεί κανείς πλέον σε πάρτυ και συγκεντρώσεις? Ξέρετε τι είναι να μην σου εύχονται πλέον συγγενείς και φίλοι «άντε με το καλό να κάνετε και εσείς ένα παιδάκι» γιατί πέρασαν τα χρόνια και δεν θέλουν να σε πληγώσουν με κάτι που θεωρούν πλέον ανέφικτο? Πόση μοναξιά βιώσαμε με τον άντρα μου, πόσο χαθήκαμε στις σκέψεις μας για τον αγώνα που ούτε ο ίδιος δεν πίστευε πως θα κερδίσουμε? Ξέρετε πως ένιωθα που για 3 χρόνια πήγαινα κάθε μέρα στον γιατρό, μιας και έκανα φυσικούς κύκλους, και ξύπναγα στις 5, έκανα μπάνιο και έφευγα για υπέρηχο ή ωοληψία το πρωί και μετά καπάκι στην δουλειά? Ξέρετε πως είναι να μην ξέρεις κανείς από το συγγενικό περιβάλλον πως είσαι έγκυος γιατί δεν πίστευα μέχρι τελευταία στιγμή πως μου συμβαίνει κάτι τόσο υπέροχο? Δεν ευχαριστήθηκα την εγκυμοσύνη μου και την γέννα μου γιατί νόμιζα για καιρό πως ζούσα ένα όνειρο και πίστευα πως από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσω. Είμαι λοιπόν πολύ πολύ διαφορετική μητέρα και εγώ και πολλές πολλές ακόμα που περάσαμε από αυτή τη δοκιμασία. Και δεν αισθάνομαι αδικημένη ή ριγμένη, ούτε κατώτερη από άλλες που έγιναν μάνες με φυσιολογική σύλληψη, ίσα ίσα που αισθάνομαι περήφανη για τον χαρακτήρα μου, για όλα όσα κατάφερα, για την δύναμη που δεν ήξερα πως έκρυβα μέσα μου και για όλες τις πληγές στην ψυχή μου που με έκαναν να νιώσω στον υπέρτατο βαθμό τη μητρότητα. Ο Μολιέρος είχε πει «όσο μεγαλύτερο το εμπόδιο τόσο μεγαλύτερη η δόξα στο ξεπέρασμά του».
Ιατρικά μπορείς και αν ναι θες να αποκτήσεις κι άλλα παιδάκια?
Υποθέτω πως θα μπορούσα να ξανακάνω προσπάθεια εξωσωματικής και είπα ήδη πως θα ήθελα και άλλο παιδί αλλά δεν μπορώ να ξαναμπώ στην διαδικασία γιατί καταρχήν είμαι μεγάλη σε ηλικία και θέλω να μπορώ να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις του παιδιού μου, και δεύτερον δεν αντέχω ψυχολογικά άλλη προσπάθεια παρόλο που αυτή τη φορά θα ήμουν πιο άνετη μιας και θα πήγαινα για το δεύτερο. Δεν θα ήθελα αν ήταν δυνατόν, να ξαναπεράσω ούτε απέξω από τέτοια κέντρα και όχι γιατί έχω άσχημες εμπειρίες από τους γιατρούς αλλά γιατί εγώ έκανα καριέρα στην υπογονιμότητα και με πληγώνει να βλέπω πόσα ζευγάρια καταφεύγουν δυστυχώς εκεί και δεν ξέρουν τι τα περιμένει.
Οικονομικά υπάρχει κάποια βοήθεια από το κράτος ή όλα τα επιβαρύνεται ο καθένας προσωπικά?
Ευτυχώς το ταμείο μου μου έδωσε ένα ποσό πίσω για τις 9 από τις 11 προσπάθειες και πάντα είχα συμμετοχή 25% στα φάρμακα αλλά αν με ρωτήσεις συνολικά πόσα ξόδεψα σε ιατρικές επισκέψεις και εξετάσεις θα έλεγα γύρω στις 50.000 ευρώ, πάρα πολλά λεφτά που έδιναν και οι γονείς μας και εμείς αλλά δεν τα κλαίω και ας μην μας έμεινε τίποτα στην άκρη. Ευτυχώς ήταν καλύτερα τα πράγματα οικονομικά όταν ξεκίνησα τις προσπάθειες γιατί τώρα με την κρίση δεν ξέρω αν θα είχα την δυνατότητα να ανταπεξέλθω.
Τι συμβουλεύεις όλες τις μανούλες που περνούν παρόμοιες καταστάσεις? Αλλά και όσους στέκονται δίπλα τους.
