Η τρελοτουρίστρια γράφει για εμάς και συγκεκριμένα για το θηλασμό. Πριν κάποιοι αρχίσετε την κριτική λόγω του τίτλου, διαβάστε το, είμαι σίγουρη θα σας κερδίσει…
Αυτή η ανάρτηση έπρεπε να έχει ετοιμαστεί και σταλεί στην Άντζυ μήνες τώρα, αλλά λίγο το ένα, λίγο το άλλο, δεν τα κατάφερνα. Στο μυαλό μου είχα να γράψω κάτι για το θηλασμό, για το θηλασμό νηπίου συγκεκριμένα, αφού η κόρη μου όπου να ‘ναι κλείνει το δεύτερο έτος της ζωής της. Δεν ξέρω αν τελικά έγραψα αυτά που είχα στο μυαλό μου όταν αποφάσισα να ετοιμάσω αυτή την ανάρτηση, δεν ξέρω καν αν μπορώ να περιγράψω όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου και στην καρδιά μου όλο αυτό τον καιρό, δεν ξέρω φυσικά αν θα σας αρέσει αυτή η ανάρτηση που γράφτηκε σκόρπια, κολλώντας λέξεις από δω κι από κει στα πεντάλεπτα θηλασμού της μικρής μου (ξεκίνησα να γράφω όταν η μικρή ήταν 22,5 μηνών και τελειώνω απόψε, παραμονή των δεύτερων γενεθλίων της). Ξέρω όμως, ότι θέλω να αφιερώσω αυτή την ανάρτηση σε όλες εκείνες της μαμάδες που προσπαθούν να τις πείσουν ότι “πέραν του εξαμήνου δεν έχει νόημα ο θηλασμός”…
Θηλάζοντας ένα νήπιο λοιπόν…
Οι περισσότεροι από εμάς όταν ακούμε για θηλασμό η εικόνα που δημιουργούμε είναι αυτή ενός βρέφους στην αγκαλιά της μαμάς του να θηλάζει ήσυχο ήσυχο…
Κανείς ή ελάχιστοι φέρνουν στο μυαλό τους ένα νήπιο να θηλάζει. Κι όμως είναι εξίσου όμορφη εικόνα!
Για τα οφέλη του θηλασμού σε μητέρα και βρέφος-νήπιο δε θα αναφερθώ εδώ. Είναι πολύ εύκολο να βρείτε τα πάντα στο διαδίκτυο. Αυτό που θα ήθελα όμως να κάνω είναι να προσπαθήσω να σας περιγράψω πόσο όμορφο είναι να θηλάζεις νήπιο, τις υπέροχες στιγμές τρυφερότητας και γέλιου που μου χαρίζει η 22,5 μηνών κόρη μου που θηλάζει.
Φανταστείτε ένα πιτσιρικάκι να φωνάζει “γάλα, γάλα, γαλουλάκι”, να σας χαιδεύει το λαιμό, τα μάγουλα και τα αυτιά, να αφήνει μουγκρητά ευχαρίστησης, να γελάει και να μιλάει την ώρα που πίνει γάλα! Και την ώρα του ύπνου να κλείνει τα ματάκια όπως τότε που ήταν μια σταλιά νεογέννητο, να κουρνιάζει στην αγκαλιά σας και να αποκοιμιέται χαϊδεύοντάς σας. Και τα χάδια πια και τα χαμόγελα είναι απολύτως συνειδητά…
Αν δε σας έπεισα ακόμα, σκεφτείτε και αυτό: η επανασύνδεση ενός παιδιού που θηλάζει με την εργαζόμενη μητέρα του είναι υπόθεση λίγων λεπτών, όσο διαρκεί ο θηλασμός. Η ανακούφιση από κάθε είδους πόνο (αχ αυτά τα δόντια) και κάθε είδους ανασφάλεια (αχ αυτό το άγχος αποχωρισμού) δε συγκρίνεται με τίποτε άλλο.
Και επειδή δεν αντέχω να μην το πω, όχι, το γάλα νερό δε γίνεται!! Θηλάστε και θηλάστε όσο περισσότερο μπορείτε! Δε θα πιστεύετε στα μάτια σας!! (ούτε και στα αυτιά σας!)
“Αντωνία μου ή τρελοτουρίστρια κοινώς σε ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή! Ξέρεις πόσο συμφωνώ με όσα αναφέρεις στο άρθρο σου, πόσο μάλλον αφού πάω για tandem! Όλα αυτά τα στάδια που περάσαμε και περνάμε 2 χρόνια τώρα δεν μπορούν να αντικατασταθούν με τίποτα! Η σχέση είναι απίστευτη, τα συναισθήματα μοναδικά και φυσικά είναι αμοιβαία. Προσωπικά νιώθω πολύ πλήρης, φαντάζομαι και ο μικρούλης μου!”
