Η σημερινή συνέντευξη έχει να κάνει με μια αγορομάνα, νοικοκυρά, πολύ γλυκιά και ευγενική παρουσία και φυσικά μαμαδοblogger ή mama365days! Μα πως τα έχουμε καταφέρει όλες οι μανούλες μέσα στην τεχνολογία και στα blogs!! Δε σας κρατώ άλλο σε αγωνία πάμε να τη γνωρίσουμε…
Καταρχήν πες μας λίγα πράγματα για σένα για να σε γνωρίσουν και όσοι δε σε ξέρουν.
Είμαι η Μαρία, μαμά του Γιωργάκη και του Αναστασάκη και σύζυγος του Χρήστου. Οι φίλοι με φωνάζουν και σκέτο Κουτσό (από το επίθετό μου, που είναι Κουτσόμηνου). Γεννήθηκα στη Αθήνα έναν Σεπτέμβρη του 1979, αλλά (ευτυχώς) έζησα και μεγάλωσα στην επαρχία, στο Νέο Πύργο της Βόρειας Εύβοιας, έναν επίγειο παράδεισο κατά τη δική μου άποψη! Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ ευτυχισμένα και ανέμελα! Χόρτασα παιχνίδι και τρέξιμο στα βουνά και στις αλάνες, πέρασα όμορφα καλοκαίρια δίπλα στη θάλασσα και χάρηκα τις ομορφιές της μητέρας φύσης! Υπέροχες αναμνήσεις! Έχω δύο υπέροχους γονείς και μία μικρότερη (κατά τρία χρόνια) αδερφή, την Κυριακή. Μας μεγάλωσαν με πολλή αγάπη, δίνοντας μας τις σωστές αξίες και όλα τα ιδανικά για να πορευτούμε στη ζωή με αξιοπρέπεια! Σε εκείνους οφείλω ότι έχω καταφέρει μέχρι σήμερα! Είμαι αρκετά ενδιαφέρον τύπος (χαχαχα), με τα αρνητικά και τα θετικά του χαρακτήρα μου! Παρθένος στο ζώδιο… Δίνω μεγάλη σημασία στο θεσμό της οικογένειας και της φιλίας. Αγαπώ τη φύση και τη θάλασσα! Με ηρεμούν, όταν βρίσκομαι κοντά τους! Τα καλοκαίρια όταν βρίσκομαι στο χωριό μου, συνηθίζω να κάθομαι σ’ ένα αγαπημένο καφέ μπροστά στη θάλασσα και να πίνω Freddito… Τρελαίνομαι να ετοιμάζω βαλίτσες, να τις φορτώνουμε στο αυτοκίνητο και να φεύγουμε ταξιδάκια! Όνειρό μου να ταξιδέψω στο Παρίσι και στην Κωνσταντινούπολη, με ιδιαίτερη επιθυμία να επισκεφτώ το παλιό χωριό των παππούδων μου τον Πύργο ή αλλιώς Kemerburgaz. Αγαπώ τον κινηματογράφο και τις καλές ταινίες, όποτε δεν είναι εφικτό να βρεθώ σε μία κινηματογραφική αίθουσα, τη βρίσκω εξίσου και στο καναπέ του σπιτιού μου, αγκαλιά μ’ ένα μπολ ποπκορν! Αγαπημένο μου χρώμα, το τιρκουάζ! Δεν μπορώ να αντισταθώ σε μία κούπα καλοψημένου ελληνικού καφέ, όπως επίσης και σ’ ένα ωραίο γλυκό, ειδικά αν περιέχει σοκολάτα! Φετίχ μου? Τα παπούτσια και οι τσάντες – όχι απαραίτητα επώνυμες & ακριβές μάρκες- αρκεί να μου κάνουν «κλικ» στο μάτι! Εξίσου μεγάλη αδυναμία, τα κοσμήματα! Αν μπορούσα να περιγράψω την καθημερινότητά μου (έγγαμος βίος, παιδιά, υποχρεώσεις, στιγμές κτλ) με μία λέξη, αυτή θα ήταν ΘΑΛΑΣΣΑ!
