Τη μαμά Μαρία τη γνώρισα μέσα από το blog της αλλά όπως και τις περισσότερες blogοφίλες, επειδή είναι πλέον αρκετές δε θυμάμαι πως έγινε η πρώτη προσέγγιση. Πιθανόν από κάποιο σχόλιο σε κάποιο blog βρήκα το δικό της, άρχισα να το διαβάζω, κόλλησα και τώρα ήρθε η ώρα να τη γνωρίσετε κι εσείς!!
Καταρχήν πες μας λίγα πράγματα για σένα για να σε γνωρίσουν και όσοι τυχόν δε σε ξέρουν.
Μαμά δυο ζωηρών αγοριών, ετών 40 (yep), εργαζόμενη, παντρεμένη εδώ και λίγα χρόνια. Ζω στην Αθήνα, την οποία αγαπώ ως πόλη αλλά το όνειρό μου είναι να φύγω από αυτήν και να ζήσω σε κάποια πόλη στην επαρχία. Στόχος μου είναι η Κέρκυρα που θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου.
Μαμά δυο αγοριών, πως είναι η ζωή σε ένα ανδροκρατούμενο σπίτι?
Πολυτάραχη και πολυδιάστατη! Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει λίγο ροζ, κάτι κοριτσίστικο! Το σπίτι μας άνετα θα μπορούσε να είναι το Jumbo ή o Μουστάκας. Πληθώρα από αυτοκινητάκια, μπουλντόζες, τρακτερακια, Lego, Playmobil, πάζλ. Να πω και την αλήθεια τις πιο πολλές φορές νιώθω σαν διαιτητής παρά σαν μαμά. Δεν θα ξεχάσω πόσες φορές μου έχουν πει «Δυο αγόρια»??? «Κουράγιο…»
Μίλησέ μας για τα δυο σου αγοράκια και πως βιώνεις τη μητρότητα?
Το όνειρο να αποκτήσω οικογένεια ήρθε λίγο αργά στην ζωή μου. Για να πω την αλήθεια είχα σβήσει την πιθανότητα από το μυαλό μου ότι θα δημιουργούσα ποτέ οικογένεια. Η ζωή, εννοείται, έχει δικά της πλάνα. Εκεί λοιπόν που δεν υπήρχε άντρας στην ζωή μου, μέσα σε 3 σχεδόν χρόνια απέκτησα 3!! Τον άντρα μου και τους δυο γιους μου. Ο μεγάλος είναι 3,5 σχεδόν και ο άλλος 1,5 σχεδόν. Έχουν πάρα μία μέρα 2 χρόνια διαφορά. Τα αγόρια μου είναι αγάπη και λατρεία. Εντάξει, με φτάνουν εννοείται στα όρια μου. Νευριάζω, φωνάζω και μετά το μετανιώνω. Προσπαθώ να κρατάω ισορροπίες και οφείλω να ομολογήσω όχι πολύ επιτυχημένα. Είναι δύσκολο να έχεις δυο παιδιά τόσο μικρά και που να απαιτούν την ίδια προσοχή.
Εργαζόμενη μαμά, πως το λαμβάνουν τα παιδιά αυτό? Ότι η μαμά λείπει αρκετά ενώ παράλληλα είναι το πρόσωπο που χρειάζονται περισσότερο?
Το ωράριο της δουλειάς μου είναι από τα δύσκολα. Λείπω πολλές ώρες από το σπίτι. Η καθημερινότητα μου είναι 13.00 -21.00 (ή όσο πάει) και ότι προλάβω-πρόλαβα να κάνω πριν ή μετά από αυτό το ωράριο…δλδ σχεδόν τίποτα αν συμπεριλάβω και τον χρόνο να πάω και να έρθω από την δουλειά. Και οι δύο οι γιοι μου αντιδρούν με το που θα με δουν ότι αρχίζω να ετοιμάζομαι. Είναι φοβερό να βλέπεις βουρκωμένα ματάκια την ώρα που πρέπει να ανοίξεις την πόρτα να φύγεις. Τις ώρες που λείπω είναι με την γιαγιά ή τον παππού εναλλάξ μέχρι να έρθει ο μπαμπάς τους από την δουλειά του. Ο μεγάλος μου γιος μου λέει κάθε φορά «πάλι στην δουλεία θα πάς μαμά, εγώ κλαίω μετά όμως το ξέρεις??»…..
