Σήμερα θα διαβάσετε για τη μαμά-γυναίκα-σύζυγο-εργαζόμενη-blogger Μάγδα. Το δυναμική είναι δικός μου χαρακτηρισμός γιατί την παρακολουθώ μέσα από το blog της και αυτή την αίσθηση μου έχει δώσει. Είναι από τους ανθρώπους που θέλω να γνωρίσω από κοντά γιατί μέσα από το ιστολόγιό της με έχει συνεπάρει με αυτά που γράφει αλλά και με τον τρόπο που τα γράφει.
Καταρχήν πες μας λίγα πράγματα για σένα για να σε γνωρίσουν και όσοι τυχόν δε σε ξέρουν.
Είμαι η Μάγδα, κατάγομαι από τα Γιάννενα και ζω στην Αθήνα τα τελευταία 12 χρόνια. Σπούδασα στο Λονδίνο, Media Studies, και σήμερα εργάζομαι ως Επικοινωνιολόγος στο Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων του Βυζαντινού Μουσείου. Παντρεμένη από το 2007, με έναν άνθρωπο που αγαπώ και εκτιμώ αφάνταστα, έχω δύο παιδιά, τον Άρη και τον Άλκη. Είμαι σπιτόγατα, αλλά και ιδιαίτερα κοινωνική, μου αρέσει να μαγειρεύω και να καλώ φίλους στο σπίτι. Αγαπημένα χόμπι η φωτογραφία και ο κινηματογράφος. Πιστεύω στον «άνθρωπο», ξεχνώ και συγχωρώ εύκολα, είμαι υπομονετική, μου αρέσει η οργάνωση και το τακτοποιημένο σπίτι (με τα παιδιά φυσικά έχω ρίξει τα στάνταρ), το καλό φαγητό (αν και έφτασε η ώρα να χάσω κανένα κιλό) και η ethnic μουσική. Είμαι πεισματάρα, δεν μου αρέσει να με στήνουν, να μου λένε ψέματα, να ακυρώνονται τα σχέδιά μου. Κατά τα άλλα είμαι αθεράπευτα αισιόδοξη και ρομαντική!
Μαμά δυο αγοριών? Μια γυναίκα που αν προσθέσεις και το σύζυγο περιβάλλεται από άντρες. Πως νιώθεις? Σου λείπει ένα κοριτσάκι?
Σαν βασίλισσα! Πραγματικά!!! Μου το έλεγε ο άντρας μου όταν μάθαμε ότι και το δεύτερο παιδί θα ήταν αγόρι και γελούσα. Αλλά με κάνουν και αισθάνομαι ξεχωριστή μέσα στο σπίτι, ακόμη και τις στιγμές που λέω ότι αν ακούσω τη λέξη «μαμά» μια φορά ακόμη, με κάνουν με ένα τρόπο να αισθάνομαι μοναδική και απαραίτητη. Δεν μου λείπει ένα κοριτσάκι όχι. Δεν σκέφτομαι τα παιδιά μου ως αγόρια. Είναι τα ζουζουνάκια μου. Άλλωστε είναι τόσο τρυφερά και εκδηλωτικά που δεν μου λείπουν τα χάδια, οι αγκαλιές και η τσαχπινιά. Ζηλεύω όμως τα κοριτσίστικα ρουχαλάκια! Ευτυχώς που υπάρχει η ανιψιά μου!
Επειδή σε παρακολουθώ και μέσω του blog σου είσαι μια μαμά που ακολουθεί και τις δικές μου ιδέες, προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά της με ενσυναίσθηση, προσπαθώντας να τα καταλάβει και όχι να τους επιβληθεί. Αρκετά δύσκολος δρόμος ειδικά για νέους γονείς που κατακλύζονται από τις απόψεις των γονέων τους που δίνουν συμβουλές ώστε να βάζουν τα παιδιά στη θέση τους μη τυχόν και στο μέλλον τους καβαλήσουν. Τι θα συμβούλευες μια νέα μαμά?
Η ενσυναίσθηση είναι για μένα ο μόνος τρόπος να μεγαλώνει ένας γονιός σήμερα τα παιδιά του. Με λάθη και στιγμές αδυναμίας φυσικά, αλλά με μια ασταμάτητη προσπάθεια να ακούσουμε και να αναγνωρίσουμε τα θέλω των παιδιών, τα συναισθήματά τους. Τι θα έλεγα σε έναν νέο γονιό; Σκέψου πώς μιλάς στο παιδί σου. Θα μιλούσες ποτέ έτσι σε έναν φίλο σου, στον σύντροφό σου, θα ήθελες να σου μιλάνε εσένα έτσι; Αν η απάντηση είναι όχι, τότε δεν ακούς το παιδί, δεν το αντιμετωπίζεις ως ισότιμο μέλος της οικογένειας, δεν το σέβεσαι. Η μεγαλύτερη επιβράβευση για όλο αυτό έρχεται από τα ίδια τα παιδιά, εκείνη την στιγμή που εσύ τα χάνεις και αυτά σου δείχνουν τον τρόπο!
Σε αυτό το σημείο ζήτησα από τη Μάγδα να μας παραπέμψει σε μια προσωπική της ιστορία που είχα διαβάσει γιατί είναι αρκετοί που απορούν ή αμφισβητούν τον τρόπο που λειτουργούν οι γονείς με ενσυναίσθηση. Μαθήματα ενσυναίσθησης από τον γιο μου…
Οι περισσότερες μαμάδες έχουμε κάποιες μέρες που δε θέλουμε να τις θυμόμαστε γιατί θεωρούμε πως είμαστε οι χειρότερες μαμάδες του κόσμου. Τι κάνεις για να ξεπεράσεις τέτοιου είδους σκέψεις και συναισθήματα?