Μαμά στο σπίτι. Πόσο εύκολο είναι όλος ο κόσμος σου να περιστρέφεται κυρίως μέσα στο σπίτι?
Ναι μαμά στο σπίτι τα τελευταία τρία χρόνια (περίπου)! Εύκολο δεν το λες, ούτε όμως και δύσκολο! Μπορώ να σου πω ότι το απολαμβάνω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άσχημες στιγμές γεμάτες τρέλα, ένταση και νεύρα! Στιγμές που θα ήθελα να βρίσκομαι στο γραφείο μου, μακριά από όλα! Κατ’ άλλα όμως, μ’ αρέσει που είμαι νοικοκυρά, που κάθομαι στο σπίτι, που δεν εργάζομαι… Ξεκίνησα να εργάζομαι από μικρή ηλικία και παράλληλα με σπουδές, σε διαφόρους τομείς (babysitter, σερβιτόρα, πωλήτρια), μέχρι να καταλήξω να εργαστώ πάνω στο αντικείμενο μου. Οπότε, θα μπορούσα να πω ότι την έχω «χορτάσει» τη δουλειά. Όταν λοιπόν χρειάστηκε να την εγκαταλείψω, για την οικογένεια, το έπραξα με μεγάλη ευκολία, ξέροντας πάντα ότι κάποια μέρα θα επιστρέψω…
Προς το παρόν, είμαι μία χαρωπή νοικοκυρά και δηλώνω ότι είμαι μια χαρά! Μαγειρεύω, καθαρίζω, μεγαλώνω τα παιδάκια μου μόνη μου – γνωρίζοντας πόσο μεγάλη σημασία παίζει αυτό στην ψυχοσύνθεσή τους , είμαι σύζυγος, ερωμένη και φίλη του άντρα μου και τον τελευταίο χρόνο blogger! Όπως καταλαβαίνεις, οι ώρες μου μέσα στο σπίτι, με τόσες ασχολίες, περνούν πολύ γρήγορα… τόσο γρήγορα που μερικές φορές νομίζω ότι δεν μου φθάνει το 24ώρο!
Μια γυναίκα και 3 άντρες. Είναι αυτό που λέμε τα έχεις όλα στα πόδια σου ή τρέχεις και δε φτάνεις?
Στα πόδια μου, χαχαχα! Πλάκα κάνεις! Εννοείται ότι τρέχω και δε φτάνω! Κι όσο μεγαλώνουν, εκεί να δεις τι θα τραβάω… Ξέρω τι με περιμένει… όλο σώβρακα και φανέλες θα πλένω, θα μαγειρεύω σε καζάνι για να τους ταΐζω κτλ κτλ Για να μην αναφερθώ και σε άλλα ενδιαφέροντα σημεία (πχ σεξο-περιοδικά, μηχανές, εφηβεία με σπυράκια κτλ κτλ κτλ)! Πλάκα κάνω! Ο χρόνος θα δείξει… ελπίζω μόνο να μη σταματήσουν ποτέ να μου λεν πόσο μ’ αγαπούν , να με φιλούν και να μ’ αγκαλιάζουν! Αν το κάνουν αυτό, χαλάλι τους η κούραση και το τρέξιμο για μια ζωή!
Πες μας δυο-τρία πράγματα που λατρεύεις στα παιδιά σου και κανά δυο παραξενιές τους που τις ανέχεσαι!
Δύσκολη ερώτηση! Λατρεύω όλη τους την ύπαρξη, όλο τους το είναι, δεν νομίζω ότι μπορώ να επιλέξω δύο ή τρία στοιχεία… καλά, καλά εντάξει… θα προσπαθήσω! Καταρχήν θα πω ότι είναι και οι δυο τους, τρελά ζουζούνια! Ανήσυχα πνεύματα, που λένε! Μ’ αρέσει που είναι κοινωνικά παιδάκια, χαρούμενα, χαμογελαστά – ειδικά ο μικρούλης μου, το χαμόγελο είναι λες και κάποιος το έχει ζωγραφίσει στο προσωπάκι του, από μωρό έτσι ήταν!
