Η πρώτη μαμαδοσυνέντευξη ξεκινάει με την Κάλλη (Kalli Kent) την οποία γνώρισα μέσω του blog της. Τι να πρωτοπώ… Ένα blog ποικίλης ύλης, διαρκώς ενημερωμένο που δε γίνεται να μη σου τραβήξει την προσοχή.. Η Κάλλη όμως εκτός από πολύ καλή blogger είναι και μαμά και σήμερα για αυτό θα την ανακρίνουμε.
Καταρχήν πες μας λίγα πράγματα για σένα για να σε γνωρίσουν και όσοι τυχόν δε σε ξέρουν.
Διαδικτυακά με γνωρίζουν με το όνομα Kάλλη… το όνομά μου είναι Καλλιόπη. Είμαι 33 ετών –ναι δεν έχω πρόβλημα να πω την ηλικία μου- και έχω δύο παιδάκια. Μία κόρη 8 ετών και έναν γιο 7 ετών. Στο ζώδιο είμαι Παρθένος –μπλιαχ-.
Στο επάγγελμα γραφίστας, αλλά δεν το εξασκώ πλέον.
Έχω πολλά ελαττώματα που πάντα προσπαθώ να τα φτιάξω, για παράδειγμα δεν είμαι από τα πιο κοινωνικά άτομα αλλά το παλεύω, είμαι εσωστρεφής κάτι που δεν νομίζω να το καταφέρω να το διορθώσω ποτέ, δεν έχω πολύ πολύ χιούμορ, υπερ-αναλύω πράγματα και καταστάσεις το οποίο κουράζει εμένα βασικά αλλά σε αυτό θέλω να πιστεύω ότι είμαι σε καλό δρόμο… εντάξει θέλω να κάνω καλή εντύπωση στην 1η συνέντευξη της φίλης Angie οπότε τα ελαττώματα σταματάνε εδώ (χαχαχαχα).
Ένα από τα προτερήματά μου είναι η οργάνωση και η τακτοποίηση, αυτό τουλάχιστον το ξέρω καλά χαχαχα. Μου έχουν πει ότι είμαι καλός ακροατής. Επίσης, μου έχουν πει ότι είμαι ήρεμος άνθρωπος (κάτι που για μερικούς δεν είναι απαραίτητα προτέρημα! οι απόψεις διίστανται εδώ)… Μπορώ να τα βάλω με όλον τον κόσμο –κάτι που έχω κάνει- για τους φίλους μου και γενικότερα τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία, η φιλοσοφία, οι κατασκευές, η έρευνα, το περπάτημα. Γενικώς δεν κάθομαι στα αυγά μου και όλο ανακαλύπτω πράγματα!
Τι σημαίνει μητρότητα για σένα?
Μητρότητα… ένα ιερό έργο του να φτιάχνεις το καλύτερο δυνατό μέλλον του κόσμου. Γιατί τα παιδιά μας είναι το μέλλον μας. Αν μεταδώσουμε τα καλύτερα δυνατά ιδανικά, ο σκοπός είναι να εξελιχθούν σε ακόμη καλύτερα άτομα. Ουτοπικό;
Αν δεν κάνω λάθος έγινες μαμά σε μικρή ηλικία, τι θεωρείς ότι έχεις κερδίσει ή ότι έχεις χάσει σε σχέση με πιο μεγάλες μαμάδες ηλικιακά?
Από πάντοτε θυμάμαι τον εαυτό μου να λέω ότι θα κάνω 2 παιδάκια, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, και μάλιστα με όρια την ηλικία των 27! Ήθελα να έχω μικρή διαφορά με τα παιδιά μου. Θεωρώ πως έτσι είχα και περισσότερη υπομονή και αντοχές για να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις. Επίσης, μελλοντικά που τα παιδιά θα είναι στην εφηβεία, αυτή η μικρή διαφορά ηλικίας θα βοηθήσει να είμαστε και φίλοι. Μακροπρόθεσμα με φαντάζομαι να δω εγγονάκια και γιατί όχι και δισέγγονα!! Ναι, έχω μεγάλες βλέψεις!! Αλλά, αυτά είναι και τα πρότυπα για εμένα. Στην οικογένειά μου, έχω ζήσει γιαγιά, παππού, προ-γιαγιά! Με την σειρά τα παιδιά μου έχουν γνωρίσει γιαγιά, παππού, προ-γιαγιά, προ-παππού, και για ένα μικρό διάστημα και προ-προ-γιαγιά!! Δεν είναι υπέροχο;
Πέρα από τα παραπάνω, τα υπέροχα συναισθήματα, ομολογώ ότι κουράστηκα πάρα πολύ την περίοδο που τα παιδιά ήταν ηλικιακά μέχρι 4 ετών!! Η διαφορά ηλικίας τους είναι μόλις 19 μήνες!! Ναι, κουράστηκα πάρα πολύ!!