Είμαι ένας ενοχικός άνθρωπος και αυτό δεν έχει βοηθήσει καθόλου, ειδικά όταν περνάω αυτές τις στιγμές που αισθάνομαι μια σκέτη αποτυχία. Κάτι τέτοιες μέρες λοιπόν σκέφτομαι ότι η ενοχή δεν με βγάζει πουθενά, το να μαστιγώνομαι για ένα λάθος, αντί να το «αρπάζω από τα μαλλιά» και να κάνω την αυτοκριτική μου μόνο βοήθεια δεν μου προσφέρει. Και ζητάω συγνώμη από τα παιδιά, τους εξηγώ ότι έκανα λάθος, δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου, δεν αποποιούμαι της ευθύνης μου. Και κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά!
Έχεις κάποιο ‘κουμπί’ σα μαμά που έχουν βρει τα μικρά σου αντράκια και το εκμεταλλεύονται όταν είσαι αρνητική σε κάτι ή δεν έχεις διάθεση. Και γενικά τι κάνουν για να σε καλοπιάσουν?
Δεν θα το έλεγα… Ξέρουν ποια είναι η μαμά τους, ξέρουν ότι όταν λειτουργούμε με αλήθεια, αγάπη και καλή διάθεση θα είμαστε όλοι ικανοποιημένοι και θα έχουμε αυτό που θέλουμε. Δεν αισθάνομαι ότι με χειρίζονται. Ίσα ίσα θα έλεγα πως έχω κατηγορηθεί ότι τους μιλάω πολύ και τους δίνω πολύ χώρο για να συναποφασίζουμε. Χμμμ…
Τι σε φοβίζει και τι σε χαροποιεί για το μέλλον τους?
Με φοβίζει η βία, η ανασφάλεια, η κοινωνία που καλλιεργεί φοβισμένους ανθρώπους, αμέτοχους, κλεισμένους στο καβούκι τους… Με χαροποιεί η εξέλιξη που βλέπω καθημερινά στην σχέση τους, ο υπέροχος συνδυασμός παιδικότητας και ωριμότητας που βλέπω πάνω τους, η ανησυχία, η φιλαναγνωσία, η ευαισθησία που έχουν για τον κόσμο. Εύχομαι να διατηρηθούν όλα αυτά και παρακάτω!
Γυναίκα στις μέρες μας σημαίνει εργαζόμενη, νοικοκυρά, μητέρα, σύζυγος, θηλυκό, φίλη και πολλά ακόμη, πως βρίσκεις ισορροπία? Υπάρχει κάτι που σε κερδίζει περισσότερο ή μοιράζεσαι σε όλα το ίδιο?
Νομίζω πως έχω παραμελήσει τα τελευταία χρόνια αρκετούς ρόλους και έχω εστιάσει στο μητέρα… Λάθος μου; Δεν ξέρω. Ήθελα να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στα παιδιά, σε μια ηλικία που θεωρώ πως είναι πολύ κρίσιμη. Έφτασε όμως η ώρα μου… Πρέπει να με φροντίσω λιγάκι!
Μαζί με όλα τα άλλα είσαι και blogger. Για μένα από τις αγαπημένες μου, γράφεις πολύ όμορφα! Πες μας λίγα πράγματα για την αφορμή να ξεκινήσεις αλλά και για όλο αυτο το διάστημα που γράφεις αλλά και γνωρίζεις νέο κόσμο έστω και διαδικτυακά.
Αχ το blogging! Καταρχήν σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Ξέρεις, ξεκίνησε τόσο ομαλά, ήπια, χωρίς να έχω ιδέα τι ήθελα να βγάλω μέσα από όλο αυτό. Απλά άρχισα να γράφω… Το αισθάνθηκα λίγο σαν ψυχοθεραπεία, λειτούργησε λυτρωτικά για μένα κάποιες στιγμές. Είχα φτιάξει μια μάδα στο Facebook, προσπάθησα να συσπειρώσω ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ίδιες σκέψεις και αγωνίες, ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να οργανώσουμε κοινά πράγματα για εμάς και τα παιδιά. Και όσο αυτό μεγάλωνε, μαζί του μεγάλωνε και η ανάγκη μου να μοιραστώ την εμπειρία του να είσαι ένας καθημερινός γονιός, με όλη την χαρά αλλά και όλη την αγωνία και τις δυσκολίες που έχει αυτός ο ρόλος. Και έτσι προέκυψε το «Κάθε μέρα Γονείς». Δεν με ένοιαζε αν με διάβαζαν, ποιος με διάβαζε, απλά αφέθηκα. Και σήμερα έχω γνωρίσει τόσους ανθρώπους, έχω φτιάξει ένα δίκτυο γύρω μου με το οποίο μοιράζομαι τόσα πράγματα, τόσες στιγμές! Και είναι πολύ όμορφο!!! Και εξελίσσεται συνεχώς!!! Είμαι μια χαρούμενη μαμά blogger και σας ευχαριστώ όλες και εσένα προσωπικά, που μου έχετε δώσει την ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά, να μοιραστούμε, να βαδίσουμε παρέα σε έναν υπέροχο διαδικτυακό κόσμο!
Μάγδα σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή γιατί κάθε φορά που σε διαβάζω νιώθω πολύ όμορφα και δε θέλω να τελειώσει το κείμενό σου. Πόσο μάλλον αυτή τη φορά που έμαθα και τόσα πράγματα για σένα!!