Ο μεγάλος μου, ο Γιώργος, είναι ευαίσθητος, αγαπησιάρης και ταυτόχρονα μεγάλο μούτρο (με την καλή έννοια), θεατρίνος παιδί μου!!! Χαχαχα
Ο δε μικρούλης της οικογένειας, ο Αναστάσης μας, εξίσου μεγάλος θεατρίνος! Γελάω πολύ, όταν χορεύει και κάνει φιγούρες παίζοντας, λατρεύω τις εκφράσεις που παίρνει το πρόσωπό του, όταν θέλει να σου πει κάτι (δε μιλάει ακόμα)… όλο αστείους μορφασμούς είναι το παιδάκι μου! Χαχαχα
Τώρα όσον αφορά στις παραξενιές τους… θα έλεγα τη γκρίνια που τα πιάνει ώρες και στιγμές, χωρίς ουσιαστικό λόγο… πω πω πω δεν την αντέχω! Τι άλλο? Α το πείσμα τους! Άμα βάλουν κάτι στο κεφάλι τους, δεν τους το βγάζεις με τίποτα! Επίσης, είναι πολύ αντιδραστικά παιδιά, περισσότερο ο μεγάλος, το μωρό ακόμα δεν το έχει αυτό, τουλάχιστον όχι σε μεγάλο βαθμό! Δεν υπάρχει περίπτωση, να πω κάτι πχ «Γιώργο, τώρα είναι ώρα για ύπνο, αγάπη μου» και να το δεχτεί χωρίς δεύτερη κουβέντα! Η πρώτη του απάντηση είναι το «όχι», έπειτα οι φωνές και τα κλάματα… Παράπονο το ‘χω η δόλια η μάνα! Η ηλικία φταίει? Δεν ξέρω! Ελπίζω να το περιορίσει κάποια στιγμή, διότι αν στο μέλλον η αντίδρασή του «σμίξε» με την εφηβεία… τότε την κάτσαμε τη βάρκα!
Ποια είναι η πιο ωραία στιγμή της ημέρας με τα αντράκια σου?
Τα αντράκια μου … αχ!!! Η πιο ωραία στιγμή? Όταν παίζουμε «πόλεμο» με αγκαλιές και φιλιά (ένα παιχνίδι που έχει επινοήσει ο μεγάλος μου!) Καθόμαστε κάτω στο χαλί ή πάνω στον καναπέ και πέφτουν και οι δύο πάνω μου, κάνουν τούμπες, γελάνε ξεκαρδιστικά καθώς τους γαργαλάω και τους φιλάω… και διάφορα τέτοια… το έχουμε καθιερώσει (σχεδόν) κάθε μέρα αυτό το παιχνίδι και μας αρέσει πολύ!! Έχει γίνει το αγαπημένο μας! Το αστείο είναι ότι πάντα το ξεκινάει ο μεγάλος, οπότε βλέπεις το μωρό να έρχεται κι εκείνο τρέχοντας να παίξει μαζί μας… και μάλιστα, επειδή και οι δύο θέλουν αποκλειστικότητα στην αγκαλιά της μαμάς, «μαλώνουν» για το ποιος θα προλάβει πρώτος! (χαχαχα)
ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΤΥΧΙΑ να σε αγκαλιάζουν και να σε φιλούν, δύο μικρά πλασματάκια!!!
Τι σε φοβίζει και τι σε χαροποιεί για το μέλλον τους?