Πριν γίνω μανούλα είχα χαρεί την ζωή για όσο μπορούσα, έκανα πράγματα, δεν μου έχουν μείνει απωθημένα, οπότε δεν έχασα κάτι, έγιναν όλα την στιγμή που τα ήθελα, όπως τα ήθελα, για εμένα πάντα!!
Τώρα που ηλικιακά είναι στο Δημοτικό και τα δύο, και μεγαλώνοντας οι απαιτήσεις είναι άλλες, έχουμε τρεχάματα με δραστηριότητες, διαβάσματα κλπ κλπ, και επειδή είμαι μανούλα που τα μεγαλώνει μόνη, η έλλειψη προσωπικού χρόνου για εμένα και μόνο για εμένα είναι πιο έντονη!! Ίσως αυτό, αυτό το διάστημα με απασχολεί περισσότερο.
Ποια η σχέση σου με τα παιδιά σου?
Είμαι από τις μαμάδες που είναι αυστηρές με τον εαυτό τους. Σαν άνθρωπος είμαι στην φύση μου να υπερ-αναλύω πράγματα και καταστάσεις. Προσπαθώ να είμαι κοντά τους, χωρίς να τα πνίγω. Προσπαθώ να είμαι σύμβουλος, κι όχι διαχειριστής της ζωής τους, δίνοντάς τους πάντα όσο περισσότερα ερεθίσματα μπορώ.
Λόγο της κατάστασης της οικογένειάς μου, που είμαι διαζευγμένη, έχω τον ρόλο του πατέρα και της μητέρας. Κι αυτό μου δημιουργεί πολύ περισσότερη πίεση και πολλές φορές δεν με αφήνει να χαρώ όπως θέλω τα παιδιά. Θέλω να πιστεύω πως είμαι σε καλό δρόμο και δεν έχουν νιώσει τίποτα από όλα αυτά τα παιδιά, θέλω να πιστεύω πως με βλέπουν σαν μαμά που μπορούν να της πουν τα πάντα χωρίς να φοβούνται.
Τι σε φοβίζει και τι σε χαροποιεί για το μέλλον τους?
Νομίζω, πως οι περισσότεροι γονείς αυτήν την περίοδο νιώθουν το ίδιο… μια μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον των παιδιών τους! Φοβάμαι πολλά, πάρα πολλά, που πολλές φορές με αφήνουν ξάγρυπνη τα βράδια. Από το να μην πάθουν τίποτα, ούτε γρατζουνιά, μέχρι να μην δουν ποτέ το πόσο κακός είναι ο κόσμος! Υπερβολικό; Δεν νομίζω.
Στην πράξη είναι αδύνατον αυτό. Οπότε, αυτό που με χαροποιεί είναι ότι παίρνουν τα σωστά ερεθίσματα για να γίνουν ευσυνείδητοι ενήλικες. Ότι ο κόσμος δεν έχει μόνο μαύρο ή μόνο άσπρο.
Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας μια στιγμή με τα παιδιά σου που μπορεί να σου αλλάξει τη διάθεση όταν δεν είσαι καλά?
Η αγκαλιά, το φιλί, όταν με κοιτούν στα μάτια και όταν μου λένε «μαμά, σε αγαπώ»… όταν κάνω μπάνιο και ο καθρέφτης έχει υδρατμούς θα έρθουν να μου γράψουν το σ’ αγαπώ και να μου ζωγραφίσουν καρδούλες για να τα δω όταν βγω… όταν είμαι χάλια, είμαι ξάγρυπνη και κουρέλι, σκέφτομαι το προσωπάκι τους όταν ξυπνήσουν, το πρώτο πράγμα που θα δουν να είναι το χαμόγελό μου και την ηρεμία μου, ότι όλα είναι καλά…
Εκτός από μαμά είσαι και blogger. Πως ξεκίνησε όλο αυτό και πως πήρε τη σημερινή του έκταση? Ήταν σκοπός σου ή έτυχε να πετύχει τόσο πολύ?