Καταρχήν σαν κυνικός άνθρωπος που είμαι έχω να πω στα ζευγάρια που μπαίνουν σε αυτή τη δοκιμασία πως τους περιμένουν πολύ δύσκολες και ακραίες καταστάσεις και κυρίως ψυχολογικά. Δεν θέλω να χρυσώσω το χάπι σε κανένα και να πω πως είναι εύκολα, είναι τρομερά δύσκολο να αντέξεις αλλά όλα είναι δυνατά αν σφίξεις τα δόντια και μείνεις προσηλωμένη στον στόχο σου. Κακά τα ψέμματα οι γυναίκες το βιώνουμε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό και κανείς δεν μπορεί να μας καταλάβει καλύτερα, ούτε ο σύζυγος, ούτε η μάνα μας, από μια άλλη γυναίκα που το περνάει ή το έχει περάσει. Θα έλεγα λοιπόν στις καινούργιες κοπέλες πως καλύτερα είναι να μπουν σε κάποιο φόρουμ με γυναίκες στην ίδια κατάσταση και να ανταλάσσουν απόψεις για να βλέπουν πως δεν είναι μόνες και να αισθάνονται καλύτερα. Εγώ αν δεν είχα βρει το φόρουμ που έγινα μέλος αυτή τη στιγμή δεν θα ήμουν μανούλα. Είχα όμως και τα αυτιά μου ανοικτά και δεχόμουν άλλες γνώμες και απόψεις. Εμείς οι γυναίκες είμαστε λίγο αγύριστα κεφάλια και δεν «ακούμε» εύκολα τι μας λένε. Οι άντρες απλά να κάνουν υπομονή και να είναι δίπλα στις γυναίκες τους και να καταλαβαίνουν πως η δίψα μιας γυναίκας να γίνει μάνα είναι ακόρεστη. Να μην αισθάνονται μειονεκτικά και να μην σκέφτονται «γιατί σε εμένα», αυτό που τώρα μας φαίνεται βουνό για μια γυναίκα δυνατή και σίγουρη είναι μια απλή πεδιάδα. Επίσης να συμβουλέψω τα νέα ζευγάρια να έχουν χιούμορ στις ζωή τους γιατί εμένα αυτό με γλίτωσε από την τρέλα, και να φροντίσουν σε όποιον γιατρό και αν πάνε να τους θυμούνται…..ναι καλά ακούσατε. Να φροντίσουν να τους θυμούνται. Οι γιατροί βλέπουν άπειρες γυναίκες κάθε μέρα και αν εσύ με το χαμόγελό σου ή με το κλάμα σου ή με τον καλό σου λόγο και το χιούμορ σου κάνεις τον άλλον να σε θυμάται έχεις κερδίσει την μισή μάχη. Δεν είπα να γίνεις κάτι που δεν είσαι και να κάνεις τον καραγκιόζη αλλά το χιούμορ και η αισιοδοξία κινούν βουνά……βουνά αν το θες και το παλέψεις. Ίσως σας φαίνεται χαζή συμβουλή αλλά πραγματικά πιστέψτε με είναι πολύ μεγάλο θέμα. Τέλος θέλω να κλείσω με τα παρακάτω λόγια και είμαι σίγουρη πως όλοι όσοι έχουν ζήσει δύσκολες καταστάσεις θα με νιώσουν :
«Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που ξέρουμε, είναι εκείνοι που στην ζωή τους έχουν γνωρίσει την ήττα, που έχουν γνωρίσει την απώλεια, που έχουν υποφέρει και βρήκαν τον τρόπο να βγουν από την άβυσσο. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ευγένεια και ευαισθησία. Γνώρισαν την ζωή και είναι γεμάτοι ευσπλαχνία, τρυφερότητα, ενδιαφέρον και βαθιά αγάπη για τους άλλους. Οι ωραίοι άνθρωποι δεν προκύπτουν απλώς.»
Elizabeth Kybler-Ross
Ευχαριστώ που με διαβάσατε γιατί θα μπορούσα να μιλάω ώρες για την εξωσωματική.
Εγώ τώρα τι να πω… Αρκεί να ευχαριστήσω τη Σοφία που χωρίς καν να τη γνωρίζω επικοινώνησε μαζί μου για να μοιραστεί μαζί μας την ιστορία της? Η δύναμή της και η δύναμη του άντρα της μου φαίνεται απίστευτη. Νιώθω τόσο μικρή και αδύναμη μπροστά της..
Κι αν κάποιες ερωτήσεις φαίνονται σκληρές και άκομψες είναι επειδή δε τη γνώριζα καθόλου, ετοίμασα το ερωτηματολόγιο και έπειτα μιλήσαμε. Όμως η ίδια δεν είχε κανένα θέμα ούτε να τις απαντήσει ούτε με παρεξήγησε. Εξάλλου γνωρίζει πολύ καλά πως αν δεν το έχεις περάσει δε μπορείς να μπεις σε αυτή τη θέση και την ψυχολογία.
Σοφία μου να χαίρεσαι και τα δυο σου αντράκια και από εδώ και πέρα να έχετε μόνο όμορφες στιγμές!!