Περιέγραψε μας μια οικογενειακή σας συνήθεια που λατρεύετε και δεν παρλείπετε ανά διαστήματα να επαναλαμβάνετε.
Εννοείται η pizza night, από τα χεράκια μου και μια ταινία που καθίσουμε να δούμε…που συνήθως είναι παιδική, όπως καταλαβαίνετε.
Τι σε φοβίζει και τι σε χαροποιεί για το μέλλον των παιδιών σου?
Με χαροποιεί ότι θα τα βλέπω να μεγαλώνουν και να διεκδικούν, να μαθαίνουν, να γίνονται από αγόρια, άντρες. Αυτό άλλωστε δεν αποτελεί και τη μεγαλύτερη χαρά ενός γονιού? Να βλέπει το παιδί του να μεταμορφώνεται! Αυτό που με φοβίζει είναι ότι για όλα θα πρέπει να παλέψουν σκληρά. Ο κόσμος μας άλλαξε. Περισσότερες αρρώστιες, κίνδυνοι, ανεργία. Θα μεγαλώσουν σε μια κοινωνία που «αιμορραγεί». Έχω αρχίσει να εμπεδώνω την ιδέα ότι τα παιδιά μου μπορεί και να γίνουν κάποια στιγμή κάτοικοι εξωτερικού. Και φυσικά δεν θα σταθώ εμπόδιο.
Γυναίκα στις μέρες μας σημαίνει εργαζόμενη, νοικοκυρά, μητέρα, σύζυγος, θηλυκό, φίλη και πολλά ακόμη, πως βρίσκεις ισορροπία? Υπάρχει κάτι που σε κερδίζει περισσότερο ή μοιράζεσαι σε όλα το ίδιο?
Η ισορροπία σε όλα αυτά σίγουρα υπάρχει αλλά δεν μπορώ να πω ότι την έχω επιτύχει. Ας πούμε ότι τα κάνω όλα με δόσεις…Σίγουρα προσπαθώ πιο πολύ για το μητέρα και σύζυγος (θηλυκό). Νοικοκυρά τέλεια δεν με λες και ούτε με απασχολεί. Κάνω ότι μπορώ σύμφωνα με το χρόνο που διαθέτω.
Ανήκεις κι εσύ στην κατηγορία των μαμάδων blogger. Μίλησέ μας για την αφορμή να το ξεκινήσεις, τις σκέψεις σου για αυτό, την εξέλιξη που περιμένεις και αν σου δίνει τόσα όσα αρχικά είχες φανταστεί.
Το blogging μπήκε στην ζωή μου πριν σχεδόν 2,5 χρόνια, την περίοδο που έμαθα ότι είμαι έγκυος για δεύτερη φορά! Μου άρεσε η ιδέα να γράφω κάπου τις σκέψεις μου, και κυρίως να τις μοιράζομαι. Είναι κάτι που αγαπώ να κάνω, το blog-ging το θεωρώ κάτι πολύ σημαντικό για μένα αν και ο χρόνος για να γράψω είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτος, θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να μην το εγκαταλείψω. Να σας πω κάτι? Εμείς οι γυναίκες όλα τα μπορούμε. Έχουμε απίστευτη πηγή δύναμης και ενέργειας. Μπορεί, ναι ομολογουμένως να σερνόμαστε στα πατώματα, αλλά θα καθίσουμε μέχρι τα ξημερώματα για να γράψουμε δυο λεξούλες σε blog μας. Μεταξύ μας αυτό όμως ε?
Μαρία μου σε ευχαριστώ!! Έμαθα τόσα πολλά για σένα που δεν ήξερα.. Α! και δεν ξεχνώ ήθελες κι εσύ να με ρωτήσεις κάποια πράγματα, αναμένω…
