Με αφορμή αυτήν την ανάρτηση, σκέφτηκα πόσο πολύ τρέχω κατά την διάρκεια της ημέρας, για να προλάβω να κάνω ΟΛΑ όσα πρέπει να γίνουν, και χάνω ΟΛΑ όσα πρέπει να ζήσω…
Τρέχω να ψωνίσω, να μαγειρέψω, να σκουπίσω, να καθαρίσω, να μιλήσω, να γράψω, να αναρτήσω, να αλλάξω, να ταΐσω, να ποτίσω, να δουλέψω, να να να…
Και χάνω. Χάνω στιγμές. Πολύτιμες στιγμές. Στιγμές χωρίς επιστροφή.
Χάνω τα γαργαλητά και τα γέλια με την κόρη μου κάτω απο τα σκεπάσματα, τη βόλτα στο πάρκο χωρίς ρολόι, το παιχνίδι με τις πλαστελίνες χωρίς τέλος, τις αγκαλιές και τα φιλιά χωρίς διακοπή, το πλατσούρισμα στο μπάνιο χωρίς τη σκέψη του χαμού, το παιχνίδι με τα αλεύρια χωρίς το νοιάξιμο του μαζέματος, τις λακκούβες με τη λάσπη τις μέρες με βροχή, τις ανέμελες στιγμές με το παιδί μου που δεν θα είναι για πάντα παιδί…
“Ευχαριστώ τη Ζωή για αυτή της την ανάρτηση, μια ανάρτηση με ουσιαστικό νόημα! Αρπάξτε τις στιγμές, αυτές μένουν στο τέλος και όχι το καθαρό σπίτι ή οι στιγμές άγχους. Λόγω ότι είμαι μαμά στο σπίτι είναι πολλές οι φορές που χαλαρώνω και κάνουμε βλακείες μαζί με το μικρό. Όπως και να έχει όμως χαρίστε κάποιες τέτοιες ανέμελες στιγμές στα παιδιά σας, θα το ευχαριστηθείτε όλοι μαζί και θα σας μείνει αξέχαστο!
Τη Ζωή τη βρίσκετε στο προσωπικό της blog: Μαμά πετούνια“