Το γεγονός ότι ζούμε και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε μία μεγαλούπολη, όπως η Αθήνα από τη μία και το ότι η κοινωνία μας γενικότερα έχει αλλάξει προς το χειρότερο, μου δημιουργεί πολλούς φόβους και πολλές ανασφάλειες για το μέλλον τους. Φοβάμαι τα πάντα. Όλους αυτούς τους κινδύνους που παραμονεύουν εκεί έξω… κακές συναναστροφές, βία είτε σωματική είτε ψυχολογική και πνευματική, κακές συνήθειες – εθισμοί κτλ Ακόμη, με αγχώνουν οι ασθένειες , τα νοσοκομεία και οι γιατροί. Τρέμω στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να πάθουν κάτι κακό! Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην ανησυχώ για το αύριο που τους ξημερώνει σε μία κοινωνία ψεύτικη, σκληρή και γεμάτη αβεβαιότητα τόσο ως προς τις σπουδές και τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό, όσο και προς την επαγγελματική τους αποκατάσταση μετέπειτα… Αυτό που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι πως μεγαλώνουν μέσα σε μία ευτυχισμένη οικογένεια (συμπεριλαμβανομένων όλων των συγγενών), με αξίες και ιδανικά για μια όμορφη ζωή! Δύο σημαντικά κριτήρια, κατά τη γνώμη μου, που θα τους βάλουν γερές βάσεις – θεμέλια για να χτίσουν το δικό τους μέλλον, με αξιοπρέπεια, αγάπη, υπευθυνότητα και σεβασμό. Κι εμείς, οι γονείς τους, αν μας έχει ο Θεός καλά, θα είμαστε δίπλα τους να τους στηρίζουμε σε ότι κι αν επιλέξουν να κάνουν στη ζωή τους!
Ταυτόχρονα είσαι και blogger. Πως ξεκίνησε όλο αυτό και τι σου δίνει-κερδίζεις και ασχολείσαι?
Όπως έχω ξαναπεί, το blogging για ‘μενα ξεκίνησε ξαφνικά! Ψάχνοντας κάτι μια μέρα (πριν ένα χρόνο περίπου) στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε ένα blog. Δεν ήξερα τι είναι, ούτε είχα ακούσει κάτι σχετικό. Το έψαξα πολύ, διάβασα και χωρίς να το πολύ σκεφτώ, μπήκα στη διαδικασία να φτιάξω κι εγώ το δικό μου. Χωρίς καμία εμπειρία, ούτε πολλές γνώσεις, με πολύ προσπάθεια και κόπο, η επιθυμία μου έγινε πραγματικότητα. Το mama365days, πήρε σάρκα και οστά, έγινε το δικό μου ηλεκτρονικό ημερολόγιο. Πολύ σύντομα, το blogging έγινε αγαπημένη συνήθεια, καθημερινή ασχολία και συντροφιά τις πολλές ώρες που έμενα στο σπίτι με τα παιδιά, μιας και είχα παραιτηθεί από τα επαγγελματικά δρώμενα, αρκετό καιρό πριν. Σήμερα είμαι μία ενεργή (προσπαθώ δηλαδή… χιχιχι!) Blogger, που γράφει για τις σκέψεις της, για την καθημερινότητα της με δύο παιδιά, για τις κατασκευές – μία νέα ευχάριστη και δημιουργική ασχολία που μπήκε στη ζωή μου – για τις μαγειρικές και ζαχαροπλαστικές απολαύσεις και πολλά άλλα…
Το blogging μου δίνει μεγάλη χαρά! Μου δίνει έναν σκοπό… με κάνει να θέλω να καταγράψω όλα όσα βιώνω και αισθάνομαι! Με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Επικοινωνώ με άλλες μαμάδες, συζητάμε και μοιραζόμαστε πράγματα πάσης φύσεως και … όλο αυτό είναι μαγικό! Το έχω ανάγκη! Με κρατά «ζωντανή» ειδικά τώρα που μένω μακριά από δουλειά, συναδέλφους κτλ κτλ…
Ελπίζω και εύχομαι, να συνεχίσω με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια χαρά για πολλά πολλά χρόνια ακόμα!
Μαράκι μου γλυκό σε ευχαριστώ για τη συμμετοχή, δε σου κρύβω ότι με έβαλες σε πολλές σκέψεις καθότι αγορομάνα αλλά το δικό μου μυαλό δεν έχει ταξιδέψει τόσο μακριά για την ώρα!!!
