Το σημερινό guest post είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα αλλά θεωρώ με μεγάλη αξία και σημασία. Είναι ένα παραμυθάκι για να διδάξουμε εύκολα και απλά στα παιδάκια μας τη σημασία της ζήλιας. Όσο και να μην ‘πρέπει’ είναι ένα συναίσθημα άρα το αισθανόμαστε κάποιες φορές και πρέπει να μάθουμε να μην το φοβόμαστε.
Μια φορά και έναν καιρό το ουράνιο τόξο, μετά από πολλές φορές που έκανε την εμφάνιση του, ξεκούραζε τα χρώματα του πίσω από ένα ψηλό βουνό.
Τα χρώματα είναι αδερφάκια και είναι:
το Κόκκινο, το Κίτρινο, το Πράσινο, το Πορτοκαλί, το Βιολετί και το Μπλε.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Όταν το ουράνιο τόξο εμφανιζόταν μετά τη βροχή στο καθαρό ουρανό τα χρώματα στοιχιζόντουσαν με την ίδια σειρά πάντα. Το κόκκινο πρώτο, δεύτερο το κίτρινο, ακολουθούσε το πράσινο, ακριβώς δίπλα του το πορτοκαλί χαρούμενο, όλο καμάρι στεκόταν το βιολετί και τελευταίο αλλά ήρεμο το μπλε .
Εκείνο το χρώμα που δεν ήταν ήρεμο αλλά, συνεχώς, παραπονιόταν ήταν το κίτρινο .
Ζήλευε το κόκκινο που ήταν όλο αγάπη και ήταν πρώτο στη σειρά. Το πράσινο προσπαθούσε να ηρεμήσει το κίτρινο και να φέρει τη τάξη στα χρώματα.
Το ζηλιάρικο, όμως κίτρινο, ήθελε να είναι αυτό πρώτο και θυμωμένο έφυγε από το ουράνιο τόξο και κρύφτηκε πίσω από ένα άλλο ψηλό βουνό.
Το ουράνιο τόξο έχασε τη λάμψη του όχι μόνο γιατί έλειπε το Κίτρινο αλλά επειδή τα υπόλοιπα χρώματα ήταν από τη λύπη τους χλωμά που έφυγε το αδερφάκι τους.
Τη λάμψη τους έχασαν και όλα τα φρούτα και αντικείμενα που είχαν κίτρινο χρώμα. Μα το
πιο σημαντικό από όλα ήταν ότι ο Ήλιος είχε χάσει και αυτός τη λάμψη του.
Οι μέρες περνούσαν και το κίτρινο μόνο του πίσω από το ψηλό βουνό άρχισε να βαριέται και να αναπολεί τις χαρούμενες στιγμές με τα υπόλοιπα χρώματα. Δεν ήταν τελικά καθόλου ωραίο να είσαι μόνος σου. Τι σημασία έχει ποιος θα είναι πρώτος; σκεφτόταν. Καμία, καμία.
Ο Ήλιος πλησίασε και το ρώτησε γιατί έφυγε από το ουράνιο τόξο.
-ήθελα να είμαι πρώτος.
-τι σημασία έχει η θέση ; Όλα τα χρώματα είστε τόσο σημαντικά, του είπε ο Ήλιος. Χωρίς εσένα χάσαμε τη λάμψη μας.
-είμαι και εγώ σπουδαίος; και ας είμαι δεύτερος, ρώτησε με παραπονιάρικο ύφος το Κίτρινο.
-φυσικά. Όλοι είμαστε σημαντικοί. Δεν πρέπει να ζηλεύουμε τους άλλους για το αν είναι πρώτοι κάπου ή έχουν κάτι που δεν έχουμε εμείς. Καθένας είναι ξεχωριστός.
Το κίτρινο δεν ήθελε να είναι μόνο του και έπρεπε να επιστρέψει πίσω στο ουράνιο
τόξο να χαρίσει τη λάμψη του . Τώρα είχε καταλάβει ότι δεν ήταν σωστό να ζηλεύει. Η ζήλια τον κρατούσε μακριά από τα αδέρφια του. Είχε καταλάβει ότι η θέση (πρώτος, δεύτερος) δεν έχει σημασία. Σημασία έχει καθένας να γνωρίζει ότι είναι ξεχωριστός και μοναδικός.
“Ευχαριστώ πολύ την Καίτη για αυτό το παραμυθάκι με δίδαγμα που μοιράστηκε μαζί μας. Η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη που τη γνώρισα γιατί καταγόμαστε από διπλανά χωριά – πόσο μικρός είναι ο κόσμος – και παρόλο που και οι δύο μεγαλώσαμε σε αυτά δεν έτυχε να γνωριστούμε νωρίτερα. Και για να επανέλθω μην παραλείψετε με τίποτα να διαβάσετε και άλλα από τα παραμυθάκια της που θα βρείτε στο blog της Οι Παραμυθένιες, τα οποία γράφει μόνη της! Ναι καλά διαβάσετε, το ταλέντο αυτό το καλλιέργησε με τον ερχομό των κοριτσιών της!”