Λοιπόν… όλο αυτό ξεκίνησε περίπου ένα χρόνο μετά τον ερχομό του γιού μου. Τότε είχα επιλόχειο κατάθλιψη. Μια επίσης πολύ δύσκολη περίοδο. Έκανα μεγάλη έρευνα διαδικτυακά, με ψυχολόγους, με γνωστούς, και μια φίλη με προέτρεψε να φτιάξω ένα blog. Τότε δεν ήξερα τι είναι όλο αυτό. Δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μου. Ξεκίνησε με το blog «Κατά της Επιλόχειας Κατάθλιψης» όπου στην αρχή αρχειοθετούσα ότι υλικό είχα βρει. Στην συνέχεια εμπλουτίστηκε με την προσωπική μου εμπειρία. Αργότερα, πολλές μανούλες μου έστελναν μηνύματα και ήρθα σε επαφή με μανούλες που πέρναγαν το ίδιο. Όλο αυτό λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά.
Αργότερα, περνώντας σιγά σιγά η δύσκολη περίοδος ψυχολογικών, άρχισε να παίρνει άλλη τροπή και το blog. Περνώντας από πολλές διαφορετικές φάσεις, κατέληξα στο “Kalli’s Blog” όπου με αντιπροσωπεύει και είναι το ημερολόγιό μου, το χόμπι μου, ο δικός μου χώρος και χρόνος, σαν να λέμε ότι άλλοι πάνε στο γυμναστήριο αλλά εγώ πάω στο blog μου!!
Όμως, το blog, δεν αφορά μόνο εμένα. Είναι άνθρωποι από πίσω που πολλές φορές δεν φαίνονται άμεσα. Άνθρωποι που έχουν βοηθηθεί με κάποιον τρόπο μέσα από το blog, που με έχουν βοηθήσει κι εμένα. Έτσι πήρε έκταση σιγά σιγά και χωρίς να το καταλάβω. Εδώ και λίγους μήνες συναντώ ανθρώπους που γνωρίζουν το blog καιρό!! Που έχουν επαφή με το blog σχεδόν καθημερινή!!
Εάν μπορούμε να ορίσουμε την επιτυχία, ίσως η ανθρώπινη διάσταση που έχει πάρει το blog να είναι κι ο ορισμός!!
Το επάγγελμά σου ως γραφίστρια, το εξασκείς? Και αν ναι πως ισορροπείται ο χρόνος μεταξύ δουλειάς, blogging και μητρότητας?
Το επάγγελμα της γραφιστικής το άφησα όταν είχα την κόρη μου για να μπορέσω να κάνω το δεύτερο παιδάκι που πάντα ήθελα! Και αφήνοντάς το, με άφησε κι εμένα. Πλέον έχω κοντά 8 χρόνια να ασχοληθώ, πέρα από μερικές μακέτες που κάνω για φίλους. Δεν νομίζω και δεν είναι –ίσως- στα σχέδιά μου να ξανά ασχοληθώ με το συγκεκριμένο κομμάτι.
Είμαι άνεργη, και το κομμάτι της εργασίας είναι το νούμερο ένα στις προτεραιότητές μου. Κάτι προσπαθώ να κάνω με προϊόντα αλλά… όχι ότι το θεωρώ εργασία!! Οπότε, προς το παρόν, εργασία δεν υπάρχει και ο χρόνος μοιράζεται στα παιδιά και στο blog. Φυσικά… και με όλα τα άλλα της καθημερινότητας.
Ένα πολύ καλό με το blogging, πρακτικά, είναι ότι οποιαδήποτε στιγμή μέσα στην ημέρα, ή και την νύχτα, μπορείς να ασχοληθείς. Δεν χρειάζεται να βρεις κάποιον για να κρατήσει τα παιδιά για να βγεις για παράδειγμα. Επιπλέον, το blogging με έφερε κοντά σε πάρα πολλοί κόσμο με ίδια ενδιαφέροντα από όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό!! Κάτι που σε άλλη περίπτωση ήταν αδύνατο!!
Και κάπως έτσι τελειώνει η πρώτη συνέντευξη που με πολύ πολύ άγχος ετοιμάσαμε αλλά νομίζω τα καταφέραμε καλά και ελπίζω να μείνατε ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα! Εμείς πάντως το απολαύσαμε… Κάλλη σε ευχαριστώ πολύ για το ποδαρικό!!!
