Δεν ξέρω πως γεννήθηκε η επιθυμία του Άγγελου για πικ νικ αλλά αφού το ζήτησε το έχουμε υιοθετήσει και μια στις τόσες γεμίζουμε το καλαθάκι μας και τρώμε στο πάτωμα εφόσον δε μπορούμε να πάμε έξω.
Αυτό που δε θα ξεχάσω φυσικά είναι το πρώτο μας πικ νικ. Όχι για τον ενθουσιασμό του γιατί σχεδόν κάθε φορά το ίδιο χαίρεται αλλά για το σκηνικό που θα περιγράψω…
Έχουμε φάει και είμαι σταμαζέματα… Ξαφνικά τον βλέπω να γυρνάει ανάποδα το ποτήρι με το νερό και να το χύνει κάτω. Λόγω στρες που ένιωθα δεν έβγαλα λέξη για να μην ξεσπάσω και κάνω τα πράγματα χειρότερα. Συνεχίζω να μαζεύω σα να μη συνέβη τίποτα.
Αφού το πικ νικ τελείωσε αρχίσαμε το παιχνίδι και πάλι. Ξαφνικά αρχίζει να κλαίει και να μου ζητάει συγνώμη… Προσπαθούσα να καταλάβω για ποιο λόγο αλλά τίποτα, έκλαιγε και ζητούσε συγνώμη. Κάποια στιγμή όπως είμαστε αγκαλιασμένοι μου εξηγεί με το δικό του τρόπο για το νερό που είχε ρίξει κάτω..
Τρελάθηκα η μάνα… και ταυτόχρονα ένιωσα μεγάλη ανακούφιση που κράτησα το στοματάκι μου κλειστό και δε φώναξα..!
